Mieczysław Karłowicz - Koncert skrzypcowy A-dur op. 8, Odwieczne pieśni op. 10, Stanisław i Anna Oświecimowie op. 12. Wyk.: Konstanty Andrzej Kulka - skrzypce, Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Narodowej, dyr. Kazimierz Kord * CD Accord 2001 - ACD 071-2, DDD 76'32'' |
| Postać Mieczysława Karłowicza zajmuje wyjątkowe miejsce w historii polskiej muzyki. Mimo iż żył zaledwie 33 lata i skomponował jedynie czternaście opusowanych utworów, uważany jest za jednego z najwybitniejszych kompozytorów przełomu XIX i XX wieku. Z pewnością swoją sławę zawdzięcza sześciu poematom symfonicznym, które napisał w latach 1904-09 i dzięki którym zyskał miano najznakomitszego polskiego symfonika tego okresu. Ale to chyba Koncert skrzypcowy A-dur jest najbardziej znanym jego utworem, choć wciąż nie należycie spopularyzowanym. To dzieło o dużej ekspresji, łączące lirykę z dramatyzmem, o pięknych, łatwo wpadających w ucho tematach muzycznych (Romanza). Dwa pozostałe utwory nagrane na płycie to poematy symfoniczne. Pierwszy - Odwieczne pieśni - inspirowany był przeżyciami kompozytora w jego ukochanych Tatrach. W komentarzu do utworu znajdziemy takie słowa: „I gdy znajdę się na stromym wierzchołku, sam, mając jedynie lazurową kopułę nieba nad sobą, a naokoło zatopione w morzu równin zakrzepłe bałwany szczytów - wówczas zaczynam rozpływać się w otaczającym przestworze, przestaję się czuć wyosobnioną jednostką, owiewa mnie potężny, wiekuisty oddech Wszechbytu.” Drugi poemat symfoniczny, uznawany za najwybitniejszy spośród wszystkich sześciu - Stanisław i Anna Oświecimowie - to muzyczna opowieść o nieszczęśliwej miłości. Mamy więc tutaj tematy „gwałtowności uczuć”, „tragicznego losu” i „miłości”. Muzyka odznacza się mistrzowską instrumentacją i neoromantyczną emocjonalnością, co jest zresztą charakterystyczne dla całej twórczości - Karłowicza. |
|