Witold Lutosławski - Vol. 1: Lacrimosa, Koncert na orkiestrę, Muzyka żałobna PNCD 040, AAD 72'13" Vol. 2: Gry weneckie, Trois Poemes d' Henri Michaux, Symfonia nr 2 PNCD 041, AAD 64'27" Vol. 3: Postludium I, Paroles tissées, Livre pour orchestre, Koncert wiolonczelowy PNCD 042, AAD 63'30" Vol. 4: Preludia i fuga, Mi-parti, Novelette PNCD 043, AAD 68'00" Vol. 5: Symfonia nr 3, Łańcuch I, Łańcuch II, Łańcuch III PNCD 044, AAD 69'00" Vol. 6: Dwie etiudy na fortepian, Wariacje na temat Paganiniego, Pięć pieśni do słów Kazimiery Iłłakowiczówny, Kwartet smyczkowy, Epitaph, Grave, Partita na skrzypce i fortepian PNCD 045, AAD 75'08" Wyk: Stefania Woytowicz - sopran, Louis Devos - tenor, Roman Jabłoński - wiolonczela, Krzysztof Jakowicz - skrzypce, Marek Drewnowski - fortepian, Halina Łukomska - sopran, Heinz Holliger - obój, Szabolcs Esztényi - fortepian, Konstanty Andrzej Kulka - skrzypce, Eugeniusz Knapik - fortepian, Jacek Łukaszczyk i Maciej Łukaszczyk - fortepiany, LaSalle String Quartet, Chór Filharmonii Śląskiej, Chór Polskiego Radia w Krakowie, Wielka Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia, Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Narodowej, dyr. Witold Lutosławski, dyr. Jan Krenz, dyr. Witold Rowicki, dyr. Antoni Wit, dyr. Andrzej Markowski, Junge Deutsche Philharmonie, dyr. Heinz Holliger * Polskie Nagrania 1989 |
|
Sześciopłytowa seria nagrań dzieł Lutosławskiego wydana w 1989 roku przez Polskie Nagrania zawiera reedycje różnych realizacji z lat dawniejszych. Seria obejmuje przede wszystkim utwory z orkiestrą, szósta płyta poświęcona została utworom kameralnym. Wykonawcami są najwybitniejsi polscy muzycy oraz kilku artystów zagranicznych w sposób szczególny związanych z Lutosławskim, najlepsze polskie orkiestry i znakomici dyrygenci, wśród nich Witold Rowicki, Jan Krenzi sam kompozytor, który kierował wykonaniem Lacrimosy, Symfonii nr 2, Trzech poematów d’Henri Michaux, Paroles tissées, Koncertu wiolonczelowego, Preludiów i fugi, Mi-parti oraz Łańcucha III. Niezbyt ładna graficznie edycja zaopatrzona jest w świetne komentarze pióra wybitnego znawcy muzyki Lutosławskiego, Tadeusza Kaczyńskiego, autora książki Lutosławski. Życie i muzyka (Warszawa 1994). Zwięźle i niezwykle trafnie opisał Kaczyński twórczość najwybitniejszego po Szymanowskim polskiego kompozytora, wyrażając zaledwie w kilku zdaniach najważniejsze jej cechy, podkreślając nowatorstwo i artyzm. Oto, co czytamy: "Twórczość Witolda Lutosławskiego nie jest obfita - nie sięga liczby pięćdziesięciu dzieł. W przeciwieństwie do wielu innych kompozytorów, którzy w młodości pisali szybko i dużo, a z wiekiem coraz mniej, Lutosławski teraz właśnie (choć ukończył 75 lat [płyty wydano w 19898 roku]) przeżywa okres najpłodniejszy. Dzieje się tak dlatego, że w okresach wcześniejszych pracował intensywnie nad stworzeniem własnego systemu kompozytorskiego. Ważnymi etapami na tej drodze były: wypracowanie – w połowie lat pięćdziesiątych - własnego (niezależnie od dodekafonii) sposobu porządkowania dwunastodźwięków; zainspirowany przez Johna Cage’a, lecz inny (bo w pełni kontrolowany przez autora) aleatoryzm, zastosowany po raz pierwszy w Grach weneckich (1960-61); oraz wielka forma muzyczna, którą po raz pierwszy zrealizował Lutosławski w swoim Kwartecie smyczkowym, skomponowanym w 1964 roku. Ta forma składa się z dwóch części nierównej ważności; pierwsza, krótsza, ma wytworzyć atmosferę oczekiwania na to, co nastąpi w drugiej, spełniającej nadzieje słuchacza. Wedle tej zasady powstało szereg dzieł Lutosławskiego większych rozmiarów, m.in. II Symfonia, Livre pour orchestre, Koncert wiolonczelowy, Preludia i fuga oraz III Symfonia. Na początku lat osiemdziesiątych wymyślił jeszcze inną formę, którą nazwał «łańcuchową», ponieważ odcinki muzyki opartych na niej utworów zachodzą na siebie jak ogniwa łańcucha." |
|