XII Kwartet smyczkowy op. 103 (1969/1970) to jeden z eksperymentalnych utworów Mieczysława Wajnberga, wypełniony rozpaczą, która, poprzez dramat i ironię, w iście labiryntowej formie, z trudem szuka przezwyciężenia. Są tu elementy zakazanej przez sowieckich ideologów muzyki serialnej, związanej w międzywojenną szkołą Arnolda Schönberga, którą w tym samym czasie zaczął wprowadzać do swych kwartetów Dymitr Szostakowicz. Są też aluzje to innego mistrza kwartetu smyczkowego XX wieku – Beli Bartóka.
I Kwintet fortepianowy (1952) należy do najczęściej wykonywanych dzieł Grażyny Bacewicz. Tę popularność zawdzięcza urodzie tematów, uroczej grze kontrastów, fantasmagorycznym „zamyśleniom” (rodem z idiomu tzw. „muzyki nocy” Bartóka). Moderato molto espressivo. Allegro ujęte zostało w formę allegra sonatowego, z klamrą wstępu i symetrycznej względem niego kody. Presto to oberek, ulubiony taniec Bacewiczówny, fajerwerk humoru i inteligencji. Grave ma istotnie „ciężki” charakter, jakby żałobnego marsza (fortepian), na tle którego rozbrzmiewa uroczysta oda smyczków. Con passione to znowu allegro sonatowe, którego oba tematy nawiązują do myśli zawartych w części początkowej.
Marcin Trzęsiok
Patronat medialny nad koncertami NOSPR objęło Polskie Centrum Informacji Muzycznej POLMIC.
Informacja o biletach – na stronie http://www.nospr.org.pl/pl/koncerty/1402/kwartet-slaski-wojciech-switaa-wajnberg-w-polsce