Polmic - FB

indeks osób (D)

A B C D E F G H I J K L Ł M N O P R S T U V W Y Z

Eugeniusz Dziewulski, kompozytor, dyrygent i pedagog; ur. 28 maja 1889, Warszawa; zm. 4 lutego 1978, Falenica koło Warszawy. W latach 1913-18 studiował kompozycję oraz dyrygenturę pod kierunkiem Reinholda Gliera w Konserwatorium Cesarskiego Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego w Kijowie.
W 1966 jego suita orkiestrowa Kolorowe obrazki (1962) została wyróżniona na Konkursie Kompozytorskim im. księcia Rainiera w Monako.
Eugeniusz Dziewulski przez całe życie związany był z teatrem, zarówno jako autor muzyki scenicznej (napisał kilkadziesiąt ilustracji muzycznych do sztuk teatralnych), jak również jako dyrygent i kierownik muzyczny wielu scen dramatycznych i dramatyczno-muzycznych. W latach 1914-19 był kierownikiem muzycznym oraz skrzypkiem Teatru Polskiego w Kijowie, następnie dyrygentem Kijowskiej Orkiestry Symfonicznej. Od 1917 sprawował funkcję kierownika muzycznego Młodzieżowego Teatru Polskiego w Kijowie, a od 1918 także dyrygenta w teatrze Dramat Narodowy. W 1920 powrócił do Warszawy i przez rok był profesorem Studia Stanisławy Wysockiej, po czym do 1924 pracował jako dyrygent w teatrach warszawskich. W tym czasie związał się z teatrem „Reduta” Juliusza Osterwy i w 1925, wraz z zespołem, przeniósł się do Wilna. Od 1926 był dyrygentem sekcji operowej „Reduty”, wystawiając wiele spektakli w Wilnie i na prowincji oraz dyrygował koncertami symfonicznymi w Wilnie i Grodnie. W 1929 został kierownikiem muzycznym wileńskich teatrów miejskich i rozgłośni Polskiego Radia. Jednocześnie prowadził działalność pedagogiczną (klasę dyrygentury i operową) w Konserwatorium Wileńskim. W 1931 przeniósł się do Lublina, gdzie pracował na stanowisku dyrektora i dyrygenta Orkiestry Symfonicznej Towarzystwa Muzycznego oraz był dyrektorem Instytutu Muzycznego im. Stanisława Moniuszki (uczył m.in. dyrygentury, śpiewu solowego, teorii muzyki, instrumentacji i kontrapunktu). Od 1932 do 1933 sprawował funkcję dyrektora Teatru Wielkiego w Lublinie. W latach 1933-38 i 1939-40 dyrygował chórem Towarzystwa Śpiewaczego „Echo”. Nadal też wykładał w Konserwatorium w Wilnie.
Po II wojnie światowej początkowo współpracował z działem operowym Filharmonii Warszawskiej, później był kierownikiem artystycznym i dyrygentem Państwowej Filharmonii w Lublinie, a w latach 1955-58 dyrygował Orkiestrą Symfoniczną Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego, od 1954 do 1957 pełniąc jednocześnie funkcję prezesa Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. Ponadto pracował w teatrach Warszawy, Kalisza, Gdańska, Opola i Rzeszowa. Był twórcą głośnego widowiska regionalnego Wesele na Kurpiach, wystawionego w 1949 w Warszawie.
Eugeniusz Dziewulski dwukrotnie został odznaczonych Złotym Krzyżem Zasługi – w 1938 i 1939.

aktualizacja: czerwiec 2008

kompozycje

Kwintet fortepianowy (1917)
Preludia i fugi na fortepian (1917-18)
Symfonia nr 1 (1919)
Symfonia nr 2 (1919)
Symfonia nr 3 (1923)
Uwertura jubileuszowa na orkiestrę (1923)
Koncert na fortepian i orkiestrę (1928)
Zielony pajac, suita na orkiestrę (1929)
Pieśni do słów Kazimiery Iłłakowiczówny, Leopolda Staffa i Zdzisława Dębickiego na głos i fortepian (1929-31)
Polonez na orkiestrę (1935)
Piotr Płaksin, poemat symfoniczny (1938)
W srebrzystej poświacie księżyca, suita na małą orkiestrę (1951)
Nad lazurowym wybrzeżem, poemat symfoniczny (1951)
Noc listopadowa, suita na małą orkiestrę (1951)
Tryptyk kurpiowski na sopran, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną (1954-58)
Symfonia nr 4 (1955)
Obrazki symfoniczne, suita na orkiestrę (1955)
Uwertura koncertowa na orkiestrę (1955)
Arkadia, poemat symfoniczny (1955)
Kolorowe obrazki, suita na orkiestrę (1962)
Suita na orkiestrę (1962)
Uwertura uroczysta na orkiestrę (1962)
Impresje symfoniczne na orkiestrę (1963)
Miserere na chór mieszany i orkiestrę (1968)