indeks osób (J)

kompozytor, organista i pedagog; ur. 13 lipca 1894, Łódź; zm. 17 kwietnia 1960, tamże. W 1913 rozpoczął naukę gry na organach w klasie Mieczysława Surzyńskiego w Konserwatorium Muzycznym w Warszawie. Dyplom uzyskał w 1914.

W latach 1914-21 przebywał w Rosji, internowany jako syn obywatela pruskiego. Osiedlił się w Kazaniu, gdzie udzielał m.in. prywatnych lekcji gry na fortepianie i prowadził chór. Od 1917 dorywczo dojeżdżał do Moskwy na studia kompozytorskie i kontrapunktu staroklasycznego u Michała Ippolitowa-Iwanowa oraz gry na fortepianie pod kierunkiem Aleksandra Goldenweisera. Po powrocie do kraju w 1921 kształcił się ponownie w Konserwatorium Muzycznym w Warszawie – studia z zakresu kompozycji u Romana Statkowskiego, gry na fortepianie pod kierunkiem Henryka Melcera. Dyplom z kompozycji uzyskał w 1932 w klasie Karola Szymanowskiego.

W latach 1926-39 dyrygował chórem „Lutnia” i innymi chórami warszawskimi, w latach 1932-34 był nauczycielem solfeżu, zasad muzyki i kierwnikiem chóru w Warszawskim Studium Operowym, od 1934 do 1939 uczył gry na fortepianie i organach w Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina.

Okres II wojny światowej spędził w Warszawie, gdzie udzielał prywatnych lekcji myzyki i pełnił obowiązki organisty kościoła OO. Pallotynów. W 1945 zamieszkał w Łodzi i zaangażował się w organizację Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej. Od 1946 był wykładowcą przedmiotów teoretycznych i uczył gry na organach w łódzkiej uczelni, piastując też, do 1949 funkcję dziekana Wydziału Kompozycji i Teorii Muzyki, a od 1957 kierownika Katedry Teorii Muzyki. W 1958 otrzymał tytuł profesora. Od 1948 pracował jednocześnie w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Łodzi. Od 1955 współpracował także z Państwową Wyższą Szkołą Muzyczną w Warszawie.

Kazimierz Jurdziński był laureatem Nagrody Muzycznej miasta Łodzi za 1956.

kompozycje

literatura wybrana