- Mazurki polskie Michał Kleofas Ogiński: Mazurek G-dur Maria Szymanowska: Mazurek C-dur Karol Kurpiński: Mazurek D-dur Fryderyk Chopin: Mazurek b-moll op. 24 nr 4 Ignacy Feliks Dobrzyński: Mazurek a-moll op. 37 nr 2 Józef Lubowski: Grande mazurka B-dur op. 6 Karol Mikuli: Mazurek f-moll op. 4 Stanisław Moniuszko: Mazur weselny C-dur Zygmunt Noskowski: Mazurek f-moll op. 23 nr 2 Ignacy Jan Paderewski: Mazurek e-moll op. 5 nr 2 Eugeniusz Pankiewicz: Mazurek a-moll op. 3 nr 2 Roman Statkowski: Mazurek g-moll op. 2 nr 1 Ignacy Friedman: Mazurek op. 49 nr 2 Feliks Nowowiejski: Mazurek a-moll op. 20 nr 5 Karol Szymanowski: Mazurek op. 50 nr 1 Apolinary Szeluto: Mazurek G-dur op. 52 nr 1 Antoni Szałowski: Mazurek Roman Maciejewski: Mazurek nr 3 Aleksander Tansman: Mazurek nr 2 Wawrzyniec Żuławski: Mazurek op. 1 nr 1 Artur Malawski: Mazurek Marian Borkowski: Mazurek Witold Friemann: Mazurek op. 34 nr 1 Andrzej Dutkiewicz: Mazurek Marian Sawa: Mazurek Wyk.: Elżbieta Karaś-Krasztel – fortepian * DUX 2011 – DUX 0795, 64’50” |
|
Tezę, jakoby mazurki były domeną jedynie Fryderyka Chopina, dobitnie podważa niniejsza płyta, będąca muzycznym przewodnikiem po historii i ewolucji gatunku, uszlachetnionego i spopularyzowanego jedynie przez Chopina. Dwadzieścia pięć mazurków autorstwa tyluż samo kompozytorów, uszeregowanych zostało chronologicznie – od najwcześniejszego Mazurka G-dur z ok. 1810 roku Michała Kleofasa Ogińskiego po współczesną kompozycję Mariana Sawy z roku 1994. Pomiędzy nimi znajdziemy tak mistrzowskie realizacje, jak słynnego Mazurka b-moll op. 24 nr 4 Chopina z lat 1833-35, czy też Mazurka op. 50 nr 1 Karola Szymanowskiego z roku 1924. Oba dzieła stanowią punkty zwrotne w rozwoju gatunku. Jakie są zatem polskie mazurki? Te z XIX wieku w większości nawiązywały lub były inspirowane kompozycjami Chopina. Późniejsze, z lat 20-30. XX wieku są utworami atonalnymi, o mniej rozbudowanej formie i większym nacisku na niuanse rytmiczne. Mazurki Romana Maciejewskiego z 1931 roku i Artura Malawskiego z 1946 roku zdradzają, podobnie jak w przypadku Szymanowskiego, fascynację folklorem. Współczesne miniatury – Mariana Borkowskiego z 1958 roku, Witolda Friemanna z 1968 roku, Andrzeja Dutkiewicza z 1986 i wspomniana Mariana Sawy z roku 1994 – są już przykładami wysoce subiektywnych realizacji jedynie idei „mazurkowości”. Wykonawczynią prezentowanych utworów jest Elżbieta Karaś-Krasztel – znana pianistka i propagatorka polskiej muzyki. Z powodzeniem koncertuje w repertuarze, obejmującym – oprócz kompozycji Fryderyka Chopina – także utwory Ignacego Paderewskiego, Juliusza Zarębskiego i Artura Malawskiego. Anna Iwanicka-Nijakowska (2013) |
|