pianista i pedagog; ur. 8 kwietnia 1890, Warszawa, zm. 11 kwietnia 1971, Warszawa. Gry na fortepianie uczył go początkowo ojciec, Ludwik Drzewiecki, a także Feliks Konopasek, Włodzimierz Oberfelt i Robert Becker, zaś teorii muzyki i gry na skrzypcach Ignacy Pilecki. Od 1909 odbywał studia politechniczne (budowa maszyn), najpierw w Wiedniu, następnie przeniósł się do Brna. Równocześnie dorywczo studiował w Wiener Akademie für Musik pod kierunkiem Karla Prohazki (wyższy kurs gry na fortepianie), jak również korzystał ze wskazówek Maurycego Aronsona oraz Paula de Conne’a w Wiedniu i Heinricha Janochy w Brnie. W 1911 zerwał ze studiami politechnicznymi i do 1915 mieszkał w Wiedniu, gdzie był pod opieką pedagogiczną Marie Prentner. W 1915 powrócił do Warszawy.
Zbigniew Drzewiecki działalność koncertową w kraju rozpoczął 2 lutego 1916 w Filharmonii Warszawskiej, gdzie podczas recitalu wykonał utwory Johanna Sebastiana Bacha (w transkrypcji Theodora Szántó), Ludwiga van Beethovena, Johannesa Brahmsa, Roberta Schumanna, Fryderyka Chopina, Giovanniego Sgambatiego i Richarda Wagnera (w transkrypcji Ferenca Liszta). We wrześniu tego samego roku został profesorem niższego i średniego kursu fortepianu, by z czasem przejąć kurs wyższy w Instytucie Muzycznym w Warszawie.
W latach 20-tych, nie przerywając pracy pedagogicznej, pianista koncertował w kraju i za granicą, m.in. w Paryżu, Dreźnie, Lipsku, Pradze, Bukareszcie, Wiedniu, Zurychu, Sztokholmie, Göteborgu i Rydze – grał utwory z orkiestrą, recitale oraz muzykę kameralną. W swoim repertuarze miał przede wszystkim dzieła Fryderyka Chopina, ale także kompozycje Johanna Sebastiana Bacha, Ludwiga van Beethovena, Claude’a Debussy’ego, Manuela de Falli, Césara Francka, Franciszka Lessla, Wolfganga Amadeusa Mozarta, Sergiusza Prokofiewa, Maurice’a Ravela, Roberta Schumanna, Richarda Straussa, oraz kompozytorów mu współczesnych – Franciszka Brzezińskiego, Michała Kondrackiego, Jana Maklakiewicza, Ignacego Jana Paderewskiego, Romana Palestra, Bolesława Szabelskiego, Antoniego Szałowskiego i Karola Szymanowskiego.
W 1928, już jako dojrzały pianista, doskonalił swoją grę podczas letnich kursów pod kierunkiem Ignacego Jana Paderewskiego w jego szwajcarskiej willi Riond-Bosson w Morges. W 1930 został prorektorem Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie. Po jej zlikwidowaniu był profesorem wyższego kursu fortepianu w Konserwatorium Warszawskim. Od 1930 do 1939 dojeżdżał również na zajęcia do Lwowa i Krakowa.
W czasie II wojny światowej Zbigniew Drzewiecki przebywał w Warszawie, uczestniczył w konspiracyjnych koncertach (m.in. występował wspólnie z Adamem Didurem) i udzielał lekcji. Po upadku Powstania Warszawskiego przeniósł się do Krakowie. Tu w 1945 zorganizował Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną, gdzie do 1955 uczył gry na fortepianie, od 1946 do 1952 pełniąc także funkcję rektora. Równocześnie prowadził klasę fortepianu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Nadal też odbywał tournée artystyczne, m.in. do Francji, RFN, NRD, Belgii, Szwajcarii, Czechosłowacji, na Węgry i do Związku Radzieckiego. W 1955 zamieszkał w Warszawie, ucząc nadal w krakowskiej uczelni muzycznej. W 1961 przeszedł na emeryturę, ale do końca życia udzielał prywatnych lekcji najzdolniejszym studentom.
Jego uczniowie, to laureaci międzynarodowych konkursów, wirtuozi koncertujący na estradach całego świata oraz wybitni pedagodzy, do których należeli m.in.: Ryszard Bakst (VI nagroda na Konkursie Chopinowskim w 1949), Jan Bereżyński, Felicja Blumental, Halina Czerny-Stefańska (I nagroda, ex aequo, na Konkursie Chopinowskim w 1949), Jan Ekier (VIII nagroda na Konkursie Chopinowskim w 1937), Róża Etkin-Moszkowska (III nagroda na Konkursie Chopinowskim w 1927), Fou Ts’ong (III nagroda na Konkursie Chopinowskim w 1955), Lidia Grychtołówna (VII nagroda na Konkursie Chopinowskim w 1955), Adam Harasiewicz (I nagroda na Konkursie Chopinowskim w 1955), Roman Jasiński, Aleksander Kagan, Halina Kalmanowicz (XIII nagroda na Konkursie Chopinowskim w 1937), Wacław Kisielewski, Bolesław Kon (III nagroda na Konkursie Chopinowskim w 1932), Waldemar Maciszewski (III nagroda na Konkursie Chopinowskim w 1949), Alfred Müller, Sergiusz Nadgryzowski, Hiroko Nakamura (IV nagroda na Konkursie Chopinowskim w 1965), Włodzimierz Obidowicz, Ewa Osińska, Teresa Rutkowska, Marta Sosińska (III nagroda na Konkursie Chopinowskim w 1965) i Tatiana Woytaszewska.
Po raz ostatni wystąpił na estradzie w 1962, podczas koncertu jubileuszowego Filharmonii Narodowej.
Zbigniew Drzewiecki był organizatorem Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina i członkiem jego jury (1927, 1932, 1937, a w 1949, 1955, 1960 i 1965 przewodniczącym). W latach 1931-39 działał jako publicysta muzyczny, pisząc w „Kurierze Warszawskim”, „Wiadomościach Literackich”, „Muzyce”, „Muzyce Polskiej” i „Ilustrowanym Kurierze Codziennym”. Po 1945 publikował artykuły w „Ruchu Muzycznym” oraz opracował do wydania (sam lub z Janem Hoffmanem) wiele utworów fortepianowych (Georga Friedricha Haendla, Wolfganga Amadeusa Mozarta, Domenico Scarlattiego, Ludwiga van Beethovena, Carla Czernego, Franciszka Lessla, Felixa Mendelssohna-Bartholdy i Karola Szymanowskiego) w seriach pedagogicznych, publikowanych przez Polskie Wydawnictwo Muzyczne. W latach 1934-39 oraz 1945-48 był prezesem polskiej sekcji Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej, w latach 1959-66 prezesem Towarzystwa im. Fryderyka Chopina, od 1956 do 1962 prezesem Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków SPAM.
Dokonał wielu nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia oraz dla wydawnictw fonograficznych (Polskie Nagrania, Columbia).
Napisał książkę pt. Wspomnienia muzyka, w której opisał swoje życie (PWM, 1971).
Zbigniew Drzewiecki był laureatem wielu nagród artystycznych, m.in. w 1950 i 1952 otrzymał Nagrodę Państwową I stopnia, w 1955 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Był honorowym członkiem wielu wyższych uczelni, m.in. uniwersytetów w Helsinkach, Tokio oraz Royal Academy of Music w Londynie.