Polmic - FB

szkoła (Z)

A I K M N O P S U W Z

Zespół Państwowych Szkół Muzycznych nr 2 im. Fryderyka Chopina w Warszawie


ul. Bednarska 11

00-310 Warszawa

tel. (+48 22) 826 63 14

fax (+48 22) 827 71 32

tel./fax (+48 22) 829 87 46

e-mail: zpsm@bednarska.art.pl

www: www.szkola.bednarska.art.pl


Zespół Państwowych Szkół Muzycznych nr 2 w Warszawie tworzą dwie szkoły:
Państwowa Szkoła Muzyczna II st.
oraz
Policealne Studium Jazzowe.

Państwowa Szkoła Muzyczna II stopnia im. Fryderyka Chopina w Warszawie, powstała w 1883 roku jako Szkoła Muzyczna przy Warszawskim Towarzystwie Muzycznym, którego prezesem był Stanisław Moniuszko. Po dwunastoletniej, bardzo intensywnej, działalności Towarzystwa okazało się, że konieczne jest stworzenie u jego boku szkoły kształcącej przyszłych wykonawców i słuchaczy. Szkoła dawała patent zawodowego muzyka w Królestwie Polskim. Jej dyplom był też honorowany w Cesarstwie Rosyjskim.
Początkowo w szkole działała tylko klasa śpiewu solowego i chóralnego prowadzona przez wybitnego kompozytora muzyki wokalnej, Piotra Maszyńskiego. W kolejnych latach stopniowo tworzono klasy instrumentów dętych, wiolonczeli, organów, fortepianu i skrzypiec. Wprowadzono też harmonię, kontrapunkt i formy muzyczne. W następnych latach podjęła pracę, utworzona z inicjatywy Wiktora Piątkowskiego, klasa dykcji i deklamacji. Rozwinęła się ona tak, że w latach 1905-1916 pełniła rolę jedynej uczelni teatralnej w Warszawie. Wśród wykładowców i absolwentów tej uczelni byli najwięksi aktorzy polscy tego okresu, partnerzy Heleny Modrzejewskiej: Mieczysław Frenkiel, Józef Kotarbiński, Wincenty Rapacki, Władysław Szymanowski, Maria Przybyłko-Potocka, Stanisława Wysocka, Roman Żelazowski, Antoni Fertner, a później – Aleksander Zelwerowicz.
Warto dodać, że w latach 1892-1897 dyrektorem Szkoły był jeden z najwybitniejszych polskich kompozytorów, pedagog i pisarz, założyciel Filharmonii Warszawskiej – Zygmunt Noskowski. Szkoła stała się uczelnią o bardzo wysokim poziomie, skutecznie konkurującą z Konserwatorium Warszawskim.
Szkoła mieściła się początkowo w Salach Redutowych Teatru Wielkiego, następnie przenosiła się w różne miejsca aż do 1909 roku, kiedy to otrzymała stały lokal w gmachu Filharmonii Warszawskiej. Zajęcia w Szkole prowadzono na trzech kursach: niższym, średnim i wyższym. W 1919 roku w uznaniu zasług Szkoła otrzymała nazwę i uprawnienia Wyższej Szkoły Muzycznej imienia Fryderyka Chopina.
W okresie międzywojennym Szkoła przeżywała lata rozkwitu. Dominowały klasy fortepianu, prowadzone przez wybitne indywidualności pedagogiczne: Bolesława Domaniewskiego, Aleksandra Michałowskiego i przede wszystkim Jerzego Żurawlewa. Rozwijały się też klasy skrzypiec, zwłaszcza, gdy dyrektorem uczelni był Adam Wieniawski, klasa organów, śpiewu solowego, a także kompozycji i dyrygentury. Na terenie Szkoły zrodziły się śmiałe projekty, np. wymienne koncerty absolwentów wyższych szkół muzycznych w Polsce. Szkoła była też kolebką dwóch najsłynniejszych, odbywających się w Polsce do dziś, międzynarodowych konkursów. Z inicjatywy prof. Jerzego Żurawlewa Szkoła zapoczątkowała Międzynarodowe Konkursy Pianistyczne im. Fryderyka Chopina począwszy od roku 1927, a z inicjatywy Adama Wieniawskiego od 1935 roku organizowano tu Międzynarodowe Konkursy Skrzypcowe im. Henryka Wieniawskiego. Obie imprezy szeroko rozsławiły imię warszawskiej uczelni poza granicami Polski.
Wojna i okupacja nie przerwały działalności Szkoły. Naukę kontynuowano mimo częściowego zniszczenia gmachu Filharmonii. Pod koniec 1942 roku władze okupacyjne zlikwidowały Szkołę. Wówczas prowadzono działalność Szkoły w warunkach konspiracyjnych. Organizowano koncerty i prelekcje, które pomagały Polakom przetrwać trudny okres okupacji i ocalić swoją kulturę. Podczas Powstania Warszawskiego, już we wrześniu 1944 roku wznowiono zajęcia lekcyjne w lokalu mieszczącym się w mniej zniszczonej części Warszawy, na Pradze.
W 1945 roku dyrektorem Szkoły został ponownie Adam Wieniawski. W związku z dużym zainteresowaniem Szkołą, powstawały liczne jej filie w Warszawie i okolicach. W 1950 roku Szkoła otrzymała nazwę Średniej Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina i została upaństwowiona. Przedwojenne tradycje uczelni kontynuowali starzy doświadczeni pedagodzy. Byli wśród nich: Józef Śmidowicz, Paweł Lewiecki, Wiktor Bregy, Maria Haftner, Mikołaj Orłow, Zofia Drexler-Pasławska. W kolejnych latach Szkoła rozwija się, wzrasta liczba uczniów, tworzone są nowe wydziały. Do grona pedagogów dołączają znani instrumentaliści, tacy jak: Irena Dubiska, Zenon Brzewski, Kazimierz Wiłkomirski czy Roman Jabłoński. Wśród wybitnych absolwentów, odnoszących sukcesy w Polsce i za granicą należy wymienić: Zdzisławę Donat, Jerzego Artysza, Jadwige Rappe, Jerzego Knetiga, Annę Malewicz-Madej, Leonarda Mroza, Jadwigę Kotnowską, Pawła Skrzypka i Wandę Głowacką. Wielu z nich obecnie wróciło do Szkoły jako jej wybitni pedagodzy.
Nawiązując do tradycji teatralnych Szkoły, Wydział Wokalny rozbudowano o Sekcję Piosenki Aktorskiej, która wykształciła wielu znanych polskich piosenkarzy, m.in. Edytę Gepert i Andrzeja Rosiewicza.

W 1992 roku, z inicjatywy Henryka Majewskiego, Pawła Skrzypka, Zbigniewa Namysłowskiego i Jana Ptaszyna Wróblewskiego, powołano w Szkole, jedyny w średnim szkolnictwie muzycznym w Polsce – Wydział Jazzu. Do grona profesorów tego wydziału dołączyli najwybitniejsi polscy jazzmani: Andrzej Jagodziński, Czesław Bartkowski, Adam Cegielski, Zbigniew Wegehaupt, Andrzej Trzaskowski, Piotr Rodowicz. Wydział Jazzu rozwija się bardzo dynamicznie. Zaangażowanie nowych nauczycieli dostarczyło Szkole nowych impulsów z zewnątrz i zaowocowało ciekawymi ideami i projektami. Zasięg kształcenia Wydziału rozszerzony został o powołane przy Szkole Policealne Studium Jazzu, w którym można kontynuować naukę po ukończeniu szkoły muzycznej II stopnia. Jest to dwuletnie studium kształcące zawodowych muzyków jazzowych.

Równocześnie z powołaniem Policealnego Studium Jazzu, w 1997 roku Szkoła przekształcona została w Zespół Państwowych Szkół Muzycznych im. Fryderyka Chopina. W grudniu 2005 roku Policealne Studium Jazzu otrzymało imię Henryka Majewskiego – wybitnego trębacza jazzowego, współtwórcy Wydziału Jazzu i Studium i wicedyrektora Szkoły, zmarłego tragicznie 17 czerwca 2005 roku.