| A | B | C | D | E | F | G | H | J | K | L | Ł | M | N | O | P | R | S | T | U | W | Z | Ż |
Długosz Magdalena TaBar na kontrabas elektronicznie transformowany i komputerową warstwę dźwiękową (1998-2000) |
|
Magdalena Długosz należy do grupy kompozytorów młodszego pokolenia, zainteresowanych szczególnie muzyką elektroakustyczną. W jej dorobku przeważają utwory, w których kompozytorka wykorzystuje warsztat elektroakustyczny, technikę komputerową i taśmę. Jednak w wielu jej dziełach obok urządzeń studyjnych pojawiają się tradycyjne instrumenty. Takie łączenie dźwięków elektronicznych oraz instrumentalnych ma długą tradycję, sięgającą niemal początków istnienia muzyki na taśmę. W ten sposó wielu twórców „oswajało” bądź nawet „humanizowało” sztuczne, „technologiczne” brzmienie „czystej” muzyki generatorów elektronicznych, zachowując równocześnie nowe możliwości warsztatowe oferowane przez technikę studyjną. Dzisiaj dźwięki z syntezatorów i komputerów na ogół nikogo już nie szokują, ale wciąż chętnie łączone są z brzmieniem tradycyjnych instrumentów. Przykładem takiego działania jest utwór Magdaleny Długosz TaBar, przeznaczony na solowy kontrabas poddany elektronicznej transformacji oraz komputerową warstwę dźwiękową. W książce programowej 45. „Warszawskiej Jesieni” kompozytorka napisała: „Utwór TaBar został skomponowany na zamówienie Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia w latach 1998-2000. Struktury użyte w partii taśmy są przetworzeniem materiału instrumentalnego stworzonego wcześniej i nagranego przez znakomitego kontrabasistę i kompozytora Tadeusza Wieleckiego, z uwzględnieniem jego pomysłów interpretacyjnych. Podczas realizacji taśmy w studiu pragnęłam zachować bogactwo i złożoność tego wykonania oraz wzbogacić je o pewne elementy oryginalne, możliwe do uzyskania tylko z wykorzystaniem zaawansowanej technologii komputerowej. Użyłam w tym celu programu GRM Tools oraz systemów Sonic Solution i ProTools. W ten sposób komputer dopomógł w transformacji brzmienia kontrabasu, precyzyjnych montażach, zwielokrotnieniach i zderzeniach różnorodnych struktur, stworzeniu iluzji swobodnego przemieszczania się dźwięku w przestrzeni wielowymiarowej, etc. Solowa partia kontrabasowa, realizowana podczas wykonania koncertowego przez Tadeusza Wieleckiego, wchodzi w szczególny rodzaj relacji z przetransformowanym i przekomponowanym w studiu brzmieniem tego samego instrumentu i zaimprowizowanymi uprzednio przez tego samego wykonawcę strukturami. Stwarza to ciekawą sytuację odtwórczą, bazującą na wzajemnym zapętleniu i interakcji pomiędzy instrumentalistą i kompozytorem.” Pierwsze wykonanie kompozycji miało miejsce podczas koncertu Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego w Warszawie w listopadzie 2000 roku. Partię solową wykonał wówczas - podobnie jak dwa lata później na „Warszawskiej Jesieni” - Tadeusz Wielecki, któremu utwór jest dedykowany. |
|