kompozytor i pianista; ur. 3 marca 1922, Toruń; zm. 9 stycznia 1981, Warszawa. Studiował w klasie kompozycji Kazimierza Sikorskiego oraz fortepian u Stanisława Szpinalskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi. W latach 1947-48 kontynuował studia w zakresie kompozycji u Nadii Boulander oraz gry na fortepianie u Lazare Levy’ego w Paryżu.

W latach 1946-51 występował jako pianista w kraju i za granicą, m.in. w Rumunii, Niemczech i Czechosłowacji.

Od 1952 działał wyłącznie jako kompozytor. W 1956 i 1958 otrzymał nagrody na Konkursie im. Grzegorza Fitelberga za Sinfoniettę na dwie orkiestry smyczkowe (1956), Musica concertante na orkiestrę (1958) i cykl pieśni Oczy powietrza na sopran i fortepian (1957), w 1959 – wyróżnienie za Sinfoniettę na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO.

Kazimierz Serocki, czołowy przedstawiciel awangardy w nowej muzyce polskiej, zadziwiał objawiającą się w jego twórczości różnorodnością zainteresowań. Założył wraz z Tadeuszem Bairdem i Janem Krenzem „Grupę 49”, wyznającą „pozytywny optymizm” przejawiający się muzyką komunikatywną i nieskomplikowaną. Jednak kilka lat później, w roku 1956, razem z Tadeuszem Bairdem powołał do życia Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”, który stał się miejscem najbardziej awangardowych wówczas w Polsce manifestacji muzycznych. Sam zaczynał swoją drogę twórczą od związków z muzyką ludową, co nie przeszkadzało mu interesować się wyrafinowaną techniką dodekafoniczną i serializmem. Wkrótce potem zaczął stosować w swych utworach aleatoryzm zakładający znaczną rolę przypadku w komponowaniu i koncepcję formy otwartej.

W latach 1954-55 był wiceprezesem Zarządu Głównego Związku Kompozytorów Polskich.

Kazimierz Serocki otrzymał wiele nagród artystycznych, polskich i zagranicznych, m.in.: Nagrodę Państwową za muzykę do filmu Miłość Chopina w 1952, Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za całokształt twórczości w 1963 oraz Nagrodę ZKP w 1966. W 1972 otrzymał po raz drugi Nagrodę Państwową I stopnia „za wybitne osiągnięcia w twórczości kompozytorskiej”.

Strona internetowa o artyście:

aktualizacja: 2002 (mk)

Tryptyk na orkiestrę kameralną (1948)

Sonatina na fortepian (1949)

Trzy melodie kurpiowskie na soprany, tenory i zespół kameralny (1949)

Romantic Concerto na fortepian i orkiestrę (1950)

Trzy śpiewki na chór mieszany a cappella (1951)

Pieśń traktorzystów na głos z fortepianem (1951)

Symfonia nr 1 (1952)

Suita preludiów na fortepian (1952)

Koncert na puzon i orkiestrę (1953)

Krasnoludki miniatury dla dzieci na fortepian (1953)

Suita na 4 puzony (1953)

Symfonia nr 2 „Symfonia pieśni” na sopran, baryton, chór i orkiestrę (1953)

Sobótkowe śpiewki na chór mieszany a cappella (1954)

Sonatina na puzon i fortepian (1954)

Suita opolska na chór mieszany a cappella (1954)

Taniec na klarnet i fortepian (1954)

Sonata na fortepian (1955)

Sinfonietta na 2 orkiestry smyczkowe (1956)

Serce nocy cykl pieśni na baryton i fortepian (1956)

Oczy powietrza cykl pieśni na sopran i fortepian (1957)

Musica concertante na orkiestrę (1958)

Epizody na smyczki i 3 grupy perkusyjne (1959)

Segmenti na orkiestrę (1960-61)

A piacere propozycje na fortepian (1962-63)

Freski symfoniczne na orkiestrę (1963-64)

Continuum sekstet na instrumenty perkusyjne (1965-66)

Niobe muzyka do fragmentów poematu K. I. Gałczyńskiego na 2 recytatorów, chór i orkiestrę (1966)

Forte e piano muzyka na dwa fortepiany i orkiestrę (1967)

Poezje na sopran i orkiestrę kameralną (1968-69)

Dramatic Story na orkiestrę (1968-70)

Swinging Music na klarnet, puzon, wiolonczelę (lub kontrabas) i fortepian (1970)

Fantasmagoria na fortepian i perkusję (1970-71)

Fantasia elegiaca na organy i orkiestrę (1971-72)

Impromptu fantasque na flety proste, mandoliny, gitary, perkusję i fortepian (1973)

Ad libitum 5 utworów na orkiestrę (1973-77)

Concerto alla cadenza per flauto a becco e orchestra (1974)

Arrangements na 1-4 flety proste (1975-76)

Pianophonie na fortepian, środki elektroniczne i orkiestrę (1976-78)

Maciejewski Bogusław M., Twelve Polish Composers, Allegro Press, London 1976

Kaczorek Ireneusz, Wartość estetyczna i artystyczna "Fresków symfonicznych" Kazimierza Serockiego, w: Dzieło muzyczne - studia i rozprawy (pod red. T. Brodniewicz, H. Kostrzewskiej i J. Tatarskiej), Akademia Muzyczna, Poznań 1999

Jagiełło Aleksandra, Kazimierz Serocki. Dżentelmen sonoryzmu, "Muzyka21" 2004 nr 3, s.26-27

Paja-Stach Jadwiga, Związki muzyki Kazimierza Serockiego z sonoryzmem, "Muzyka" 2008 nr 1, s.93-107-118