pianistka i pedagog; ur. 2 października 1891, Petersburg; zm. 19 stycznia 1980, Tychy. Naukę muzyki rozpoczęła pod kierunkiem ojca, pianisty Stanisława Szlezyngiera, który prowadził swoją szkołę muzyczną, jedną z najlepszych w stolicy, i kursy pianistów metodologów. Pobierała również lekcje prywatne u profesor Konserwatorium Petersburskiego Anny Jesipowej, drugiej żony Teodora Leszetyckiego. W celu uzyskania tytułu „artysty wyzwolonego”, który umożliwiał swobodny wybór miejsca pracy w Imperium Rosyjskim, oraz dyplomu uczelni wyższej Wanda Szlezyngier jako ekstern przystąpiła do egzaminów w Konserwatorium z gry na fortepianie i otrzymała dyplom w 1911. W tym samym roku rozpoczęła pracę jako nauczyciel gry na fortepianie w szkole swojego ojca oraz w Gimnazjum Żeńskim przy kościele katolickim św. Katarzyny w Petersburgu.

W 1918 zamieszkała w Warszawie, gdzie uczyła oraz kontynuowała naukę gry na fortepianie u Henryka Melcera w Konserwatorium Muzycznym. W 1919 roku uzyskała dyplom uznania Konkursu Pianistycznego im. Ignacego Jana Paderewskiego. Brała udział w koncertach kameralnych w Filharmonii Warszawskiej. Prowadziła klasę fortepianu w Warszawskiej Szkole Muzycznej Michała Piotrowskiego. W 1924 zamieszkała na Śląsku. Od 1925 prowadziła klasę fortepianu w Instytucie Muzycznym im. Stefana Mariana Stoińskiego w Katowicach, a od 1929 w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Katowicach, gdzie wykładała również metodykę nauczania gry na fortepianie.

Okres II wojny światowej spędziła w Warszawie – tu udzielała lekcji gry na fortepianie. W 1945 powróciła do Katowic i do 1970 była profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej. Jednocześnie pełniła funkcję dziekana Wydziału Instrumentalnego, następnie prorektora (w latach 1947-48) i od 1957 piastowała stanowisko kierownika Katedry Pianistyki katowickiej uczelni. Jej uczniami byli m.in.: Lidia Grychtołówna, Maria Kubień-Uszokowa, Klara Langer-Danecka, Józef Sekura i Józef Stompel. Ponadto prowadziła kursy metodyki gry na fortepianie dla pedagogów, opublikowała kilka prac z tego zakresu (m.in. Z zagadnień nauczania gry na fortepianie, PWM, Kraków 1962), wydała mały zbiorek własnych kompozycji na fortepian dla początkujących Światek dziecięcy (PWM, Kraków 1960).

Wanda Chmielowska w 1954 została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, otrzymała też Złotą Odznakę SPAM (1971) i odznakę "Zasłużonemu w rozwoju Województwa Katowickiego".

artykuły

O sztuce nauczania gry na fortepianie: prace pedagogiczne,, red. Leon Markiewicz, Katowice 2010.

Jerzy Habela, Chmielowska Wanda, w: Encyklopedia muzyczna PWM, Kraków, PWM, 1984, t. 2, s. 103-104.

Chmielowska Wanda, w: Leksykon polskich muzyków peadgogów urodzonych po 31 grudnia 1870 roku, red. Katarzyna Janczewska_Sołomko, Kraków "Impuls", 2008, s. 49-50.

Wiktoria Antonczyk, Lidia Grychtołówna i Wanda Szlezyngier-Chmielowska: o źródłach mistrzostwa wykonawczego i pedagogicznego, "Studia Chopinowskie", 2018 nr 2.