śpiewak (tenor); ur. 29 lipca 1881, Warszawa; zm. 17 maja 1947, Warszawa. Początkowo kształcił się jako baryton w Konserwatorium Warszawskim. W 1905 zadebiutował w Operze Warszawskiej w barytonowej partii Walentego w Fauście Charlesa Gounoda pod pseudonimem Gorczyński. Naukę śpiewu kontynuował pod kierunkiem Witolda Aleksandrowicza, który przekwalifikował go na tenora. Jako tenor wystąpił 10 maja 1905 w roli Jontka w Halce Stanisława Moniuszki w Operze Warszawskiej (już pod własnym nazwiskiem). W 1907 wyjechał do Włoch. W Parmie, po kreacji partii tytułowej w Lohengrinie Richarda Wagnera odniósł taki sukces, że został zaangażowany na 14 kolejnych występów. W Mediolanie kształcił jeszcze swój głos u Giovanniego Battisty Lampertiego. Występował w wielu włoskich miastach – Genua, Mediolan, Neapol (Teatro San Carlo), Rzym, Bolonia i Palermo, jak również w Hiszpanii oraz Argentynie (triumfował w Teatro Colón w Buenos Aires, m.in. jako Zygfryd w Zmierzchu bogów Wagnera mając za partnerkę Salomeę Kruszelnicką-Biccioni w roli Brunhildy). Gościnnie śpiewał też w Warszawie, a w latach 1911-14 stale współpracował z Operą Warszawską.
Podczas I wojny światowej Ignacy Dygas przebywał w Rosji. Był najpierw solistą prywatnego Teatru Zimina (Aida i Bal maskowy Giuseppe Verdiego, Pajace Ruggero Leoncavallo, Hugonoci Giacomo Meyerbeera), później Teatru Sołodownikowa (tu z jego udziałem wystawiono w 1914 Halkę). W latach 1915-16 zaangażowany został w Teatrze Maryjskim w Petersburgu, gdzie zasłynął jako odtwórca roli Hermana w Damie pikowej Piotra Czajkowskiego. W 1917 śpiewał w Teatrze Wielkim w Moskwie (m.in. partia tytułowa w operze Ole z Norrlandu Michaiła Ippolitowa-Iwanowa, Samsona w Samsonie i Dalili Camille’a Saint-Saënsa i Don Joségo w Carmen Georgesa Bizeta, jak również w Chowańszczyźnie u boku Fiodora Szalapina). W 1918 wrócił do Warszawy i został członkiem zespołu Opery Warszawskiej, dzieląc wspólnie ze Stanisławem Gruszczyńskim pozycję pierwszego tenora bohaterskiego. W 1924 odbył tournée pod Stanach Zjednoczonych (Nowy Jork, Chicago, Detroit) i Europie (Czechosłowacja, Jugosławia, Austria, kraje skandynawskie). W 1937 z powodu choroby wycofał się ze sceny.
Podczas II wojny światowej artysta przebywał w Warszawie. W 1944 pracował jako pedagog w Lublinie. W 1945 objął klasę śpiewu w Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Wkrótce po wojnie wystąpił po raz ostatni publicznie podczas obchodów jubileuszu 40-lecia działalności artystycznej.
Ignacy Dygas posiadał bardzo rozległy repertuar. Był niezrównanym wykonawcą partii Wagnerowskich (Tristan w Tristanie i Izoldzie, Zygmunt w Walkirii, Walter von Stolzing w Śpiewakach norymberskich, Zygfryd w Zmierzchu bogów, role tytułowe w Lohengrinie, Tannhäuserze, Parsifalu) oraz odtwórcą partii lirycznych w operach polskich (Halka i Hrabina Moniuszki, Dziewica lodowców Adolfa Gużewskiego, Konrad Wallenrod Władysława Żeleńskiego, Maria Romana Statkowskiego, Hagith Karola Szymanowskiego, Meduza, Casanova i Beatrix Cenci Ludomira Różyckiego, Megae Adama Wieniawskiego).