kompozytor i pedagog; ur. 2 maja 1913, Rosko (k. Czarnkowa); zm. 20 listopada 2002, Poznań. Jego ojciec, Bolesław, był organistą w katolickiej parafii św. Stanisława Biskupa w Rosku. W latach 1930-1939 Florian Dąbrowski studiował w Seminarium Nauczycielskim i Miejskim Konserwatorium Muzycznym w Bydgoszczy teorię muzyki u Stefana Bolesława Poradowskiego oraz grę na fortepianie pod kierunkiem Edwarda Rezlera. W 1948 otrzymał dyplom kompozytorski (jako ekstern) w klasie Stefana Bolesława Poradowskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu.

Jeszcze w 1945 zorganizował w Bydgoszczy średnią szkołę muzyczną, w której nauczał do 1951. Aktywnie włączył się również w działalność nowo powstałego w 1945 roku Wojewódzkiego Związku Zawodowego Muzyków, którego został sekretarzem. Florian Dąbrowski pełnił funkcję przewodniczącego komisji propagandowej Roku Chopinowskiego 1949; współpracował też z chórami amatorskimi i kościelnymi. Zasiadał w radzie artystycznej nowopowstałej Pomorskiej Orkiestry Symfonicznej, a następnie był współtwórcą Państwowej Filharmonii w Bydgoszczy. Wygłaszając referaty podczas konferencji i prowadząc prelekcje propagował przede wszystkim twórczość kompozytorów współczesnych. Współpracował z Pomorską Rozgłośnią Polskiego Radia, tworząc oprawę muzyczną do cyklu słuchowisk poetyckich. Utwory powstałe w okresie bydgoskim stanowią połowę dorobku kompozytora, reprezentują wszystkie uprawiane przez niego gatunki, ukazują kształtowanie głównych cech języka muzycznego kompozytora i są świadectwem jego wkładu w kształtowanie kultury muzycznej tego miasta tuż po II wojnie światowej.

W latach 1951-1954 wykładał przedmioty teoretyczne, a także (1952-1954) pełnił funkcję rektora w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie. Od 1954 pracował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu, gdzie prowadził wykłady i ćwiczenia z zakresu kompozycji, harmonii, instrumentacji, współczesnych technik kompozytorskich i kontrapunktu (od 1959 – jako docent, a od 1973 – jako profesor nadzwyczajny). W latach 1961-64 był ponadto prorektorem tej uczelni.

Czynnie udzielał się w życiu artystycznym miasta Poznania. Współorganizował Festiwale Polskiej Muzyki Współczesnej „Poznańska Wiosna Muzyczna” i wielokrotnie był przewodniczącym ich Komisji Programowych. Od 1968 działał w Młodzieżowym Ruchu Miłośników Muzyki „Pro Sinfonika”, a w 1973 otrzymał godność jego Członka Honorowego. Od 1997 był także wiceprzewodniczącym Poznańskiego Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego. Należał do Związku Kompozytorów Polskich, w którym w latach 1969-75 pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu Głównego.

Ponadto Florian Dąbrowski pracował jako recenzent i publicysta muzyczny w wielu periodykach, m.in. „Arkona”, „Gazeta Pomorska”, „Ilustrowany Kurier Codzienny”, „Nowy Tor”, „Pomorze”, „Ziemia Pomorska”, „Słowo Powszechne”, „Pro Sinfonica” (zeszyty), „Nurt”, „Ruch Muzyczny”. Przez wiele lat był członkiem kolegium redakcyjnego serii wydawniczej „Res Facta”.

Florian Dąbrowski za swoją twórczość kompozytorską otrzymał szereg nagród, m.in. w 1947 – nagrodę na Konkursie Kompozytorskim Związku Kompozytorów Polskich w Warszawie za Suitę kujawską na sopran, 3-głosowy chór dziecięcy i małą orkiestrę symfoniczną do tekstów ludowych (1946), w 1949 – na tym samym konkursie nagrodę za kantatę pt. Odejście Fryderyka na sopran, chór mieszany i orkiestrę (1949), a w 1963 – nagrodę na Festiwalu Teatrów Polski Północnej za muzykę do Nocy listopadowej Stanisława Wyspiańskiego. Ponadto został uhonorowany dwukrotnie Nagrodą Artystyczną Miasta Poznania (1965, 1975), trzykrotnie Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki (1967, 1975 oraz w 1980 za szczególne osiągnięcia w dziedzinie dydaktyczno-wychowawczej), Nagrodą Związku Kompozytorów Polskich za całokształt twórczości (1979), a także Nagrodą Główną Wielkopolskiego Towarzystwa Kulturalnego (1979), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1998).

Chorał – Passacaglia – Fuga na skrzypce z fortepianem (1939)

Stabat Mater na chór mieszany (1940)

Suita kujawska na sopran, 3-głosowy chór dziecięcy i małą orkiestrę symfoniczną do tekstów ludowych (1946)

Litania do Najświętszej Marii Panny [wersja I] na sopran solo, chór żeński i orkiestrę symfoniczną (1947)

Odejście Fryderyka, kantata na sopran, chór mieszany i orkiestrę (1949)

Suita symfoniczna (1950)

Mała muzyka dziecięca na orkiestrę symfoniczną (1952)

Szkice baletowe na orkiestrę (1953-54)

Missa brevis na chór mieszany (1954)

Uwertura koncertowa na orkiestrę (1955)

Nokturn na orkiestrę symfoniczną (1956)

Tryptyk na orkiestrę (1956)

Sceny liryczne na głosy solo, recytatorów, chór i orkiestrę kameralną (1957-58)

Nokturn na zespół kameralny (1959)

Żołnierze, kantata na głos recytujący, baryton, chór mieszany i orkiestrę (1960)

Uwertura symfoniczna (1961)

Kontrasty na orkiestrę symfoniczną (1962-63)

Kanon na perkusję (1965)

Koncert na skrzypce solo, perkusję i dwa fortepiany (1965)

Rytmy i barwy na perkusję i fortepian (1965)

Trzy utwory na skrzypce i fortepian (1966)

Quinquepartitum 66 na orkiestrę symfoniczną (1966)

Kantata liryczna na sopran, chór mieszany, fortepian i perkusję (1966)

Koncert fortepianowy nr 1 (1966-67)

Evocation Symphonique (1967)

Pieśni dziecięce na sopran i orkiestrę kameralną (1967-68)

Pieśni Bilitis na sopran i perkusję (1968)

Koncert fortepianowy nr 2 (1970)

Muzyka uroczysta na orkiestrę symfoniczną (1972)

Laudate Dominum na chór mieszany (1974)

Sonata na skrzypce i fortepian (1974)

Hymn na chór mieszany (1975)

Soggetto na 3 chóry mieszane (1975)

Ballada na 3 chóry mieszane (1975)

Litania do Najświętszej Marii Panny [wersja II] na sopran, chór żeński i orkiestrę symfoniczną (1976)

Symfonia (1979-81)

Ave Maria na chór mieszany (1980)

Hymn do Czarnej Madonny na sopran solo, chór żeński i orkiestrę symfoniczną (1980-81)

Obłoki na sopran i fortepian (1981)

Święty Boże na głos i fortepian (1982)

Oczekiwania, cykl pieśni na sopran i fortepian (1982-83)

Celansstimmen [wersja I], cykl pieśni na baryton i fortepian (1986)

Celansstimmen [wersja II], cykl pieśni na baryton i orkiestrę (1987)

Dedykacje „Afieromata”, cykl pieśni na sopran i fortepian (1987)

Siedem pieśni [wersja I], cykl na sopran i fortepian (1989-90)

Siedem pieśni [wersja II], cykl na sopran, orkiestrę smyczkową i harfę (1990-91)

Dąbrowski Florian, Stefan Kisielewski, Ars Nova, Poznań 1995

Dąbrowski Florian, Pisma o muzyce, (pod red. Macieja Jabłońskiego i Jana Stęszewskiego), Wydawnictwo Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Poznań 1998

Stankiewicz Jerzy, Dąbrowski Florian, w: Encyklopedia Muzyczna PWM (część biograficzna pod red. Elżbiety Dziębowskiej), t. „cd”, PWM, Kraków 1984

Tarnawska-Kaczorowska Krystyna (red.), Melos, logos, etos. Materiały sympozjum poświęconego twórczości F. Dąbrowskiego, S. Kisielewskiego, Z. Mycielskiego, ZKP, Warszawa 1987

Stankiewicz Jerzy, Dąbrowski Florian, w: Encyklopedia Muzyczna PWM (część biograficzna pod red. Elżbiety Dziębowskiej), t. „cd – suplement”, PWM, Kraków 2001

Alojzy Andrzej Łuczak, Florian Dąbrowski - kompozytor i obywatel,, "Res Facta Nova": teksty o muzyce współczesnej, 2004 na 7, s. 9-15

Zdzisław Pruss, Alicja Weber, Rajmund Kuczma, Bydgoski leksykon muzyczny,, Bydgoszcz, Kujawsko-Pomorskie Towarzystwo Kulturalne, 2004, s. 112–113.