2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 |
---|
I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII |
---|
Oratorium Quo vadis op. 30 Feliksa Nowowiejskiego (1877-1946), skomponowane w roku 1903, jest najsłynniejszym dziełem kompozytora z Warmii. Temat, wzięty z powieści, która przyniosła światową sławę Sienkiewiczowi, okazał się również dla Nowowiejskiego szczęśliwy. Student berlińskiej Szkoły Mistrzów, świeżo po pierwszym z wielkich sukcesów, jakim było uzyskanie tzw. Nagrody Rzymskiej im. Meyerbeera, przebywał w 1903 roku w Rzymie. I tam, pośród antycznych pamiątek, pod wrażeniem miejsc opisywanych w powieści Sienkiewicza, powziął zamiar stworzenia kompozycji wokalno-instrumentalnej, wysnutej z dziejów pierwszych chrześcijan. Ostatecznie skrystalizował się pomysł 5-częściowej kantaty, którą podtytuł określa jako „sceny dramatyczne na bas, baryton, sopran, chór, orkiestrę symfoniczną i organy” do libretta niemieckiej pisarki Antonii Jungst. Jednak to nie sienkiewiczowska akcja stanowi kanwę kompozycji. Z plejady bohaterów powieści zostały tylko trzy postacie: apostoł Piotr, Ligia i dowódca pretorianów. Nowowiejski ułożył swe oratorium jako ciąg scen-obrazów, malujących atmosferę tamtych antycznych wydarzeń, których narratorem i głównym komentatorem stał się u niego chór. Sceny te, to: I. Pożar Rzymu. Mocny, ekspresyjny obraz, w którym lud rzymski zdjęty jest grozą i przerażeniem. Dzieło wykonane zostało po raz pierwszy w roku 1907 w Usti nad Łabą. Po retuszach wniesionych przez kompozytora, swoją drugą premierę miało w 1909 roku w Amsterdamie, z orkiestrą Concertgebouw pod dyrekcją Johana Schoonderbeeka. Przyjęte entuzjastycznie (królowa Wilhelmina uhonorowała kompozytora wieńcem i pierścieniem) – oratorium ruszyło w świat, oklaskiwane w wielu krajach Europy oraz w Ameryce, gdzie Nowowiejski dyrygował nim osobiście w nowojorskiej Carnegie Hall. W okresie międzywojennym Quo vadis prezentowane było ok. 200 razy w miastach Europy i obu Ameryk, wykonywane w 13 językach. |
|