indeks osób (Ł)

kompozytor, pianista, pedagog i publicysta muzyczny; ur. 27 grudnia 1892, Ksawerynów; zm. 28 kwietnia 1979, Cincinnati (stan Ohio). Brat Wiktora Łabuńskiego. Ojciec utalentowanych braci był inżynierem i śpiewakiem amatorem, zaś matka Lidia Rogowska - pianistką. Po objęciu przez Stanisława Łabuńskiego stanowiska dyrektora jedynej fabryki lokomotyw w cesarskiej Rosji, rodzina przeniosła się do Moskwy. Feliks Łabuński gry na fortepianie uczył się od 8-ego roku życia pod okiem matki, kontynuował w latach 1902-09 pod kierunkiem Rocha Hilla w Moskwie. W latach 1911-15 studiował architekturę w Instytucie Politechnicznym w Petersburgu. Ale z wziązku z wybuchem I wojny światowej studiów tych nie ukończył: Łabuński został powołany do Korpusu Inżynieryjnego armii rosyjskiej i został zwolniony ze służby wojskowej dopiero w marcu 1918. Po powrocie do rodzimej Polski w 1921 Łabuński postanowił porzucić ideę kariery architekta. W latach 1921-22 kształcił się prywatnie u Lucjana Marczewskiego (teoria muzyki) w Zakopanem, a następnie od 1923 do 1924 roku w Konserwatorium Warszawskim w klasie Witolda Maliszewskiego (harmonia). W 1924 wyjechał do Paryża, gdzie do 1926 studiował muzykologię pod kierunkiem Georgesa Migota, w latach 1926-28 kompozycję i kontrapunkt w klasie Nadii Boulanger, od 1928 do 1930 orkiestrację u Paula Dukasa w École Normale de Musique. W 1927 wraz z Piotrem Perkowskim, Stanisławem Wiechowiczem i Stanisławem Czapskim założył w Paryżu Stowarzyszenie Młodych Muzyków Polaków, którego był, od 1927 do 1929, sekretarzem, w latach 1929-30 - wiceprzewodniczącym, a w latach 1930-34 - przewodniczącym. W 1928, dzięki pomocy Ignacego Jana Paderewskiego, otrzymał stypendium na dokończenie studiów.

Triptych Champétre Łabuńskiego, trzyczęściowa suita na orkiestrę, zdobyła II nagrodę na konkursie w Warszawie w 1931; jej prawykonania w Paryżu w 1932 dokonała Orkiestra Lamoureux pod batutą Alberta Wolffa.

W 1934 powrócił do Polski. Do 1936 pracował jako kierownik redakcji muzyki poważnej w Polskim Radiu. W 1935 został członkiem Zarządu Towarzystwa Wydawniczego Muzyki Polskiej i pełnił obowiązki przewodniczącego komisji muzyki współczesnej.

W 1936 Łabuński wyjechał do Stanów Zjednoczonych, w 1941 uzyskał obywatelstwo amerykańskie. Do 1945 mieszkał w Nowym Jorku, gdzie pracował w Polish Art Service (do 1938 na stanowisku kierownika działu muzyki, do 1940 pełnił funkcję dyrektora), wykładał kontrapunkt, analizę muzyczną i kompozycję w Marymount College w Tarrytown (1940-41), gościnnie m.in. na New York University, Columbia University w Nowym Jorku, Vassar College w Poughkeepsie, Curtis Institute of Music w Filadelfii, The National Council of Education w Ottawie, Université Laval w Quebecu. Ponadto zajmował się działalnością publicystyczną – prowadził akcję propagandową na rzecz polskiej muzyki współczesnej, pisał artykuły o życiu muzycznym w Polsce dla „Modern Music” i „Musical America” oraz różnych francuskich i polskich czasopism, przygotowywał audycje radiowe dla stacji CBS oraz NBC m.in. o muzyce polskiej. Od 1941 do 1944 był jednym z dyrektorów zarządu amerykańskiej sekcji Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (ISCM). Jego Suita na orkiestrę smyczkową – trzyczęściowa kompozycja – została zaprezentowana na spotkaniu ISCM, które odbyło się w San Francisco w sierpniu 1942 roku, i zdobyła wielką popularność w Stanach. Jednocześnie koncertował z recitalami, wykonując głównie własne utwory, w Nowym Jorku, Chicago, Filadelfii i Montrealu.

W 1945 przeniósł się do Cincinnati – tu pracował do 1964 roku jako profesor kompozycji, orkiestracji i form muzycznych w Cincinnati College of Music, w 1948 zainicjował Mid-West Symposium przeznaczone dla studentów kompozycji.

W 1951 Feliks Roderyk Łabuński otrzymał tytuł doktora honoris causa Chicago Music College, w 1969 - Nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego , w 1975 – Ohioana Citation od Ohioana Library Association za wybitne zasługi dla muzyki w stanie Ohio, w 1977 – Nagrodę American Society of Composers, Authors and Publishers.

kompozycje

literatura wybrana