pianista i pedagog; ur. 4 kwietnia 1926, Warszawa; zm. 25 marca 1999, Manchester. Pochodził z rodziny o zamiłowaniach artystycznych – jego ojciec był muzykiem amatorem, matka zaś pianistką-pedagogiem. Pod jej kierunkiem rozpoczął Ryszard naukę gry na fortepianie, a kontynuował – w latach 1932-39 – u Józefa Turczyńskiego w Konserwatorium Warszawskim. Na początku II wojny światowej, po stracie części rodziny, dzięki ludziom dobrej woli został wywieziony do Związku Radzieckiego. Tu, w Swierdłowsku, w 1943 ukończył szkołę muzyczną, następnie od 1944 do 1947 studiował w Konserwatorium im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie – był uczniem Konstantina Igumnowa i Genricha Neuhausa.
Po powrocie do kraju rozpoczął pracę pedagogiczną jako nauczyciel gry na fortepianie. Jednocześnie korzystał z konsultacji pianistycznych Zbigniewa Drzewieckiego. Zaczął także rozwijać działalność koncertową – zadebiutował w 1947 w Warszawie. W 1949 uzyskał VI nagrodę na IV Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie. W następnych latach występował w niemal wszystkich krajach Europy, jak również w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Chinach i Japonii.
Trzonem repertuaru Ryszarda Baksta była twórczość Fryderyka Chopina. Ponadto grał utwory Ludwiga van Beethovena, Roberta Schumanna, Ignacego Jana Paderewskiego, Juliusza Zarębskiego, Béli Bartóka, Richarda Straussa, Waltera Pistona, Arthura Honeggera, Dmitrija Kabalewskiego, Dmitrija Szostakowicza, Dariusa Milhauda, Aarona Coplanda, Arnolda Schönberga oraz współczesnych kompozytorów polskich – Karola Szymanowskiego, Tadeusza Szeligowskiego, Witolda Lutosławskiego, Michała Spisaka i Ryszarda Bukowskiego. Dokonał wielu nagrań płytowych dla takich firm fonograficznych, jak Polskie Nagrania, Melodia, Westminster, EMI, Columbia, nagrań archiwalnych dla radiofonii europejskich, a także wystąpił w kilku filmach telewizyjnych.
Jednocześnie zajmował się pracą pedagogiczną. W latach 1950-53 uczył w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej we Wrocławiu, w latach 1953-68 prowadził klasę fortepianu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Jego uczniami byli m.in.: Janusz Olejniczak, Paweł Chęciński, Marek Drewnowski, Ewa Osińska, Paweł Skrzypek, Jerzy Derfel.
W 1968, pod wpływem nacisków władz komunistycznych, pianista wyemigrował do Wielkiej Brytanii. Tu kontynuował działalność koncertową oraz pedagogiczną – od 1969 był profesorem w Royal Northern College of Music w Manchesterze (którego był również członkiem honorowym). Współpracował także z Royal Academy of Music w Londynie. W 1990 zasiadł w jury XII Konkursu Chopinowskiego w Warszawie.
Ryszard Bakst w latach 1966-68 był prezesem Oddziału Warszawskiego Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków SPAM.
W 1960 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.