Jerzy Lefeld,
pianista, kameralista, kompozytor i pedagog; ur. 17 stycznia 1898, Warszawa; zm. 22 lutego 1980, Warszawa. Gry na fortepianie zaczął uczyć się w wieku 8 lat pod kierunkiem Laury Sawickiej. Od 1908 kształcił się w Instytucie Muzycznym w Warszawie – w 1916 ukończył naukę gry na fortepianie u Aleksandra Michałowskiego, w 1917 klasę kompozycji Romana Statkowskiego.W latach 1917-39 uczył gry na fortepianie w Konserwatorium Warszawskim, najpierw w zakresie kursu niższego i średniego, zaś od 1932 kursu średniego i wyższego oraz, od 1926, prowadził wykłady czytania partytur orkiestrowych. W 1933 otrzymał tytuł profesora. W latach 1924-26 współpracował jednocześnie z eksperymentalnym studiem radiowym w Warszawie, a od 1926 już z Polskim Radiem (m.in. jako członek Małej Orkiestry Polskiego Radia).
W czasie II wojny światowej zajmował się pracą pedagogiczną, koncertował w kawiarni Bolesława Woytowicza „Salon Sztuki” i w domach prywatnych.
Po wojnie prowadził klasę fortepianu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (do 1971). Wykształcił blisko 40 pianistów (jego uczniami byli m.in. Witold Lutosławski, Stefan Kisielewski oraz, na kursie średnim, Witold Małcużyński).
Jerzy Lefeld był cenionym akompaniatorem – w latach 1917-26 koncertował ze skrzypkiem, Stanisławem Barcewiczem (zagrali na ponad 100 koncertach). Towarzyszył także innym znakomitym muzykom: śpiewakom – Stanisławie Korwin-Szymanowskiej, Adzie Sari, Ewie Bandrowskiej-Turskiej, Wandzie Wermińskiej, Wiktorowi Brégy, Calmie (Wiktoria Kotulak), Ordzie (Alfred Wdowczak), Bogdanowi Paprockiemu, Andrzejowi Hiolskiemu, Stefanii Woytowicz, Jerzemu Artyszowi, skrzypkom – Karlowi Fleschowi, Idzie Haendel, Zino Francescattiemu, Ruggierowi Ricciemu, Irenie Dubiskiej, Eugenii Umińskiej, Wacławowi Kochańskiemu, Wandzie Wiłkomirskiej, Konstantemu Andrzejowi Kulce, altowioliście – Paulowi Hindemithowi oraz wiolonczeliście – Eliemu Kochańskiemu. Grał również w duetach fortepianowych z Zofią Rabcewiczówną-Poznańską, Romanem Maciejewskim, Marią Wiłkomirską, Władysławem Szpilmanem, Pawłem Lewieckim, Margeritą Trombini-Kazuro, Władysławem Kędrą.
Otrzymał wiele nagród, m.in. Nagrodę Państwową II stopnia (1955), Nagrodę Muzyczną miasta Warszawy (1957), Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1965).
aktualizacja: czerwiec 2008
kompozycje
Symfonia nr 1 f-moll op. 2 [wersja I] na orkiestrę (1917)
Sekstet smyczkowy Es-dur op. 3 * (1919)
Symfonia nr 2 e-moll op. 5 [wersja I] na orkiestrę (1921)
Cztery pieśni op. 4 na głos z fortepianem * (1921-23)
Trzy preludia op. 6 na fortepian (1936)
Nokturn op. 7 na fortepian (1943)
Osiem utworów dla dzieci op. 8 na fortepian (1945)
Jesień op. 11 nr 2 na fortepian (1945)
Dwa mazurki op. 9 na fortepian (1947)
Zachowaj mnie u swoich drzwi op. 10 nr 1 na głos z fortepianem (1947)
Cóż jest prócz nieba op. 10 nr 2 na głos z fortepianem (1948)
Krakowiak op. 11 nr 1 na fortepian (1948)
Kołysanka op. 11 nr 3 na fortepian (1948)
Cztery sonety krymskie op. 15 na baryton i orkiestrę symfoniczną (1964)
Sonet „Błogosławieństwo” op. 14 na baryton, orkiestrę smyczkową i harfę (1967)
Symfonia nr 1 f-moll op. 2 [wersja II] na orkiestrę (1969-76)
Symfonia nr 2 e-moll op. 5 [wersja II] na orkiestrę (1969-76)
Intermezzo symfoniczne op. 16 na orkiestrę (1970)
Odchodzę [wersja I], pieśń na głos solowy i fortepian (1970)
Odchodzę [wersja II], pieśń na głos solowy orkiestrę (1970)
Mazurek-impromptu na fortepian (1976)
Preludium na fortepian (1977)
