omówienia utworów (Z)

Zielińska Lidia

Nobody is Perfect

W Nobody is Perfect Lidia Zielińska zabiera nas w muzyczną podróż, której wehikułem stają się strzępy brzmień instrumentalnych, elektronicznych, przedmiotowych. Dominuje zmienność i nieprzewidywalność, nie modernistyczna (różnicująca) jednak (jak było to w postserialnej awangardzie), ale postmodernistyczna (odróżniająca). Otrzymujemy różnorodność brikolażu (nagromadzenia), a nie kolażu (zestawienia), więc – choć nic się nie powtarza – to różnicowanie bazuje czasem na obsesji powtórzeń. Nic nie chce być tu „ładne”, a rolę „przedmiotów odrzucanych-znajdywanych” pełnią zarówno niekonwencjonalne artykulacje, jak i proste palcówki instrumentalne. Narracja muzyczna nie prowadzi, lecz tylko podsuwa: coraz to inne łączące się i rozpadające konfiguracje dźwięków głośnikowych (konkretnych i elektronicznych), perkusyjnych, melicznych. Typowe dla Zielińskiej replikacje dopiero na samym końcu odsłonią swą istotę jako groźne perkusyjne memento.

Słuchacz, pozbawiony w tej sytuacji prostych narracyjnych skojarzeń, zyskuje w zamian rzecz cenną: swobodę własnego scalania muzycznych sensów utworu. Materia chaotycznego z pozoru dzieła odsłania się wówczas jako postać spójna, nośna komunikacyjnie. Złożoność okazuje się stylem. Muzyka Nobody, mimo że komponowana z intencją otrzymania rezultatu „instant” (możliwości szybkiego przygotowania przez młodzieżową orkiestrę), może okazać się nie tylko frapująca dźwiękowo, lecz niespodziewanie też głęboka. Nikt nie jest doskonały, nic nie jest doskonałe. Takim uczynić je może dopiero odbiorca (doskonały?).