(Cyprian z Sieradza), pisarz, muzyk, kompozytor i drukarz, monogramista C. S., C. B. Urodził się ok. 1535 w Sieradzu w rodzinie mieszczańskiej. W latach 1550-51 studiował w Akademii Krakowskiej – w aktach figuruje jako Ciprianus Mathiae Syradensis. W 1557 został nobilitowany i przyjęty do herbu przez rycerza Jakuba Heraklidesa Basilicusa. Fakt ten potwierdził Zygmunt August, u którego przez pewien czas Cyprian był dworzaninem (być może nawet sekretarzem). Od 1558 przebywał na dworze księcia Mikołaja Radziwiłła, zwanego Czarnym, głowy kalwinów litewskich w Wilnie. Początkowo zatrudniony został w kapeli dworskiej (razem z Wacławem z Szamotuł), następnie jako kancelista i tłumacz wydawnictw kalwińskich. Pracował jako współpracownik muzyczny Jana Zaremby, autora Kancjonału wydanego w Brześciu w 1558. Prawdopodobnie ożenił się z mieszczanką krakowską, córką Stanisława Lerma i osiedlił się w Brześciu Litewskim. Tu w latach 1564-1570 prowadził drukarnię poradziwiłłowską. W 1576 otrzymał od Stefana Batorego w użytkowanie ziemię (7 łanów, ok. 115 ha) w Mszczonie na Podlasiu, ok. 1582 król przekazał mu dożywotnie wójtostwo w Mielniku na Podlasiu. W tym czasie Cyprian działał jako tłumacz – przekładał z łaciny dzieła historyczne i polityczne, a także napisał szereg wierszy okolicznościowych (ostatni jego utwór literacki O zacności herbu Warnia, wydany został w 1600). Dokonał przekładu na język polski cztery z pięciu ksiąg łacińskiego dzieła Andrzeja Frycza Modrzewskiego – De Republica emendanda: De moribus, De legibus, De bello, De schola i wydał je pod polskim tytułem: O poprawie Rzeczypospolitej: O obyczajach, O statucie, O wojnie, O szkole (Łosk 1577). Nie przełożył księgi De Ecclesia (O Kościele). Teksty Cypriana Bazylika odznaczają się czystością języka polskiego oraz starannym stylem literackim.
Zmarł ok. 1600.

KOMPOZYCJE MONODYCZNE:
Pieśń ranną, gdy słońce wschodzi, do słów Szymona Zacjusza; zachowała się w Kancjonale brzeskim.
Drugą rano wstawszy – Pożegnanie krześcijańskie „Pożegnaj nas ojcze”, pieśń do słów Szymona Zacjusza; zachowała się w Kancjonale brzeskim.
Benedictio mensae „Apposita”, pieśń do słów Andrzeja Trzecieskiego; zachowała się w Kancjonale brzeskim.

KOMPOZYCJE WIELOGŁOSOWE:
Dobrotliwość Pańska „Mądrość ojca wszechmocnego”, pieśń 4-głosowa do słów Jakuba Lubelczyka; wydana w Krakowie w 1558 u Mateusza Siebeneichera, zachowana w Kancjonale zamojskim.
Nabożna piosnka „Jezu Kryste Boże Wieczny”, pieśń 4-głosowa do słów Andrzeja Trzecieskiego; wydana w Krakowie w 1558 u Mateusza Siebeneichera, zachowana w Kancjonale zamojskim.
Oratio Dominica to jest Modlitwa Pańska „Ojcze nasz”, pieśń 4-głosowa, przekład tekstu – Andrzej Trzecieski; zachowały się jej dwie edycje bez miejsca i daty wydania, jedna z nich – fragmentaryczna – weszła w skład Kancjonałów puławskiego i zamojskiego.
Pieśń nowa krześcijańska „Iż to już nie jest tajno każdemu”, 4-głosowa do słów Jakuba Lubelczyka; wydana w Krakowie w 1558 u Mateusza Siebeneichera, zachowana w Kancjonale zamojskim.
Pieśń nowa, w której jest dziękowanie Panu Bogu wszechmogącemu, że malutkim a prostaczkom raczył objawić tajemnicę królestwa swego. „Z ochotnym sercem”, 4-głosowa do słów Zofii Oleśnickiej; wydana w Krakowie w 1556 u Łazarza Andrysowicza i w 1558 u Mateusza Siebeneichera, weszła w skład Kancjonału zamojskiego.
Pieśń o niebezpieczeństwie żywota człowieczego „Wspominając początek żywota naszego”, pieśń 4-głosowa do słów Jakuba Lubelczyka; wydana w Krakowie w 1558 u Mateusza Siebeneichera, zachowana w Kancjonale zamojskim.
Zbawienie nędznego narodu ludzkiego, pieśń 4-głosowa do słów Jakuba Lubelczyka; wydana w Krakowie w 1557 u Matysa Wierzbięty, zachowana tylko szczątkowo.
Psalm XXXVI: Zaniechaj towarzystwa z ludźmi złościwemi, 4-głosowy, przekład tekstu – Jakub Lubelczyk; wydany w Krakowie przez Łazarza Andrysowicza (druk zaginął) i po raz drugi przez Mateusza Siebeneichera w 1558, zachowany w Kancjonale zamojskim.
Psalm LXX: W Tobie, Panie nadzieję mam, 4-głosowy, przekład tekstu – S. K.; wydany w Krakowie przez Łazarza Andrysowicza (druk zaginął) i po raz drugi przez Mateusza Siebeneichera w 1558, zachowany w Kancjonale zamojskim.
Psalm LXXIX: Panie Boże wszechmogący toć srogą moc wzięli, 4-głosowy, przekład tekstu Jakub Lubelczyk; wydany w Krakowie przez Łazarza Andrysowicza (druk zaginął) i po raz drugi przez Mateusza Siebeneichera w 1558, zachowany w Kancjonale zamojskim.
Psalm CXXVII: Wszytcy są błogosławieni, 4-głosowy, przekład tekstu – Bernard Wojewódka; wydany w Krakowie przez Łazarza Andrysowicza (druk zaginął) i po raz drugi przez Mateusza Siebeneichera w 1558, zachowany w Kancjonale zamojskim.
Psalm CXXIX: Z głębokości grzechów moich, 4-głosowy, przekład tekstu nieznanego autorstwa; wydany w Krakowie przez Łazarza Andrysowicza (druk zaginął) i po raz drugi przez Mateusza Siebeneichera w 1558, zachowany w Kancjonale zamojskim.
Pieśń z Ewanjelijej wyjęta, 4-głosowa do słów Jakuba Lubelczyka.
Piosnka bardzo piękna o narodzeniu pańskim z Pisma Świętego krótko zebrana „Pan Bóg wszechmogący”, pieśń 3-głosowa; wydana w Krakowie u Mateusza Siebeneichera, zachowana w Kancjonale zamojskim.