wykonawcy (K)

(właściwie Leokadia Kozubek), pianistka i pedagog; ur. 19 stycznia 1927, Poznań; zm. 10 pażdziernika 2015. W latach 1948-52 studiowała grę na fortepianie w klasie Władysławy Markiewiczówy w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach (dyplom z odznaczeniem) oraz, równolegle, muzykologię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie u Zdzisława Jachimeckiego (stopień magistra filozofii w 1952). Od 1953 do 1956 odbyła studia aspiranckie w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie w klasie Jana Ekiera. Swoje umiejętności pianistyczne doskonaliła podczas Międzynarodowych Kursów Perfekcji i Interpretacji Pianistycznej w Arezzo we Włoszech, gdzie pracowała pod kierunkiem Arturo Benedetti Michelangeliego.

Działalność koncertową artystka rozpoczęła w 1949. Występowała we wszystkich filharmoniach w kraju oraz na estradach większości krajów europejskich, a także w Nigerii, Stanach Zjednoczonych, na Kubie, w Australii, Nowej Zelandii, Japonii, na Filipinach, Tajwanie, w Indiach, Chinach i Hong-Kongu, pod batutą takich dyrygentów, jak Stanisław Skrowaczewski, Karol Stryja, Stanisław Wisłocki, Andrzej Markowski, Tadeusza Strugała, Henry Arends, Marcel Dautremer, Volker Erben, Ilia Temkow, Eduard Gerber, Kurt Vöss, James O’Brein. Uczestniczyła w wielu międzynarodowych festiwalach muzycznych, m.in. w I Międzynarodowym Festiwalu im. Arturo Benedetti Michelangeliego we Włoszech (1962), Festiwalu Pianistyki Polskiej w Słupsku (1967, 1976, 1983, 1992), Festiwalu Muzyki Polskiej w Bydgoszczy (1967), Festiwalu Chopinowskim w Dusznikach-Zdroju (1969, 1982), festiwalu „Ołomuniecka Wiosna Muzyczna” w Czechach (1971), Dniach Muzyki Polskiej w Jeleniej Górze (1978).

Dokonała nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia (utwory Fryderyka Chopina, Henryka Pachulskiego, Karola Szymanowskiego, Wolfganga Amadeusa Mozarta, Ludwiga van Beethovena, Claude’a Debussy’ego, Maurice’a Ravela) oraz rozgłośni radiowych w Austrii, Danii, Francji, Szwajcarii, Rosji, we Włoszech, w Japonii, Australii, Lagos i Stanach Zjednoczonych. Brała także udział w programach telewizyjnych w różnych krajach. Na płytach utrwaliła kompozycje m.in. Wojciecha Żywnego, Marii Szymanowskiej, Karola Kurpińskiego, Ignacego Jana Paderewskiego, Romana Statkowskiego, Zygmunta Stojowskiego, Karola Szymanowskiego oraz recital chopinowski.

Działalność pedagogiczną Lidia Kozubek rozpoczęła w 1956 w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Od 1965 prowadziła klasę fortepianu w warszawskiej uczelni, gdzie w latach 1968-70 pełniła również funkcję prodziekana Wydziału Instrumentalnego, a od 1991 do 1995 kierowała Międzywydziałową Katedrą Pedagogiki Instrumentalnej. W 1982 otrzymała tytuł profesora. Jednocześnie, w latach 1983-85 i 1988-90 była wizytującym profesorem w Musashino Academia Musicae w Tokio. Prowadziła kursy mistrzowskie dla pianistów w Europie (Dania, Austria, Norwegia) oraz w Japonii, Hong-Kongu, na Tajwanie i Filipinach. Była zapraszana do jury ogólnopolskich i międzynarodowych konkursów pianistycznych, m.in. w Bułgarii (1982), Tokio (1985) i na Tajwanie (1990, 1997).

Wygłaszała referaty na seminariach, międzynarodowych kongresach i sympozjach w różnych krajach, a także publikowała w czasopismach muzycznych krajowych i zagranicznych. Napisała książki: Arturo Benedetti Michelangeli – człowiek, artysta, pedagog (wydana w 1992 w języku japońskim), Opera „Manru” Ignacego Jana Paderewskiego (wydana w 1993 i wznowiona w 2001), Arturo Benedetti Michelangeli jakim go znałam (wydana w 1999 w języku polskim, w 2003 w języku włoskim), O wykonywaniu dzieł Chopina (wydana w 2003).

Lidia Kozubek prowadziła również aktywną działalność społeczną – w latach 1969-71 była przewodniczącą Oddziału Warszawskiego, w latach 1977-81 członkiem Zarządu Głównego, a od 1981 do 1984 członkiem Komisji Kwalifikacyjnej Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków SPAM, od 1981 uczestniczyła w pracach Zarządu Towarzystwa im. Fryderyka Chopina, była w Zarządzie Polskiej Akademii Chopinowskiej. Od 2000 była Damą Zakonu Rycerskiego Bożego Grobu w Jerozolimie.

Za swoją działalność artystyczną i pedagogiczną uhonorowana została wieloma nagrodami i odznaczeniami, m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1977), Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki (1979, 1981, 1993), Odznaką „Zasłużonego Działacza Kultury” (1979), Złotą Odznaką SPAM (1981), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1985), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2003).

Lidia Kozubek spoczęła na cmentarzu w Borowej Wsi-Mikołowie.

aktualizacja: 2008, 2021 (jt)