Polmic - FB

opisy płyt (K)



Krzysztof Meyer

Concertos


Koncert nr 2 op. 85 na wiolonczelę i orkiestrę
Koncert nr 2 op. 87 na skrzypce i orkiestrę
Koncert na klarnet i orkiestrę op. 96

Wyk. : Boris Pergamenshikov - wiolonczela, Magdalena Rezler - skrzypce, Eduard Brunner - klarnet, Narodowa Orkiestra Polskiego Radia w Katowicach, dyr. Antoni Wit, Gabriel Chmura
* DUX 2008 – DUX 0594, DDD 79’42”

Trzy koncerty solowe nagrane na niniejszej płycie to zaledwie ułamek z obszernej twórczości Krzysztofa Meyera, obejmującej obecnie ponad 120 kompozycji, w większości dużych rozmiarów - sonat fortepianowych, kwartetów smyczkowych, wspomnianych koncertów i symfonii. Jednak utwory te, pochodzące z lat 1994 – 2001, wyraźnie ukazują zarówno cechy indywidualnego stylu kompozytora, jak i pozycję artysty w światowej kulturze.

Dwa pierwsze koncerty - Koncert nr 2 op. 85 na wiolonczelę i orkiestrę i Koncert nr 2 op. 87 na skrzypce i orkiestrę - powstały dla zaprzyjaźnionych z Meyerem wybitnych wirtuozów: pierwszy dla Borisa Pergamenshikova (który jest również wykonawcą prezentowanej na płycie interpretacji), a drugi – dla Dymitra Sitkowieckiego. Trzeci utwór - Koncert na klarnet i orkiestrę op. 96 – został zamówiony przez Duisburg Philharmonic Orchestra z okazji jej 125 rocznicy istnienia, a dedykowany znanemu klarneciście, Eduardowi Brunnerowi (także wykonawcy niniejszej płyty). Muzykę wszystkich trzech koncertów charakteryzuje wyjątkowy zmysł dramaturgiczny, uzyskany przede wszystkim wyrafinowaną kolorystyką, z przewagą brzmień jednak łagodnych, a także kontrastami ekspresyjnymi (liryka i kantylena prowadzące do burzliwych kulminacji) i dynamicznymi (wyciszenia obok narastających forte). Owa fazowość przebiegu toku muzycznego jest typową cechą stylu Meyera. Partie solowe koncertów wyróżnia przy tym wyjątkowa wirtuozeria, na miarę mistrzowskich umiejętności artystów, dla których zostały napisane. Stąd obecność w nich całej gamy różnorodnych sposobów artykulacji, nie wykraczających jednak poza naturalne możliwości instrumentu, a także wielość odcieni ekspresji, złożoność tematów muzycznych (przede wszystkim o nastroju lirycznym, np. początkowa solowa kadencja klarnetu w Koncercie op. 96).

Anna Iwanicka-Nijakowska (2008)