EMI

21 lutego 1955 w Warszawskiej Filharmonii odbył się pierwszy koncert w nowym, odbudowanym po wojennych zniszczeniach gmachu. W tym historycznym dniu Filharmonia Warszawska zyskała miano Narodowej. Orkiestra Filharmonii Narodowej pod batutą Witolda Rowickiego wykonała Uwerturę koncertową „Bajka” Stanisława Moniuszki, I Koncert skrzypcowy op. 35 Karola Szymanowskiego i Koncert na orkiestrę Witolda Lutosławskiego, a solistką wieczoru była 26-letnia Wanda Wiłkomirska. Koncert poprzedziły przemówienia ówczesnego Ministra Kultury i Sztuki Włodzimierza Sokorskiego oraz poety i pisarza – Jarosława Iwaszkiewicza, Prezesa Towarzystwa im. Fryderyka Chopina, bowiem wieczór ten był również Inauguracją V Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina.

Z okazji 60. rocznicy wydarzenia tak ważnego w historii Filharmonii Narodowej, firma fonograficzna Warner Classics we współpracy z Filharmonią przygotowała niezwykłą płytę z rejestracją tamtego wieczoru. Na postawie nagranego na taśmach materiału dźwiękowego, który przez te lata przechowywany był w archiwach Filharmonii w Warszawie, dokonano remasteringu i wydano na płycie CD. Znalazł się na niej cały koncert z roku 1955 wraz z wstępnymi przemówieniami, a nawet z nagraniem Hymnu Państwowego. Do albumu dołączone są dwie książeczki poświęcone Filharmonii Narodowej „wczoraj i dziś”, zawierające m.in. omówienie płyty oraz biografie Witolda Rowickiego i Wandy Wiłkomirskiej opracowane przez wybitnego muzykologa Stanisława Dybowskiego. W materiałach zamieszczono także wybrane recenzje, które ukazały się w ówczesnej prasie oraz liczne zdjęcia archiwalne. Krótkiego komentarza do płyty udzieliła także sama Wanda Wiłkomirska. Nagrania zostały zremasterowane i zedytowane przez znakomitych reżyserów dźwięku, laureatów Grammy Award 2013: Aleksandrę Nagórko i Andrzeja Sasina (CD Accord).

Płyta jest pierwszą z cyklu „Warsaw Philharmonic Archives”. Kolekcję tę stanowić będą archiwalne nagrania historycznych koncertów w Filharmonii Narodowej, poddane rekonstrukcji dźwiękowej. Unikatowy zbiór ukaże różnobarwne oblicza Filharmonii, przedstawi jej szeroki repertuar oraz wybitnych polskich i zagranicznych wykonawców od 1955 roku.

Oficjalna data premiery to 23 lutego 2015, jednak w Filharmonii Narodowej będzie można nabyć ją już na koncertach 20 i 21 lutego, czyli dokładnie w 60. rocznicę koncertu.

Patronat medialny nad płytą objęło Polskie Centrum Informacji Muzycznej.

Pianista Aleksander Dębicz debiutuje intensywną, dynamiczną autorską płytą - Cinematic Piano, wydaną nakładem prestiżowej wytwórni Warner Classics. Premiera 11 maja 2015 roku.

Kiedy dwa lata temu Aleksander Dębicz pojawił się w Poznaniu, stał się „czarnym koniem” jednego z najbardziej niezwykłych konkursów muzycznych na świecie i zwyciężył deklasując konkurencję. Pokazał pomysłowość i wrażliwość, a przy tym fenomenalną technikę, którym trudno było dorównać. W międzynarodowym jury Transatlantyk Instant Composition Contest zasiadali wówczas: Leszek Możdżer (przewodniczący jury), Dave Porter (Breaking Bad, Third wish), Mark Marder (The missing picture, The Khmer Rouge Death Machine), producent filmowy Zachary Matz i Peter Golub (Dyrektor Muzyczny słynnego Sundance Institute), a całemu przedsięwzięciu patronował Jan A.P. Kaczmarek (zdobywca Oskara za muzykę do filmu Marzyciel).

Wygrana w ICC (w którym artyści improwizują ad hoc przed publicznością muzykę do filmu prezentowanego przed nimi na ekranie) otworzyła Aleksandrowi Dębiczowi drzwi do wydania debiutanckiej płyty Cinematic Piano, będącej wyjątkowo dojrzałym, jak na młodego artystę (27 lat), podsumowaniem wielu artystycznych ścieżek, którymi dotąd podążał. Album czerpie przede wszystkim ze stylistyki muzyki filmowej, ale też z rozrywki i jazzu, a także z wirtuozerii fortepianowej typowej dla muzyki poważnej. Wszystkie te gatunki są bowiem dla pianisty równoważne, a swobodne poruszanie się pomiędzy nimi Aleksander Dębicz postrzega jako całkowicie naturalne.

Premiera kolejnej płyty Kolekcji Muzeum Narodowego, zatytułowanej Święto Trąbek miała miejsce 25 marca 2014 roku.

Obraz Gierymskiego zainspirował twórców płyty do przybliżenia słuchaczom wciąż zbyt mało znanej muzyki przeznaczonej na trąbkę. Kompilacja nie zawiera motywów fanfarowych. Ten przepiękny, lśniący złoto instrument jest bowiem także wyjątkowo liryczny i nostalgiczny, a w rękach największych mistrzów, takich jak legendarni już Maurice André czy Alison Balsom, a także charyzmatyczna Tine Thing Helseth, trąbka zachwyca i sprawia, że rozrzewnienie ściska krtań nawet najbardziej niewzruszonych słuchaczy.

W repertuarze znalazły się zarówno nagrania muzyki dawnej, jak i nowoczesne aranżacje dzieł romantycznych i bardziej współczesnych, urzekająca prostota interpretacji utworów solowych oraz bogactwo drzemiące w opracowaniach na trąbkę i orkiestrę. Przekrój arcydzieł muzyki poważnej od kompozycji Bacha, Haendla, Albinoniego po dzieła Griega, Delibesa, Rachmaninowa i in.

Patronat medialny nad serią płyt Kolekcja Muzeum Narodowego objęło m.in. Polskie Centrum Informacji Muzycznej POLMIC.

Premiera kolejnej płyty Kolekcji Muzeum Narodowego, zatytułowanej Pomarańczarka będzie miała miejsce 25 marca 2014 roku. Album to zbiór niezwykle sugestywnych emocjonalnie kompozycji, w których zarówno twórcom, jak i wykonawcom udało się uchwycić pewną dwoistość, wahanie pomiędzy smutkiem, a nawet wściekłością i pasją, która zmusza nas do podejmowania wysiłku życia. Arcydzieła literatury muzycznej pochodzącej z XIX i XX wieku oddają uczucie największego napięcia, ustępującego gdzieniegdzie tylko nieśmiałemu odprężeniu.

Rozdarcie pomiędzy umiłowaniem życia a upodleniem, pasją a bezradnością jest częścią także naszej rzeczywistości. Czy człowiek w ubóstwie doświadcza jedynie frustracji i rozgoryczenia? Jakie pragnienia kryje twarz, zastygła w masce smutku? Oczy Pomarańczarki nie kryją w sobie prostych odpowiedzi. Są w nich natomiast tysiące wyrazów, których znaczenie wzajemnie przenika się, wyklucza, błądzi w niemej bezsilności zaprzeczenia sensu ludzkiego istnienia, a jednocześnie jego kwintesencji. Obraz Gierymskiego zdaje się stawiać pytanie o to jak można wyrazić, choć część złożonych odcieni ludzkiej duszy? Zamiast słów odnajdujemy w oczach staruszki muzykę. Niejednoznaczną, chwytającą za serce, daleką od radości, a przecież w nieodparty sposób piękną.

Najdoskonalsza do opisania skrajnych uczuć wydaje się muzyka z epoki romantyzmu. Kontrasty i charakterystyczna dla niej egzaltacja targają nami tak silnie, że niejednokrotnie wzruszenie doprowadza słuchaczy do łez. Jak bowiem oprzeć się dojmującemu smutkowi, który z dzieła Schumanna wydobywa znakomity francuski wiolonczelista Gautier Capuçon, albo sile wyrazu Trio Élégiaque Rachmaninowa w interpretacji Denisa Kozhukhina, Renauda Capuçona i Yana Levionnoisa? W kompozycjach Szostakowicza odnajdujemy czystą nostalgię, zaś w słynnym koncercie fortepianowym Ravela doświadczamy emocji różnorodnych, często skrajnych, lecz przede wszystkim łączących w fascynujący sposób to, co wewnętrzne, z dźwiękami świata zewnętrznego pełnego ruchliwości i gwaru. Fenomenalny kwintet fortepianowy polskiego kompozytora romantycznego Juliusza Zarębskiego wrzuca nas ponownie w świat uczuć najbliższych dojmującemu smutkowi. Pomiędzy giętkimi melodiami Rimskiego-Korsakowa, szeroką frazą Rachmaninowa i płynnością Schumana balansujemy na granicy rozpaczy, której jednak nie sposób przekroczyć, dopóki w oddali skrzy się choćby iskierka nadziei.