kompozytorzy (W)

kompozytor i pedagog; ur. 30 lipca 1922, Lwów; zm. 11 października 1999, Warszawa. W latach 1946-51 studiował teorię i kompozycję u Kazimierza Sikorskiego i grę na altówce w klasie Mieczysława Szaleskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi.

Od 1948 do 1957 udzielał się jako altowiolista, m.in. grał w orkiestrze Polskiego Zespołu Tańca (1955-57). Od 1954 uczył w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Warszawie, a w latach 1979-88 i następnie od 1993 wykładał w tamtejszej Akademii Muzycznej.

Zbigniew Wiszniewski za swoją twórczość kompozytorską otrzymał takie nagrody, jak m.in. w 1959 – nagrodę RAI na Międzynarodowym Konkursie Prix Italia w Sorrento za operę radiową Neffru (1958-59), w 1969 – I nagrodę na konkursie Première Semaine Chrétienne Internationale de TV w Monako za oratorium telewizyjne Genesis na baryton, aktora, chór i orkiestrę (1967).

Oprócz działalności pedagogicznej zajmował się także upowszechnianiem polskiej kultury muzycznej. W latach 1957-66 i 1968-85 był redaktorem muzycznym w Teatrze Polskiego Radia w Warszawie, a od 1957 do 1962 współpracował ze Studiem Eksperymentalnym Polskiego Radia.

W latach 1966-68 pracował jako lektor w wydawnictwie B. Schott’s Söhne w Moguncji, gdzie współuczestniczył też w redagowaniu tomów uzupełniających Riemann Musiklexikon.

Od 1982 do 1984 pełnił funkcję redaktora naczelnego w czasopiśmie „Poradnik Muzyczny”.

Był współzałożycielem Stowarzyszenia Polskich Artystów Lutników oraz członkiem władz Stowarzyszenia Autorów ZAiKS. Napisał pracę teoretyczną O kryteriach ocen instrumentów lutnicznych.

Zbiginew Wiśniewski został w 1972 roku uhonorowany nagrodą „Złoty Mikrofon” za wybitne osiągnięcia twórcze na antenie Polskiego Radia oraz Nagrodą Prezesa Rady Ministrów za twórczość muzyczną dla dzieci.

aktualizacja: 2003 (Zespół POLMIC)

kompozycje