relacje i recenzje wydarzeń

Lepszego otwarcia sezonu muzycznego Muzeum Starożytnego Hutnictwa Mazowieckiego im. Stefana Woydy nie mogło sobie wymarzyć. 14 grudnia 2014 roku Lasoń Ensemble przeniósł pruszkowskich melomanów na wyżyny sztuki. W programie wieczoru znalazły się trzy kwintety fortepianowe – I Kwintet fortepianowy Grażyny Bacewicz, Muzyka kameralna nr 1 „Stalowowolska” Aleksandra Lasonia oraz Kwintet fortepianowy g-moll Juliusza Zarębskiego.

Artyści zaprezentowali najwyższy poziom kultury muzycznej – podeszli do utworów z pełnym szacunkiem i uwagą, dodając swoją niezwykłą i wyważoną wrażliwość muzyczną. Choć nie brakowało tempa, temperamentu i pasji, muzykom udało się uniknąć niepotrzebnej brawury. Wyrazili kwintesencję doskonale zgranego kwintetu, w którym każdy z kameralistów zachwyca wirtuozerią, jednak ani na chwilę nie przestaje być częścią jednego, wspólnie oddychającego, sprzężonego organizmu, „przemawiającego” muzyką. Dzięki temu publiczność obcowała z interpretacjami na najwyższym światowym poziomie.

Muzyka Grażyny Bacewicz w wykonaniu Lasoń Ensemble ma w sobie niezwykły magnetyzm, szczególne emocjonalne napięcie i czar. Kwintet kompozytorki, ze swoim neoklasycznym i etnograficznym rozedrganiem, stworzył wyjątkową atmosferę, dzięki której słuchacze mogli w pełnym skupieniu zasłuchać się w kolejnym utworze – Muzyce kameralnej nr 1 „Stalowowolskiej” Aleksandra Lasonia. Kompozycję zagrano wspaniale, z dużą atencją i niezwykłym namysłem. Skondensowane, fantasmagoryczne, momentami ascetyczne dzieło. Z perspektywy słuchacza w jego partyturze nie ma ani jednej niepotrzebnej czy przypadkowej nuty. W trzeciej części koncertu zabrzmiał Kwintet fortepianowy g-moll Juliusza Zarębskiego. Zagrany jak marzenie – wzruszający w Allegro, zapierający dech w Scherzo, zachwycający w Finale. Pozwalający wytrawnym melomanom na wyszukanie wielu niuansów, tonów, wirtuozerii, a mniej doświadczonych słuchaczy zabierając w cudowną podróż.

Trzeba nie tylko talentu, ale i ogromnej wrażliwości, by móc właściwie zinterpretować, a następnie zaprezentować tak wybitne kompozycje. 14 grudnia goście pruszkowskiego Muzeum mieli rzadkie szczęście obcowania aż z pięcioma tak niezwykłymi osobowościami – Krzysztofem Lasoniem (skrzypce), Agnieszką Lasoń (skrzypce), Elżbietą Mrożek-Loską (altówka) oraz Stanisławem Lasoniem (wiolonczela) oraz Piotrem Sałajczykiem (fortepian). Tego wieczoru artyści poprzez muzykę dialogowali, rozmawiali, wyrażali niewysłowione, a co najważniejsze słuchali się – taktownie, sensytywnie, z wyczuciem i potrafili bezbłędnie oddać wielobarwną skalę emocji towarzyszących muzyce. Zbudowali piękny repertuar łącząc ze sobą trzy bardzo ciekawe formy, do którego kluczem było doskonałe wykonawstwo, dzięki któremu prezentowane utwory mogły wybrzmieć tak jak powinny – mistrzowsko.

(tekst nadesłany)

Ku czemu kieruje swój wzrok Boreasz sprzed warszawskiego pałacu Pod Czterema Wiatrami? 9 października 2014 roku z pewnością spoglądał w stronę Filharmonii Krakowskiej. W ramach festiwalu "Opera Rara" po raz pierwszy w Polsce wykonano tam ostatnią tragedię liryczną Rameau, Z rodu Boreasza, w wersji koncertowej. O ile jednak grecki bóg wiatru północnego zwykle niósł ze sobą chłód, gwałtowność i spustoszenie, to francuski dyrygent Marc Minkowski swoją szlachetną interpretacją rozgrzał serca słuchaczy, fundując im budujące doświadczenie.

To dzieło stanowi szczytowe osiągnięcie muzyki Rameau, jest tym samym czym dla Wagnera "Pierścień Nibelunga". Znakomicie łączy elementy nowatorskie i archaiczne. [...] Podobnie jak "Czarodziejski flet" Mozarta czy "Orfeusz i Eurydyka" Glucka, jest też przesiąknięte filozofią masońską – ocenił Minkowski w rozmowie z Antoine Pecqueur. A jednak, gdy 80-letni Rameau w 1763 roku ukończył Abaris ou les Boréades, nie doczekał wystawienia dzieła. Nieznane są przyczyny przerwania prób – być może wpłynęła na to niechęć Madame de Pompadour, wpływowej faworyty króla Ludwika XV, do kompozytora i jego twórczości. Niewykluczone też, że – jak podejrzewa Minkowski – wynikało to z wysokiego poziomu trudności i innowacyjności tej muzyki. Niestety, Rameau zmarł rok później, a jego opera została zapomniana na dwa stulecia. Ten swego rodzaju testament wybitnego twórcy i teoretyka muzyki został odczytany publicznie dopiero przez Johna Eliota Gardinera. Najpierw, z okazji 200. rocznicy śmierci kompozytora, w 1964 roku na antenie radiowej zaprezentowano dzieło w skróconej postaci. Jedenaście lat później w Queen Elizabeth Hall wykonano jego pełną wersję koncertową. Wreszcie, w 1982 roku na festiwalu w Aix-en-Provence, rozmiłowany w francuskiej muzyce barokowej angielski dyrygent dokonał scenicznej prapremiery tej opery. Rok 1982 okazał się przełomowy dla muzyki dawnej również z innego powodu – to właśnie wtedy powstał kierowany przez Minkowskiego Les Musiciens du Louvre-Grenoble. Specjalizujący się m.in. w repertuarze barokowym zespół gości w Polsce dość regularnie, a dwanaście lat temu w Filharmonii Narodowej wykonał nawet godzinny program złożony z wybranych instrumentalnych fragmentów Boreadów. Trzeba było jednak poczekać do kolejnego wielkiego jubileuszu, by usłyszeć w Polsce kompletną wersję utworu. Rok 2014 ustanowiono bowiem rokiem Rameau z racji 250. rocznicy śmierci francuskiego kompozytora.
 

7 i 10 grudnia 2014 roku studenci Wokalistyki Akademii Sztuki kolędowali w Brüssow i Ueckermünde.

Prawdziwe fajerwerki z bożonarodzeniowego repertuaru zaproponowali publiczności uczniowie Kreismusikschule Uecker-Randow (Annika Viola Eberbach - mezzosopran, Marthe Lewald - sopran, Sören Philipp Eberbach - tenor, Alexander Kalischewski - sopran), szczecińskiego Zespołu Szkół Muzycznych im. Feliksa Nowowiejskiego (Daria Sawczuk - sopran) oraz studenci i wykładowcy śpiewu solowego szczecińskiej Akademii Sztuki (Anna Kozioł - mezzosopran, Agata Porczak, Gabriela Dziadko, Karolina Zdrojkowska - soprany, dr Ewa Filipowicz-Kosińska - mezzosopran, dr Sylwia Burnicka-Kalischewska – sopran, Wojciech Socha - baryton), a także studentka Guildhall School of Music & Drama w Londynie (Friederike Bieber - sopran). Przy fortepianie zasiedli w obu koncertach Karolina Stańczyk i Romuald Kalischewski, znakomicie wplatając w partie wokalne subtelne harmonie akompaniamentu.

Do Menkin-Brüssow artystów z Polski i z Niemiec zaprosiło już po raz drugi (po sukcesie koncertu marcowego) Stowarzyszenie Organowe Świętej Zofii (Orgelverein Sankt Sophien e.V.) oraz wieloletnia przewodnicząca berlińskiej Fundacji im. Yehudi Menuhina wspierającej młode talenty muzyki klasycznej - Asta von Oppen. W programie znalazły się utwory J. S. Bacha z jego Oratorium na Boże Narodzenie (Friederike Bieber, Anna Kozioł), arie ze skomponowanego na Boże Narodzenie 1723 roku Magnificatu D-dur tego samego kompozytora (Anna Kozioł, dr Sylwia Burnicka-Kalischewska), duet z bajkowej opery Jaś i Małgosia Humperdincka, tercety (Friederike Bieber, Sören Philipp Eberbach), kolędy artystyczne (Agata Porczak, dr Ewa Filipowicz-Kosińska, Daria Sawczuk, Wojciech Socha) oraz tradycyjne piękne kolędy wielu narodów, w tym także nasze polskie (Gabriela Dziadko, Karolina Zdrojkowska). W finale koncertu artyści zaprosili słuchaczy do wspólnego zaśpiewania niemieckiej kolędy O du fröhliche.

5 dni, 8 koncertów, 3 cykle warsztatów i wiele innych niezapomnianych wydarzeń! W poniedziałek, 29 września 2014 roku zakończył się II Krakowski Festiwal Akordeonowy.

Podczas festiwalu do Krakowa zawitali czołowi polscy akordeoniści, a wraz z nimi swoje niezwykłe kompozycje prezentowali także muzycy ze Słowacji, Ukrainy i Norwegii. Muzyka akordeonowa rozbrzmiewała w krakowskim klubach, Małopolskim Ogrodzie Sztuki i Miasteczku Galicyjskim w Nowym Sączu.

- Ludzie nie do końca zdają sobie sprawę, jaki potencjał i jaką moc ma w sobie ten instrument - podkreśla Dyrektor Festiwalu, Bożena Boba-Dyga. - Akordeoniści to nie tylko grajkowie, których możemy spotkać na ulicy, w tramwajach czy na Krakowskim Rynku. Ten instrument, którego walory doceniają światowej sławy twórcy, tak, jak chociaż by Yann Tiersen, znany przede wszystkim z kompozycji do filmu Amelia, głęboko zakorzeniony jest w naszej tradycji – tradycji Galicyjskiej.

Pierwszego dnia festiwalu w Auli PSM II st. im. Władysława Żeleńskiego w Krakowie mogliśmy usłyszeć kompozycje zupełnie nowe, specjalnie skomponowane i zapisane na koncert prawykonań kameralnych utworów akordeonowych przez polskich kompozytorów młodego pokolenia: Bożenę Boba-Dygę, Macieja Jabłońskiego, Michała Paparę oraz Macieja Zimkę. Z wielkim uznaniem spotkała się partytura graficzna Rozmowa - utwór, który został stworzony w obecności słuchaczy. Specjalnym gościem tego koncertu była światowej sławy sopranistka – Olga Szwajgier, która ku zaskoczeniu widowni nie zaśpiewała tego wieczoru, lecz powiedziała wiersz, specjalnie dedykowany otwarciu II edycji KFA.