animatorzy (M)

kompozytor, organista i pedagog; ur. 8 maja 1947, Łącko (k. Nowego Sącza); zm. 5 czerwca 2018, Warszawa. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, uzyskując dwa dyplomy: w zakresie gry na organach u Feliksa Rączkowskiego (1971) i kompozycji w klasie Tadeusza Paciorkiewicza (1974). W latach 1973-81 był przewodniczącym Stowarzyszenia Polskiej Młodzieży Muzycznej „Jeunesses Musicales de Pologne”, od 1981 do 1997 – prezesem Polskiego Instytutu Muzycznego, członkiem Narodowej Rady Kultury (1984–1990) i Rady Programowej Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina (2007–2010). Był inicjatorem i dyrektorem artystycznym festiwalu „Conversatorium Muzyki Organowej” w Legnicy.

Za swoją twórczość kompozytorską otrzymał wiele nagród. W 1975 zdobył I nagrodę na Konkursie Młodych Związku Kompozytorów Polskich za Nokturny na baryton i orkiestrę kameralną (1975), w 1978 – III nagrodę na Konkursie Kompozytorskim im. Artura Malawskiego w Krakowie za Ilustracje na baryton i zespół kameralny (1978), a w 1981 – II nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim w Białymstoku za Das Echo fernster Glückserinnerung na baryton i zespół kameralny (1981). Pięciokrotnie był laureatem Konkursu Kompozytorskiego Warszawskiego Oddziału Związku Kompozytorów Polskich: w 1982 jego utwór Ranek na chór mieszany (1982) otrzymał III nagrodę, w 1984 Nonet na kwintet dęty i kwartet smyczkowy (1984) – II nagrodę, w 1985 Miniatury na sopran i zespół kameralny (1985) – III nagrodę, w 1986 – Duo na saksofon i perkusję (1986) – wyróżnienie, a w 1987 Fantazja na wiolonczelę i smyczki (1987) – III nagrodę. W tym samym roku zdobył również III nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim ZAiKS w Warszawie za Aforyzmy na sopran i zespół kameralny (1987). Ponadto w 1980 został uhonorowany Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki III stopnia.

Działalność koncertową jako organista rozpoczął jeszcze w czasie studiów. Występował wielokrotnie w kraju i za granicą, m.in. w Austrii, Belgii, Bułgarii, Czechach, Danii, Finlandii, Hiszpanii, Niemczech, Włoszech i na Węgrzech. Dokonał wielu nagrań muzyki organowej dla rozgłośni radiowych oraz wytwórni fonograficznych, m.in. dla Polskich Nagrań, Polonia Records, MTJ, Sonoton Pro Viva w Monachium, Edition w Berlinie.

Jego utwory wykonywane były na koncertach i festiwalach muzycznych w kraju i za granicą (Austria, Belgia, Białoruś, Bułgaria, Czechy, Dania, Estonia, Finlandia, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Japonia, Kanada, Kazachstan, Korea Południowa, Kuba, Liban, Litwa, Łotwa, Mołdawia, Niemcy, Norwegia, Rosja, Słowacja, Szwecja, Szwajcaria, Turcja, Stany Zjednoczone, Watykan, Węgry, Wielka Brytania, Włochy).

Zainicjował serię wydawnictw dawnej i współczesnej muzyki polskiej przeznaczonej na organy, obejmującą m.in. Krakowską Tabulaturę Organową z I poł. XVI wieku, Gdańską Tabulaturę Organową z 1591 roku oraz Warszawską Tabulaturę Organową z XVII wieku, Kolekcję Conversatorium oraz serię Pierwodruki Muzyczne Kompozytorów Polskich.

Stanisław Moryto był profesorem zwyczajnym w Katedrze Kompozycji Akademii Muzycznej w Warszawie, w latach 1996-2002 był również prorektorem, w latach 2002-2005 dziekanem Wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki, pełnił funkcję rektora warszawskiej uczelni (2005-2012). Ponadto uczył w Zespole Państwowych Szkół Muzycznych im. Józefa Elsnera w Warszawie.W 2011 nadano mu tytuł doctor honoris causa Keimyung University w Daegu (Korea Południowa).

Za swoją twórczość otrzymał szereg nagród i wyróżnień, m.in.: Nagroda Miasta Legnicy (2000), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2001), Nagroda Brata Alberta (2008), Nagroda im. Włodzimierza Pietrzaka (2009), Nagroda „Fryderyk” Akademii Fonograficznej w kategorii Kompozytor Roku (2010), Nagroda Ministra Kultury (1995, 2011). W 2007 roku Wielki Mistrz Zakonu Maltańskiego odznaczył kompozytora Crucem Magni Officialis, a w 2012 Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej – Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi w upowszechnianiu kultury muzycznej, za osiągnięcia w twórczości artystycznej i działalności dydaktycznej”.

aktualizacja: 2002, 2008 (mk), 2018 (wa)

kompozycje

literatura wybrana