śpiewak (tenor) i pedagog; ur. 3 września 1903, Kijów; zm. 20 maja 1976, Warszawa. Po ukończeniu gimnazjum wstąpił na Wydział Prawny Uniwersytetu Warszawskiego. Jednocześnie rozpoczął studia wokalne pod kierunkiem Adeli Comte-Wilgockiej, a kontynuował u Marii Łubkowskiej.

W 1927 został zaangażowany do Opery Warszawskiej, gdzie w ciągu czterech sezonów wykreował ponad 20 dużych ról (przede wszystkim hrabiego Almavivy w Cyruliku sewilskim Gioacchino Rossiniego). W latach 1931-33 był solistą Opéra Comique w Paryżu, zaś do 1939 śpiewał na szwajcarskich scenach operowych (Berno, Zurych, Bazylea), w wielu miastach europejskich, takich jak Wiedeń, Sztokholm, Praga i Berlin, jak również brał udział w koncertach estradowych, propagując muzykę polską (m.in. dzięki niemu w Operze w Bernie została w 1934 wystawiona Halka Stanisława Moniuszki).

Lata II wojny światowej artysta spędził w Warszawie, gdzie zajmował się głównie pracą pedagogiczną.

W swoim repertuarze Wiktor Brégy miał około 60 partii operowych. Po wojnie stopniowo wycofywał się z działalności śpiewaczej na rzecz pracy reżyserskiej i pedagogicznej. W 1948 został stałym reżyserem Opery Warszawskiej. Doprowadził do wielu prawykonań oper współczesnych kompozytorów polskich. 

W 1945 objął klasę śpiewu solowego oraz klasę operową w Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Był jednym z głównych organizatorów Studia Operowego w Gdańsku, które przekształciło się później w Państwową Operę Bałtycką. Od 1957 prowadził wykłady w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Wielu jego uczniów zostało solistami teatrów operowych oraz laureatami międzynarodowych konkursów wokalnych. Napisał podręcznik Elementy techniki wokalnej (PWM, Kraków 1974).