kompozytor, śpiewak i multiinstrumentalista; ur. 30 lipca 1955, Będzin. Studiował kompozycję w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie u Tadeusza Paciorkiewicza i Zbigniewa Rudzińskiego.

Uczestniczył w kursach kompozytorskich Karlheinza Stockhausena w Kürten. Podczas pobytu w Nowym Jorku wpływ wywarł na niego bezpośredni kontakt z osobą i muzyką Johna Cage’a. 

Mieszkał i tworzył także w Nowym Jorku (1986-1991) i w Kownie (1991-2000). Był stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP oraz Ministra Kultury Republiki Litewskiej.

Komponuje pieśni, utwory kameralne, muzykę baletową, teatralną i filmową. Tworzy spektakle i koncerty w nietypowych dla wydarzeń muzycznych przestrzeniach. Zainteresowania kompozytora obejmują dziedzictwo muzyczne wielu kultur i epok, co znajduje odzwierciedlenie w tematyce, stylistyce i wielojęzyczności tworzonych przezeń dzieł.

Słuchacze programu Johna Schaefera "New Sounds” na antenie American Public Radio obrali Litwińskiego "kompozytorem roku 1986”.

Współpracował z takimi choreografami, jak Ohad Naharin, Royston Maldoom, Muna Tseng, Amy Sue Rosen, Pat Cremins, Tamar Rogoff, Marika Blossfeldt. Za balet Safe Tradition w choreografii Ohada Naharina otrzymał "Bessie Award" - czyli New York Dance and Performance Award (1989).

Jego utwory powstawały na zamówienia Pittsburgh Ballet Theatre (balet Mansland na otwarcie sezonu 1988/1989 w chor. Ohada Naharina); American Dance Festival (The Object Lesson w chor. Amy Sue Rosen w ramach stażu Composer-in-Residence w 1990); China Institute (balet Earth Mysteries w chor. Muna Tseng, 1991), Museo dei Fori Imperiali w Rzymie (balet Aula w chor. Pata Creminsa, 2003), Festiwalu Muzyki Współczesnej "Warszawska Jesień” 2009 (SOMNIVM).

Współpracował też z teatrami: w Polsce - Węgajty (Upiorny Całun wg "Dziadów" Mickiewicza, reż. Wacław Sobaszek), Kana, Gardzienice, Wierszalin, Montownia, Scena Lubelska 30/32, Videoteatrem "Poza” oraz z Pantomimą Wrocławską; na Litwie - z teatrem "Miraklis”, Teatrem Tańca "Aura”, Teatrem Dramatycznym w Kownie. Litwiński jest również twórcą i reżyserem spektaklu-wędrówki do słów poematu Edwarda Stachury Missa Pagana zrealizowanego kilkunastokrotnie o różnych porach roku i w różnych polskich krajobrazach przy współpracy z Teatrem Wiejskim „Węgajty”. Jest też współtwórcą spektaklu Officina Ferraria opartego na siedemnastowiecznym śląskim poemacie alchemicznym (we współpracy z Andrzejem Urbanowiczem i Henrykiem Wańkiem).

Występuje jako wykonawca - śpiewak i multiinstrumentalista, grający na instrumentach klasycznych, ludowych, orientalnych (m.in. perskich i chińskich). Stosuje rozmaite style i techniki wokalne – od jazzu (scat), poprzez śpiew alikwotowy, harmoniczny, klasyczny śpiew perski, po rozszerzone techniki wokalne muzyki współczesnej, w których był jednym z pionierów. 

Gra w zespołach muzyki improwizowanej. Jest współzałożycielem grup twórczych i kompozytorskich: Cytula Tyfun da Bamba Orkiester (1981), Niezależne Studio Muzyki Elektroakustycznej (1982-84), Light from Poland (1985-86), Litwinski Ensemble & Choir (1987-91), Sol et Luna (od 2000), Kawalerowie Błotni (od 2004). Współpracował również z wieloma kompozytorami i zespołami z kręgu nowej muzyki, jak m. in. Harmonic Choir (David Hykes), Tibetan Singing Bowl Ensemble (Raphael Mostel), Love of Life Orchestra (Peter Gordon), First Avenue Ensemble. Brał też udział w realizacji filmów braci Coen (Raising Arizona, Barton Fink) oraz występował z takimi znanymi postaciami świata muzycznego, jak John Cage, Pauline Oliveros, Hamid Drake, Paolo Pandolfo.

Jako kompozytor i wykonawca swojej muzyki koncertował w wielu krajach Europy, Stanach Zjednoczonych (m.in. w Carnegie Hall, Lincoln Center, Merkin Concert Hall, Muzeum Historii Naturalnej, Great Hall of Cooper Union, LaMama, Dance Theater Workshop, Knitting Factory), Kanadzie, Rosji, w Estonii, na Litwie, Łotwie, Ukrainie oraz w Iranie. Uczestniczył w licznych festiwalach nowej muzyki, m.in. "Inventionen” w Berlinie, "Bang on a Can” w Nowym Jorku, "Kontrasty” we Lwowie, "Audio Art” w Krakowie i ”Warszawska Jesień".

Z formacją "Kawalerowie Błotni” wziął udział w festiwalach "Warszawska Jesień" (2006), "Chopin i Jego Europa" (2007), "Audio Art", "Musica Polonica Nova", "Warszawskie Spotkania Muzyczne". W ramach prezydencji Polski w Unii Europejskiej (2011) grupa koncertowała w Moskwie, Mińsku, Berlinie i Brukseli.  Wraz z Sabą Zuzanną Krasoczko ("Sol et Luna”) koncertował m.in. w Niemczech, Szwajcarii, Hiszpanii, we Włoszech (na Forum Trajana w Rzymie), na Litwie, w Estonii oraz w Iranie.

Prowadził warsztaty i wykłady gościnne na Uniwersytecie Księcia Witolda w Kownie, na Uniwersytecie Warszawskim, w New York Open Center oraz w New School, New York University, oraz w konserwatoriach w Rydze, Tallinie i Kłajpedzie. Popularyzując wiedzę o muzyce współczesnej, prowadził różnorodne warsztaty dla dzieci, młodzieży, (m. in. w Centrum Sztuki Współczesnej, Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu), również "integracyjne” - z udziałem niepełnosprawnych, na zaproszenie Fundacji "Muzyka jest dla wszystkich”. Prowadził ponadto warsztaty oddechu, głosu i ruchu pod nazwą "Strojenie Siebie".

aktualizacja: 2024 (Wiktoria Antonczyk)

Kontakt:
 

e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
tel.: 513 98 93 98
Facebook: Mieczysław Litwiński
 

Mieczysław Litwiński w swoich utworach "jednoczy różne kultury, języki i wieki”, jednak "zawsze zachowuje poczucie swych rodzinnych stron”; jego muzyka jest "harmonijna i tętniąca życiem”, cechuje ją "doskonałe wyczucie chwili, poczucie mikrokosmicznego szczegółu”, "często brzmi jak zasłyszana na ulicy cudowna melodia”; jest też śpiewakiem o "wirtuozowskiej skali głosu”  ("The New York Times"). John Schaefer, po zapoznaniu się z muzyką Mieczysława Litwińskiego, w swojej książce New Sounds - A Listener’s Guide to New Music (Harper & Row, Londyn, 1987) napisał, że jest „przejmująco piękna”. 

Mieczysław Litwiński ("The New York Times") i  W poświęconym mu artykule Talk of the Town na łamach "New Yorker" napisano: "Podczas koncertu Litwińskiego, w sali porusza się tylko muzyka, publiczność słucha jak zaklęta”. Na stronach "Westdeutsche Allgemeine Zeitung” nazwano go "muzykiem i alchemikiem w jednej osobie”, w "The Village Voice" - "niezwykłą osobowością sceniczną”, natomiast w "Lietuvos Rytas” - "magiem muzyki”.