| A | B | C | D | E | F | G | H | J | K | L | Ł | M | N | O | P | R | S | T | U | W | Z | Ż |
Zielińska Lidia Fikcja na orkiestrę (1986) 8’08"  |
|
Środek lat 80-tych (czas powstania utworu) to moment zapaści w dziejach Polski, a także trudny okres w życiu kompozytorki. Fikcja na orkiestrę jest utworem o dramatycznym wyrazie, mrocznym, nieubłaganie rozwijającym wątek ponurej opowieści. Jak w dobrze skonstruowanej fabule (fikcja to także termin literacki), sekwencja zdarzeń została tu precyzyjnie rozplanowana. Odrealnione brzmieniowo pasma orkiestrowej obsady, położone na niskim d burdonu, spotykają się na szczeblach skali diatonicznej w rozchwianych, zdudniających się wiązkach o profilowanej długoodcinkowo dynamice. Natręctwa motywicznych powtórzeń prowadzą do kulminacji (w okolicy złotego podziału) i następnie do finalnego wygaszenia. Inicjalny motyw opadających stopni molowego trójdźwięku powraca w zakończeniu jako gest zwieńczenia: świadomej ascezy i integracji. Naładowana ekspresją Fikcja Lidii Zielińskiej daleka jest jednak od rozbuchanego ekshibicjonizmu: emocje są tu precyzyjnie dozowane. Ucieczka w fikcję prowadzi w końcu do muzycznej realności. Dramaturgia utworu okazuje się zarazem jego formą. Krzysztof Szwajgier (tekst w książeczce płyty „Muzyka Polska Dzisiaj – Portrety Współczesnych Kompozytorów Polskich – Lidia Zielińska” - polmic 090 / PRCD 1742) |
|