Polskie Centrum Informacji Muzycznej POLMIC zaprasza na koncert nowej muzyki z Łotwy, który odbędzie się w sobotę, 28 września 2013 roku o godz. 12.00 w Mazowieckim Centrum Kultury i Sztuki w Warszawie (ul. Elektoralna 12) jako wydarzenie towarzyszące Międzynarodowemu Festiwalowi Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”.
W programie: Preludia taneczne na klarnet i fortepian (1954) Witolda Lutosławskiego, Varšavas triptihs / Tryptyk Warszawski na fortepian (1974) Imantsa Zemzarisa, Romantiskā mūzika / Muzyka romantyczna na skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1980) Pēterisa Plakidisa, Skumjās serenādes vai Trīs dziedājumi mirstošajai jūrai / Smutne serenady /Trzy pieśni dla umierającego morza na klarnet i kwartet smyczkowy (1988) Maiji Einfelde, Pēdējās vēstules / Ostatnie listy na wiolonczelę i elektronikę (2007) Ēriksa Ešenvaldsa, Ainava /Pejzaż na klarnet i elektronikę (2008) Mārīte Dombrovskiej, Alvéoles/ Plastrymiodu na kwartet smyczkowy (2005) Santy Ratniece i Balss / Głos na klarnet (1985) Imantsa Zemzarisa. Wystąpią: Egīls Šēfers – klarnet, Toms Ostrovskis – fortepian oraz Spīķeri String Quartet w składzie: Marta Spārniņa - skrzypce, Antti Kortelainen - skrzypce, Ineta Abakuka – altówka i Ēriks Kiršfelds – wiolonczela. Słowo o muzyce łotewskiej wygłosi Ināra Jakubone (Łotwa).
WSTĘP WOLNY
Koncert organizowany w ramach projektu „Minstrel”. Współorganizacja: Mazowieckie Centrum Kultury i Sztuki. Koncert dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Komisji Europejskiej, Program „Kultura”.
O projekcie:
W grudniu 2008 roku dana mi była możliwość przeprowadzenia kwerendy w przechowywanym w Polskim Centrum Informacji Muzycznej archiwum festiwalu „Warszawska Jesień”, w poszukiwaniu śladów muzyki łotewskiej. Skąd moje zainteresowanie? Otóż dla mieszkańców Europy Wschodniej „Warszawska Jesień” przez blisko pół wieku była symbolem twórczej wolności, kondensatem najnowszych światowych trendów i stosunkowo przystępnym obiektem pożądania. Oto wymowny przykład. W 1973 roku do Warszawy dociera grupa młodych łotewskich kompozytorów i muzykologów (niektórzy nawet specjalnie uczyli się języka polskiego, by móc czytać polskie publikacje poświęcone muzyce współczesnej). Kompozytor Imants Zemzaris, wówczas student ostatniego roku Konserwatorium Łotewskiego (dziś Łotewska Akademia Muzyczna), tak wspomina ten wyjazd: „Profesor kompozycji Ādolfs Skulte wręcz zalecił, by do Warszawy nie jechać, bo muzyka usłyszana na festiwalu miała mi tylko namieszać w głowie... I tak też było – wspomina Zemzaris – pracę dyplomową, oratorium Krišjānis Valdemārs ukończyłem z wielkim trudem, jedyny zaś owoc wyjazdu to Tryptyk Warszawski na fortepian...” Nic dodać, nic ująć. Tryptyk Warszawski uznawany jest za jeden z pierwszych przykładów postmodernizmu w muzyce łotewskiej!
W pierwszej części koncertu, poza Tryptykiem Warszawskim Imantsa Zemzarisa usłyszą Państwo kilka innych utworów reprezentatywnych dla łotewskiej twórczości kompozytorskiej z lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. W części drugiej zabrzmią utwory pokolenia, które zadebiutowało na przełomie stuleci.
Muzykolog Arnolds Klotiņš napisał: “Pokolenie kompozytorów, których debiut przypadł na lata siedemdziesiąte, wyrosłe w atmosferze lat sześćdziesiątych charakteryzującej się stosunkowo większą rozmaitością muzycznych doznań, nie czuło więcej potrzeby przełamywania akademicko rozumianych tradycji romantycznych, nie cierpiało na programowy antyromantyzm. Ekspresjonizm i dodekafonia nie wydawały się już najatrakcyjniejsze, a ukierunkowanie stylistyczne znacznie się wzbogaciło. Punkt ciężkości zaczął się przesuwać z tego, co zmienne, skomplikowane i abstrakcyjne, ku temu, co stabilne i relatywnie proste. To, rzecz jasna, uchyliło podwoje romantyzmowi.
Znaczenie słowa „nowe” w XX wieku zmieniało się oczywiście bezustannie, stąd nie dziwi fakt, że dla kompozytorów, którzy debiutowali w latach dziewięćdziesiątych estetyka „nowego romantyzmu”, „nowej prostoty” i postmodernizmu była już nie do przyjęcia. Poszukiwali oni zupełnie innych wartości estetycznych, ponownie skłaniając się ku awangardzie, strukturalizmowi, sonoryzmowi i muzyce spektralnej. Kompozytor Jānis Petraškēvičs podsumowuje to następująco: „Młodych kompozytorów interesują w pierwszym rzędzie zagadnienia związane z samą substancją dźwięku i muzyki.” Przyznaje jednak, że w najnowszej muzyce łotewskiej nowatorskie techniki w różnoraki sposób współistnieją z klasyczno-romantycznymi zasadami kompozycji i uznaje tę różnorodność za płodny grunt dla dalszego rozwoju muzyki współczesnej na Łotwie.
Inara Jakubone
Imants Zemzaris (1951) studiował kompozycję w Łotewskiej Akademii Muzycznej im. Jāzepsa Vītolsa w klasie prof. Ādolfsa Skulte. Obecnie sam uczy kompozycji w Średniej Szkole Muzycznej im. Emīlsa Dārziņša. Regularnie występuje jako pianista, a począwszy od lat osiemdziesiątych zajmuje się również krytyką muzyczną. Muzykolog Arnolds Klotiņš pisze o nim: “Najbardziej wyrazisty przedstawiciel i zarazem prekursor postmodernizmu już w początkach lat siedemdziesiątych mocno odciął się od neoawangardowego, dysonującego języka muzycznego poprzedniego okresu, rehabilitując tonalność, plastyczną fakturę i harmonijne rozumienie piękna. Zemzaris skomponował wiele muzyki kameralnej, a także około dziesięciu utworów orkiestrowych w typie poematu symfonicznego. Mają one charakter medytacyjny. W ich centrum tkwi najczęściej wrażliwa, ale czasami również subtelnie sarkastyczna, zapatrzona w ideały jednostka, która bez zbędnej natarczywości sławi tradycyjne ludzkie i narodowe wartości, harmonię między naturą i kulturą. W końcu lat siedemdziesiątych tekstualne znaczenie utworów Zemzarisa ulega znacznemu uproszczeniu, za to podteksty zyskują na poetyzmie i psychologicznej wieloznaczności: nawet zupełnie trywialne gatunki kompozytor traktuje ze szczególnym wyrafinowaniem tworząc asocjacje z literaturą, malarstwem.”
Tryptyk Warszawski na fortepian (1974). W Tryptyku Warszawskim autor odmalowuje swoje wrażenia z pobytu w Polsce: radosne oczekiwanie, sam wyjazd oraz zachowane wspomnienia. Tworzące cykl trzy miniatury są niczym wpisane do dziennika aforyzmy - lakoniczne i różniące się między sobą, łączy je jednak indywidualny styl kompozytora.
Głos na klarnet solo (1985). „Glissanda, dwudźwięki, sonoryka, stukanie klapami? Rozłożyć klarnet i kazać grać na poszczególnych jego częściach? Nie. W 1985 roku obrałem inną drogę - nie konkretyzowania, typizacji klarnetu, a dokładnie na odwrót - jego indeterminacji, anonimizacji, potraktowania go niczym uniwersalny prainstrument dęty, bez znaczenia czy to będzie piszczałka, dudy, róg czy jeszcze coś innego - jako głos piszczałki, głos dud, najzwyczajniej głos. I cóż takiego wyśpiewuje nam ten głos, który dobiega być może z głębokich otchłani prehistorii? Wiele różnych rozpoczętych i niedośpiewanych do końca motywów splata się tu w niekończącą się girlandę, plecionkę, pas. Głosy pastuchów mieszają się z odgłosami prac polowych, młócki, pieśni świętojańskie ze śpiewami obrzędowymi. Wszystko to przebiega w sposób żywiołowy, niefolklorystyczny i nienaukowy, ale jeśli wyobrazimy sobie cały rytuał zmieniających się pór roku (cyklu życia) jako prędko obracające się koło od roweru, to w samej rzeczy tak to właśnie wygląda.
Pomimo indeterminacji klarnetu, utwór Głos na przestrzeni lat, które minęły od jego napisania, znalazł się w repertuarach wielu czołowych łotewskich klarnecistów. Dla mnie, rzecz jasna, stanowi to niezrozumiałą zagadkę.”
Pēteris Plakidis (1947) ukończył studia kompozytorskie w Łotewskiej Akademii Muzycznej im. Jāzepsa Vītolsa w klasie prof. Walentina Utkina (1970). Od roku 1974 on sam uczy kompozycji w macierzystej uczelni. W roku 1996 Pēteris Plakidis otrzymał łotewską Wielką Nagrodę Muzyczną za Wariacje na orkiestrę symfoniczną.
O muzyce Pēterisa Plakidisa zwykło się mówić, że cechuje ją profesjonalizm i intelektualizm. Stylistycznie jego twórczość sięga od ludowej diatoniki po klasycystyczną przejrzystość i precyzję. W początkach kariery kompozytor pełnił funkcję kierownika muzycznego w Teatrze Narodowym i to właśnie wymagania stawiane muzyce przez teatr przypuszczalnie pomogły mu ukształtować lakoniczną precyzję wyrazu, dramatyczny rozmach i zdyscyplinowaną przejrzystość formy. W jego muzyce emocje nigdy nie dominują nad logiką przebiegu muzycznego zapewniając tym samym poczucie balansu. Twórczość Pēterisa Plakidisa obejmuje niemal wszystkie gatunki. W muzyce symfonicznej zbliżają się ku sobie neoklasyczna i romantyczna wizja świata, natomiast w muzyce chóralnej i w kameralnej muzyce wokalnej dominuje wyrazowość psychologiczno-dramatyczna i liryczna intymność.
Muzyka romantyczna (1984) zgodnie z eksplikacją autorską opiera się na kontraście: w początkowej części dzieła smyczki brzmią romantycznie, zaś fortepian - antyromantycznie. Muzyka rozwija się dochodząc do dość ostrej kulminacji konfliktu. Wszystko kończy się natomiast zgodną iluminacją, niczym przebudzenie po reanimacji po bolesnych urazach pod działaniem substancji narkotycznych. Sam Plakidis mówi: „Miałem wtedy w moim życiu taki okres entuzjazmu do uprawiania kameralistyki.”
Maija Einfelde (1939) studiowała w Łotewskiej Akademii Muzycznej w klasie prof. Jānisa Ivanovsa (1966). Aż po koniec lat osiemdziesiątych w jej twórczości dominowała wyrafinowana muzyka kameralna. „Dogłębne zrozumienie rzeczywistości, osobliwe, mroczne nastroje, dramatyczne, wręcz tragiczne kolizje wynoszą jej utwory kameralne ponad przeciętną, zapóźnioną w czasie twórczość” - tak w połowie lat osiemdziesiątych pisał o twórczości Maiji Einfelde Guntars Pupa i jego słowa do dziś nie straciły na aktualności. Z początkiem dziewięćdziesiątych zaczęły powstawać utwory symfoniczne i pojawiło się rosnące zainteresowanie możliwościami, jakie oferuje muzyka chóralna. W 1997 roku jej kompozycja chóralna Pie zemes tālās… (Na skraju świata...) zwyciężyła na prestiżowym amerykańskim konkursie kompozytorskim Barlow Endowement for Music Competition (nagroda Barlow Prize). Muzykę Maiji Einfelde można określić jako głęboko osobistą, wręcz autobiograficzną, w której nie brak dramatycznych zwrotów akcji i kontrastów emocjonalnych. Twórczyni najbliższy jest głos ludzki oraz ciepłe barwy smyczków z ich ładunkiem emocjonalnym.
Smutne serenady (Trzy pieśni dla umierającego morza) na klarnet i kwartet smyczkowy (1988) to znakomity przykład języka kompozytorskiego Maiji Einfelde z tego okresu twórczości - języka treściwego, napełnionego emocjami i bezpośredniego. W utworze poświęconym morzu, które w twórczości autorki powraca jako jeden z ulubionych tematów, kompozytorce udało się połączyć ekspresjonistyczne napięcie z impresjonistycznym pięknem. Utwór jest niczym zaskakująco jaskrawy kolor na w większości ciemnej i introwertycznej palecie twórczości kameralnej tej kompozytorki.
Ēriks Ešenvalds (1977) studiował kompozycję u Selgi Mence w Łotewskiej Akademii Muzycznej im. Jāzepsa Vītolsa (2004). W 2006 roku jego utwór Légende de la femme emmurée zdobył pierwszą nagrodę na organizowanej pod patronatem UNESCO Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów (UNESCO International Rostrum for Composers) w kategorii młodych kompozytorów. Jest laureatem łotewskiej Wielkiej Nagrody Muzycznej za lata 2005 i 2007.
Ēriks Ešenvalds jest jednym z najbardziej płodnych i stylistycznie zróżnicowanych kompozytorów młodego pokolenia na Łotwie. Tak samo dobrze czuje się w różnych gatunkach muzycznych - od eksperymentalnej muzyki kameralnej po kolorystycznie wysmakowaną muzykę chóralną i utwory wokalno-symfoniczne, czy nawet operę. Ēriks nie kryje się z tym, że nie zamierza pisać muzyki, która będzie wykonywana raz do roku na jakimś elitarnym koncercie przeznaczonym dla wąskiego grona specjalistów: „Pragnę, by moja muzyka dotarła do jak najszerszego kręgu odbiorców. To jednak wcale nie oznacza, że chcę pisać nieskomplikowaną muzykę tylko po to, by przypodobać się większości słuchaczy. Dla mnie ważne jest, by to, co czuję, zostało naprawdę dosłyszane.”
Muzyka Ēriksa Ešenvaldsa rozbrzmiewa w salach koncertowych Europy, Stanów Zjednoczonych, Kanady, Australii, Chin i Japonii. W 2010 roku “The Philadelphia Inquirer” nazwał młodego kompozytora odkryciem roku. Począwszy od jesieni 2011 roku Ēriks Ešenvalds jest stypendystą Trinity College w Cambridge.
Ostatnie listy na wiolonczelę, głos i elektronikę (2007). “Listy wykorzystane w utworze:
List porucznika Uemury Masahisy z jednostki Yamato należącej do Korpusu do Ataków Specjalnych Kamikadze, adresowany do swojej czteroletniej córeczki. Uemura zginął 26 października 1944 r. na Filipinach w wieku 25 lat.
List napisany przez oficera Królewskiej Marynarki Brytyjskiej i zarazem odkrywcę Roberta F. Scotta, z datą: marzec 1912 r. i adresem w nagłówku „do wdowy po mnie”. Dokument ten został znaleziony w jego namiocie na Antarktydzie, kiedy w 1913 roku odnaleziono ciała uczestników ekspedycji na Biegun Południowy.
List anonimowego pilota kamikadze Masashi (pseudonim) adresowany do córki.”
Ēriks Ešenvalds
Mārīte Dombrovska (1977) studiowała w Łotewskiej Akademii Muzycznej w Rydze zarówno muzykologię (2001), jak i kompozycję w klasie prof. Pēterisa Plakidisa (2009). Jej utwory wykonywano dotąd na Łotwie, w Austrii oraz w USA.
Mārīte Dombrovska twierdzi, że komponowanie to dla niej bardziej hobby niż zawód. Jej muzyka, w przeciwieństwie do twórczości rówieśników, bardziej kontynuuje tradycje, niż je łamie. Co ciekawe, kompozytorka wykorzystuje klarnet w niemal co drugim utworze od cyklów wokalnych i muzyki instrumentalnej począwszy, poprzez muzykę elektroakustyczną i orkiestrową, na koncercie klarnetowym skończywszy. Możliwe, że zainspirowała ją gra klarnecistów z jej pokolenia oraz wpłynęły na to ich zachęty, by komponowała muzykę klarnetową.
Pejzaż na klarnet i elektronikę (2008)
“Znużony klarnecista siedzi na rogu ulicy i gra.
Nie przeszkadza mu ani krzyk mew,
Ani hałas wielkiego miasta.
Jego gra rozbrzmiewa tak długo, póki dźwięk klarnetu
Nie zleje się w jedno z otaczającym miastem.”
Mārīte Dombrovska
Santa Ratniece (1977) studiowała kompozycję w Łotewskiej Akademii Muzycznej w klasie prof. Romualdsa Kalsonsa oraz w Estońskiej Akademii Muzycznej i Teatralnej u Heleny Tulve. Uczyła się również pod kierunkiem Davida Rowlanda w Konserwatorium w Enschede (Holandia). Jej utwory były wykonywane w wielu krajach europejskich, jak też w Australii i w obu Amerykach. Utwór Santy Ratniece …sens nacre zwyciężył na UNESCO International Rostrum for Composers (2004) w kategorii młodych kompozytorów, zaś dwa inne zostały zakwalifikowane na listę utworów rekomendowanych (2008 i 2010). W 2007 i 2011 roku otrzymała nagrodę łotewskiego stowarzyszenia autorów AKKA/LAA.
Santa Ratniece należy do tego pokolenia kompozytorów, które w kontekście muzyki łotewskiej nazywa się modernistami. Dla pokolenia lat siedemdziesiątych, które debiutowało pod koniec dziewięćdziesiątych, źródłem inspiracji są idee awangardy zachodnioeuropejskiej, strukturalizm oraz sonorystyka. Jako wzorzec dla swojej twórczości Santa Ratniece wymienia Włocha Giacinto Scelsi i Kanadyjczyka Claude’a Viviera - poszukiwaczy coraz to nowszych rozwiązań dźwiękowych.
W muzyce Santy Ratniece badanie właściwości dźwięku i możliwości ich wykorzystania, w połączeniu z intuicyjnym i bezbrzeżnie poetyckim odbiorem świata, prowadzą słuchacza w stronę archetypu, zdawałoby się, zupełnie namacalnej materii dźwiękowej czy dźwiękowego mikroświata. Dźwięk kompozytorka bada niczym pod mikroskopem. W tak dużym zbliżeniu koresponduje on jednak w sposób bardzo organiczny z procesami, które spreparowane brzmienia mają za zadanie odmalować w jej muzyce - czy to będzie trwające tysiące lat powiększanie się stalaktytów w kwartecie smyczkowym Aragonite, czy przelewanie ciągnących się komórek wosku pszczelego w kwartecie smyczkowym Alvéoles, czy ciche migotanie perły w ...sens nacre.
Alvéoles (Plastruy miodu) na kwartet smyczkowy (2005). „Powstanie utworu Alvéoles zainspirował miód z jego różnymi kolorami, fakturą, gęstością i smakiem. Moim głównym zamierzeniem było odmalowanie «ciągliwości» miodu, która na swój sposób jest pokrewna homogenicznemu brzmieniu instrumentów smyczkowych. Inspiracją dla budowy formalnej utworu były sześciokątne komórki wosku pszczelego. W części pierwszej z jednego dźwięku, niczym z punktu stycznego ścianek komórki, zostają utworzone liczne dźwięki pochodne. W części drugiej zostały przedstawione różne rodzaje miodu - od bardzo jasnego i przezroczystego miodu kwiatowego, po ciemny i gęsty miód leśny. W części ostatniej Alvéoles został oddany proces krystalizacji miodu z dużymi oraz z niezliczonymi drobnymi kryształkami miodu.”
Santa Ratniece
Alvéoles miały swoje prawykonanie w 2006 roku w Paryżu w ramach Festiwalu Radia Francuskiego “Présences”, kiedy to utwór zabrzmiał w wykonaniu kanadyjskiego Molinari Quartet. W 2010 r. w czasie Dni Nowej Muzyki w Sydney kompozycja otrzymała II nagrodę na konkursie ISCM i IAMIC „Young Composer Award”.
Artyści występujący na warszawskim koncercie przedstawili swoją misję na stronie internetowej „Artyści Bursztynowego Wybrzeża” www.ambercoastartists.lv:
„Urodziliśmy się nad morzem. Wychowaliśmy się na jego brzegu. Spędziliśmy niezliczone dni w poszukiwaniu drobnych okruchów bursztynu, które morze skąpo wyrzucało w czasie jesiennych i wiosennych sztormów. Wybrzeże było rozległe, cenne kamyczki były małe i pojawiały się z rzadka...
Wydorośleliśmy i to, czym zajmujemy się dzisiaj, jest bardzo podobne. Poszukujemy małych kamyczków emocji; uczuć przemawiających bezpośrednio z serca do serca poprzez magię muzyki. Wybrzeże znowu jest rozległe. Samorodki czystego geniuszu twórczego częstokroć są ukryte przez czas i zaniedbanie, przysypane obojętnością historii. Ale my nigdy nie ustajemy w naszych poszukiwaniach. I nigdy nie zachowujemy tego, co znaleźliśmy tylko dla siebie - zdecydowaliśmy dzielić się naszymi skarbami z całym światem.”
Egīls Šēfers (klarnet) studiował w Łotewskiej Akademii Muzycznej im. Jāzepsa Vītolsa u prof. Ģirtsa Pāže, w The Butler University, Indianapolis u Prof. Johna Graulty’ego oraz w Indiana University u Prof. Eli Ebana. Obecnie jest członkiem duńskiego kwintetu dętego Carion i regularnie występuje jako solista z Łotewską Narodową Orkiestrą Symfoniczną, z orkiestrą Sinfonietta Riga, kwartetem Spīķeri i in. Został nominowany do łotewskiej Wielkiej Nagrody Muzycznej za rok 2012 w kategorii „Interpretacja Roku”. Egīls Šēfers jest żarliwym propagatorem łotewskiej muzyki współczesnej na klarnet. Dyskografia: „Northern Sun”, Latvian composers for clarinet, 2010, LMIC, oraz „Amber Pearls” Mediņš, Schumann, Debussy, Lutosławski, 2012, LMIC.
Toms Ostrovskis (fortepian) studiował w Łotewskiej Akademii Muzycznej im. Jāzepsa Vītolsa u prof. Teofilsa Biķisa i prof. Jurisa Kalnciemsa oraz w Guildhall School of Music and Drama w Londynie u prof. Ronana O’Hora. Jest laureatem międzynarodowych konkursów na Łotwie, Litwie, w Estonii, Wielkiej Brytanii i Japonii. Występował zarówno jako solista jak i kameralista na Łotwie, w Rumunii, Norwegii, Wielkiej Brytanii, Francji i Szwecji. Obecnie jest zatrudniony w Łotewskiej Akademii Muzycznej im. Jāzepsa Vītolsa.
The Spīķeri String Quartet (Kwartet smyczkowy Spīķeri) został założony w 2011 r. przez artystów, którzy na co dzień są związani z salą koncertową „Spīķeri” (Spichlerze) w Rydze, będącą siedzibą orkiestry kameralnej Sinfonietta Riga oraz Chóru Radia Łotewskiego.
Skrzypaczka Marta Spārniņa jest koncertmistrzynią orkiestry kameralnej Sinfonietta Rīga. Studiowała w Łotewskiej Akademii Muzycznej im. Jāzepsa Vītolsa u prof. Valdisa Zariņša, w wiedeńskim Uniwersytecie Muzyki i Sztuk Scenicznych u prof. Michaela Schitzlera oraz w Wyższej Szkole Muzycznej im. Hansa Eisslera w Berlinie u prof. Ulfa Vallina. Otrzymała również stopień magistra w klasie kameralistyki w Łotewskiej Akademii Muzycznej. Marta Spārniņa występowała z Orkiestrą Młodzieżową im. Gustawa Mahlera, z Europejską Orkiestrą Młodzieżową oraz z Królewską Flamandzką Orkiestrą Symfoniczną.
Antti Kortelainen studiował grę na skrzypcach oraz na skrzypcach barokowych w Akademii Muzycznej im. Sibeliusa w Helsinkach u prof. Lajosa Garama. Był członkiem Ostrobothnian Chamber Orchestra w Kokkola (2005-2009), obecnie zaś mieszka na Łotwie i jest muzykiem orkiestry kameralnej Sinfonietta Riga. Regularnie współpracuje z the Helsinki Baroque Orchestra oraz z the Finnish Baroque orchestra (dawniej: The Sixth Floor Orchestra).
Ineta Abakuka studiowała grę na altówce w Łotewskiej Akademii Muzycznej u prof. Arigo Štrālsa. Grała w Orkiestrze Młodzieżowej im. Gustawa Mahlera oraz w orkiestrze Międzynarodowej Akademii Bachowskiej. Regularnie występuje w różnych składach kameralnych i jest członkiem orkiestry kameralnej Sinfonietta Riga.
Wiolonczelista Ēriks Kiršfelds studiował w Łotewskiej Akademii Muzycznej im. Jāzepsa Vītolsa u prof. Mārisa Villerušsa i prof. Eleonory Testeļeca, w Akademii Muzycznej im. Sibeliusa w Helsinkach u prof. Arto Noorasa oraz w Akademii Muzycznej w Bazylei u prof. Ivana Monighettiego. W latach 1997-2011 był prowadzącym grupy wiolonczel w orkiestrze kameralnej Kremerata Baltica, obecnie jest zaś pierwszym wiolonczelistą Orkiestry Symfonicznej w Lipawie (Liepāja). Występował zarówno jako solista jak i członek orkiestry na festiwalach w Austrii, Estonii, Litwie, Finlandii, Niemczech, Włoszech, Hiszpanii, USA, Kanadzie i innych krajach. Ēriks Kiršfelds jest laureatem łotewskiej Wielkiej Nagrody Muzycznej za rok 2009 w kategorii „znakomita gra zespołowa”.
Ināra Jakubone, Łotewskie Centrum Informacji Muzycznej
Tłumaczenie z języka łotewskiego: Krzysztof Szyrszeń