Witold Lutosławski - Preludia i Fuga na 13 instrumentów smyczkowych, Trois poemes d'Henri Michaux, Paroles tissées, Postludium Nr 1 Wyk.: Louis Devos - tenor, Chór Polskiego Radia w Krakowie, Polska Orkiestra Kameralna, Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia, dyr. Witold Lutosławski * EMI 1996 - 7243 5 65865 2 9, ADD 72'04'' MATRIX 22 |
| Płyta została wydana w serii o znamiennej nazwie MATRIX. Założeniem firmy EMI było, by kolekcja ta ukazała miłośnikom muzyki nowe horyzonty w świecie muzyki, szczególnie tej komponowanej w ciągu 150 ostatnich lat, aby pomogła rozwinąć im "muzyczny smak". W tym znamienitym kręgu utworów i twórców znalazł się oczywiście również Witold Lutosławski. Cztery wybrane kompozycje są jednymi z najbardziej interesujących w całym jego dorobku. Najpóźniejsze Preludia i Fuga (1970-72) zaliczają się do najdłuższych utworów instrumentalnych Lutosławskiego, ...jeśli wykonuje się je w całości. Kompozytor założył bowiem, że kompozycję można wykonać również w wersji skróconej, co jednak musi dokładnie ustalić dyrygent przed wykonaniem. Każda prezentacja utworu zależy od instrumentalistów. Trois Poemes d'Henri Michaux (1963) to z kolei prawdziwy traktat Lutosławskiego na temat opracowania tekstu na zespół wokalny. Kompozytor zawsze był przeciwny nienaturalnym, sonorystycznym efektom stosowanym przez wielu innych twórców w odniesieniu do głosu ludzkiego. Uważał, że tekst musi być zrozumiały i wyraźny. W Poematach zastosował zatem naturalne środki wokalnej ekspresji - śpiew, recytację, mowę, szept i krzyk. Podobnie w Paroles tissées (1965) surrealistyczny tekst poetycki, pełen aluzji, odniesień i zaskakujących pomysłów, dopełnia muzyka niezwykle zmysłowa, barwna i mistrzowska pod względem instrumentacji. Warstwa wokalna - w znakomitej interpretacji tenora Louisa Devosa - nie zawiera jednak żadnych efektów onomatopeicznych i malarstwa dźwiękowego. Płytę wieńczy jedno z Trzech postludiów Lutosławskiego, utwór, w którym kompozytor zastosował zasadę budowy bliską "złotemu podziałowi". |
|