kompozytor, dyrygent, pedagog i publicysta; ur. 7 lutego 1863, Lwów; zm. w nocy z 11 na 12 listopada 1929, Lwów. Po ukończeniu szkoły ludowej i gimnazjum, od 1881 uczył się gry na fortepianie, kontrapunktu oraz form muzycznych pod kierunkiem Karola Mikulego w Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie. Jednocześnie studiował filozofię na Uniwersytecie Jana Kazimierza. W 1887 rozpoczął studia kompozytorskie w Konservatorium der Gesellschaft für Musikfreunde w Wiedniu u Franza Krenna i Roberta Hirschfelda, następnie wyjechał do Paryża, gdzie odbył studia z zakresu gry na organach i kontrapunktu pod kierunkiem Eugène’a Gigouta oraz kompozycji u Camille’a Saint-Saënsa.

Po powrocie do Lwowa w 1891 został profesorem w Konserwatorium GTM – uczył gry na fortepianie i organach, harmonii, form muzycznych oraz dyrygentury (do jego uczniów należeli m.in.: Adam Dołżycki, Hieronim Feicht, Tadeusz Sygietyński, Bolesław Wallek-Walewski, Tadeusz Zygfryd Kassern, Tadeusz Majerski, Mieczysław Horszowski).

Pisał też artykuły i recenzje, które publikowane były m.in. na łamach redagowanych przez niego „Wiadomości Artystycznych”, w „Naszej Sztuce”, „Dzienniku Ludowym”, „Przeglądzie Politycznym, Społecznym i Literackim”, „Kurierze Lwowskim”.

W 1899 został dyrektorem Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego oraz należącego do niego Konserwatorium i funkcje te sprawował do końca życia. Jako dyrygent orkiestry i chórów Towarzystwa wprowadził na lwowską estradę koncertową wielkie dzieła, m.in. Mszę h-moll i Pasję według św. Mateusza Johanna Sebastiana Bacha, Pory roku Josepha Haydna, Requiem Wolfganga Amadeusa Mozarta, Missa solemnis Ludwiga van Beethovena, Potępienie Fausta Hectora Berlioza, Eliasza Felixa Mendelssohna-Bartholdy, Quo vadis i Znalezienie Św. Krzyża Feliksa Nowowiejskiego. Przygotował także wykonania koncertowe dzieł operowych, m.in. Orfeusza i Eurydykę Christopha Willibalda Glucka, Fidelia Beethovena, Tristana i Izoldę Richarda Wagnera. Z muzyki instrumentalnej do stałego repertuaru artysty należały utwory Beethovena, Haydna, Mozarta, Johannesa Brahmsa, Antona Brucknera, Richarda Straussa, a kompozytorów polskich –Mieczysława Karłowicza, Ludomira Różyckiego, Ignacego Jana Paderewskiego.

Mieczysław Sołtys oprócz działalności w GTM był kierownikiem artystycznym i dyrygentem Polskiego Towarzystwa Śpiewaczego „Echo-Macierz”, zastępcą, a następnie dyrektorem artystycznym Towarzystwa Śpiewaczego „Lutnia-Macierz” oraz prezesem Lwowskiego Związku Muzyków-Pedagogów i Związku Zawodowego Muzyków.

W 1908 został odznaczony Orderem Franciszka Józefa I, w 1929 – Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta.

aktualizacja: 2007 (Małgorzata Kosińska) 

– orkiestrowe:
Koncert fortepianowy c-moll (Concerto religioso) (1892)
Symfonia b-moll (1895)
Symfonia D-dur (1899)
W ucieczce, poemat symfoniczny (1899)
Ostatni dzień, poemat symfoniczny (ok. 1900)

– kameralne:
Andante varié na skrzypce, altówkę i wiolonczelę (1887)

– fortepianowe:
Deux morceaux
Allegro scherzano
La Brise
Romance

– organowe:
Canzona

– na chór a cappella:
Chór młodzieńców (ok. 1895)
Piosnka litewska
Dumka
Nieznany żołnierz, kantata
Tu es Petrus, motet

– wokalno-instrumentalne:
Rzeczpospolita Babińska, opera komiczna (1894)
Panie Kochanku, opera komiczna (ok. 1895)
Śluby Jana Kazimierza, oratorium (ok. 1895)
Królowa Korony Polskiej, oratorium (ok. 1904)
Jezioro-dusza, opera romantyczna (1907)
Maria (Opowieść kresowa), opera romantyczna (1908)
Nieboska komedia, dramat muzyczny (1927)
Kantata na stuletni jubileusz Klementyny z Tańskich Hoffmanowej, kantata na chór mieszany, głos dziecięcy i fortepian
Pierwiosnek, kantata na głosy solowe, chór żeński i fortepian
Sielanki, kantata na chór mieszany i orkiestrę
L’Inferno, oratorium
Ver sacrum, misterium dramatyczne

– pieśni na głos i fortepian:
Trzy pieśni
Tyś jest jak kwiat