indeks osób (K)

kompozytorka, pianistka i pedagog; ur. 15 kwietnia 1888, Borówka na Wołyniu; zm. 26 sierpnia 1973, Warszawa. Do 1905 studiowała w Konserwatorium Muzycznym w Warszawie: grę na fortepianie w klasie Katarzyny Jaczynowskiej i teorię muzyki u Gustawa Roguskiego, od 1905 do 1906 we Lwowie pod kierunkiem Mieczysława Sołtysa (fortepian i kompozycja) oraz Stanisława Niewiadomskiego (harmonia), a następnie w Konserwatorium w Lipsku u Josepha Pembaura (fortepian) i Stephana Krehla (kompozycja). W latach 1908-11 uczyła się gry na fortepianie w klasie Klary Czop-Umlauf w Instytucie Muzycznym w Krakowie, a w latach 1911-17 u Richarda Heubergera i Franza Schmidta w Musikakademie w Wiedniu.

Po jej ukończeniu napisała swą pierwszą pracę z zakresu pedagogiki fortepianu – Metoda nauczania gry fortepianu i rozpoczęła działalność pedagogiczną. W latach 1918-39 prowadziła w Warszawie własne kursy muzyczne dla początkujących. W tym okresie studiowała też dyrygenturę w Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie.W 1939 wyjechała do Paryża, gdzie kontynuowała studia w zakresie kompozycji pod kierunkiem Nadii Boulanger.

Po wojnie, latach 1945-47 była kierownikiem Działu Muzycznego w Wydziale Kultury i Sztuki w Łodzi oraz profesorem klasy fortepianu w Ludowym Instytucie Muzycznym w Łodzi. W 1947 przeniosła się do Warszawy i poświęciła pracy twórczej oraz społecznej. Objęła funkcję kierownika Sekcji Muzyki dla Dzieci przy Zarządzie Głównym Związku Kompozytorów Polskich, była wizytatorem szkół muzycznych przy Ministerstwie Kultury i Sztuki.

Anna Maria Klechniowska w 1950 otrzymała Nagrodę Muzyczną Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci, a w 1955 została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

kompozycje

literatura wybrana