| 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 |
|---|
| I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII |
|---|
|
Pasja Mateuszowa należy do typu oratorium pasyjnego, charakteryzującego się tym, iż tekst Ewangelii wstawiany jest w strukturę muzyczną za sprawą recytatywu, chorału. Zakres wydarzeń przedstawionych w Pasji według św. Mateusza (Mt 26 i 27) jest znacznie szerszy, niż to, co uwzględnione zostało w warstwie relacji Pasji według św. Jana. Jej partytura dzieli się na dwie części, niemniej w całości dramaturgicznej dzieła dają się wyróżnić trzy odsłony: 1. Chrystus z uczniami; 2. Chrystus na Górze Oliwnej; 3. Pojmanie, Sąd, Męka, Śmierć i Złożenie do grobu. Akcja dzieła rozgrywa się w recytatywnej narracji Ewangelisty oraz w kwestiach wypowiadanych przez drammatis personae – tak indywidualne (recytatywy), jak i zbiorowe (chóry). Podwaliną tekstową tekstów biblijnych są cytaty z Ewangelii wg św. Mateusza (rozdział 26 i 27) oznaczone przez Bacha w partyturze kolorem czerwownym. Dwadzieścia osiem strof madrygałowych napisał młodszy od Bacha o piętnaście lat Friedrich Christian Henrici alias Picander (na co dzień lipski urzędnik pocztowy). Unikatowym zabiegiem kompozytorskim jest proporcjonalny podział obsady Pasji według św. Mateusza (głosy wokalne, orkiestra, basso continuo) na dwa chóry. Bach zastosował to rozwiązanie w celu uwypuklenia przeciwstawności postaw indywidualnych postaci dramatu: tych reprezentujących stronę wierzących (chór I, do którego przyporządkowane zostały partie Ewangelisty, Jezusa i Piotra) oraz tych występujących przeciw Chrystusowi (chór II). Fenomen Pasji według św. Mateusza zrodził się na gruncie przebogatych doświadczeń Bacha jako kompozytora kantat kościelnych, które stanowią najpełniejsze świadectwo nierozerwalnej więzi intelektu artystycznego twórcy z jego głęboką religijnością. |
|
|
|