A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | Ł | M | N | O | P | R | S | T | U | W | Z |
Stanisław Kazuro,
dyrygent, kompozytor i pedagog; ur. 1 sierpnia 1881, Teklinapol (Wileńszczyzna); zm. 30 listopada 1961, Warszawa. Studiował w Instytucie Muzycznym w Warszawie pod kierunkiem Zygmunta Noskowskiego i Mieczysława Surzyńskiego, następnie w Accademia di Santa Cecilia w Rzymie u Giovanniego Sgambatiego oraz w Paryżu pod kierunkiem Vincenta d’Indy’ego. Był jednocześnie słuchaczem wykładów z historii muzyki i filozofii na paryskiej Sorbonie. Po powrocie do kraju zamieszkał w Warszawie, gdzie w 1914 był organistą i dyrygentem w Kościele św. Trójcy oraz zorganizował Operę Ludową przy Stowarzyszeniu Robotników Chrześcijańskich. Od 1915 organizował kursy dla nauczycieli muzyki w szkołach ogólnokształcących. W 1916 został kapelmistrzem w Filharmonii Warszawskiej – tu założył chór oratoryjny, który działał do 1918 oraz, ponownie przez niego zorganizowany, od 1934. W 1916 był również organizatorem Chóru 300 Dzieci Powiśla. Zespół ten w 1917 przekształcony został w kapelę rorantystów, działającą przy Katedrze św. Jana do 1919. Repertuar Chóru obejmował utwory kompozytorów polskich i włoskich od XVI do XVII wieku. Jednocześnie, w latach 1917-39, Stanisław Kazuro był profesorem Konserwatorium Warszawskiego, gdzie prowadził nowo utworzoną klasę solfeżu, uczył dyrygentury, kontrapunktu i śpiewu solowego. W 1920, jako oficer, uczestniczył w wojnie polsko-rosyjskiej. W 1922 powołał do życia chór pod nazwą Polska Kapela Ludowa, złożony ze studentów warszawskiej uczelni, z którym koncertował i dokonał wielu nagrań płytowych. W 1925 aktywnie uczestniczył w zorganizowaniu sekcji współczesnych kompozytorów polskich przy Warszawskim Towarzystwie Muzycznym. Dzięki jego staraniom, w 1927 w Konserwatorium Warszawskim powstał Wydział Nauczycielski dla pedagogów muzyki szkolnictwa ogólnokształcącego. W latach 1930-31 sprawował funkcję dyrektora seminarium dla nauczycieli muzyki, a od 1932 do 1939 był członkiem rady naukowo-artystycznej w warszawskiej uczelni. Podczas II wojny światowej kierował tajnym Konserwatorium (przy ul. Sienkiewicza 12), a także zainicjował „popołudniowe chwile muzyki poważnej” dla mieszkańców Powiśla w Warszawie. Po upadku Powstania Warszawskiego przebywał w Krakowie. W 1945 zainicjował odbudowę warszawskiej uczelni muzycznej, która od 1946 nosiła nazwę Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej i został jej rektorem (funkcję tę piastował do lipca 1951). Stanisław Kazuro napisał wiele podręczników, głównie do nauki solfeżu, m.in. Nauka śpiewu – metodyka (Gebethner i Wolff, Warszawa 1920), Co to jest solfeggio (Gebethner i Wolff, Warszawa 1925), Polska pieśń ludowa i jej znaczenie dla kultury narodowej (Gebethner i Wolff, Warszawa 1925), Drogi rozwoju słuchu muzycznego (Gebethner i Wolff, Warszawa 1927). Był także autorem libretta do swojej opery Powrót (1934) oraz kilku utworów literackich, m.in. powieści Profesor Zubrewicz i jego trzej wychowańcy (Gebethner i Wolff, Warszawa 1926). Dwukrotnie otrzymał Nagrodę Muzyczną miasta Warszawy (1937 i 1950). aktualizacja: 2007 (mk)
|