kontrabasista i pedagog; ur. 8 grudnia 1882, Sulmierzyce; zm. 17 maja 1957, Poznań. Studia w zakresie gry na kontrabasie odbywał w latach 1896-1905, początkowo w Hanowerze, a następnie w Berlinie i Hamburgu. Był instrumentalistą orkiestr niemieckich, m.in. w Hanowerze i w latach 1904-1905 w Kolonii. Pracował także na terenie Rosji: w Petersburgu i Moskwie w latach 1905-1906. Podczas I wojny światowej grał w zespole orkiestrowym opery w Charlottenburgu.

W roku 1919 osiedlił się w Poznaniu i objął stanowisko koncertmistrza grupy kontrabasów w Teatrze Wielkim oraz w Orkiestrze Symfonicznej Stołecznego Miasta Poznania. Należał do Poznańskiego Zespołu Muzyki Kameralnej i Poznańskiego Tria Smyczkowego. Występował także jako solista, z wielkim talentem propagując kontrabas jako instrument koncertowy.

Z inspiracji Ciechańskiego, działający w międzywojennym Poznaniu kompozytorzy Stefan Bolesław Poradowski w roku 1929 oraz Tadeusz Zygfryd Kassern w roku 1937 – napisali koncerty kontrabasowe, których był on pierwszym wykonawcą, a Feliks Nowowiejski wprowadził rozbudowane solowe partie dla kontrabasu w swoim poemacie symfonicznym Beatrice.

Równolegle z czynnym uprawianiem muzyki Ciechański pełnił obowiązki pedagoga w Konserwatorium Poznańskim, od 1920 roku ucząc tam gry na kontrabasie.

Po okresie okupacji hitlerowskiej, podczas której przebywał w Krakowie, Ciechański powrócił do Poznania i ponownie objął funkcję I kontrabasistów w orkiestrze operowej. W poznańskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej prowadził klasę kontrabasu.

„AbeCe” - tak Ciechańskiego nazywano - był nie tylko znakomitym muzykiem i utalentowanym pedagogiem, ale także wyróżniającą się na tle muzycznego Poznania niekonwencjonalną, pełną dowcipu i fantazji osobistością.

Został odznaczony Wojewódzką Nagrodą Muzyczną (1948), Złotym Krzyżem Zasługi (1952), Krzyżem Kawalerskim Orderu "Polonia Restituta" (1953).

Od 1974 roku odbywa się w Poznaniu Ogólnopolski Konkurs Kontrabasistów jego imienia.