dyrygent, altowiolista i kompozytor; ur. 2 czerwca 1962, Fortaleza (Brazylia). Studiował na Uniwersytecie Minas Gerais w Belo Horizonte. Swoje umiejętności uzupełniał na kursach mistrzowskich w Brazylii, w The Juilliard School of Music w Nowym Jorku, Hochschule für Musik und darstellende Kunst w Wiedniu i Akademii Muzycznej w Warszawie. Tu również ukończył studia dyrygenckie w klasie Henryka Czyża (dyplom z wyróżnieniem).
Po ukończeniu studiów był koncertmistrzem altówek Orkiestry Symfonicznej Minas Gerais w Belo Horizonte i Orkiestry Symfonicznej Bahia w Salwadorze. Występował też jako solista na koncertach i recitalach.
Po przyjeździe do Polski w 1985, rozpoczął aktywną działalność dyrygencką. Prowadził gościnnie wiele koncertów symfonicznych i kameralnych, a także przedstawień operowych oraz baletowych w kraju, krajach europejskich, Ameryce Północnej i Południowej oraz Azji.
W Polsce pełnił następujące funkcje: stałego dyrygenta Teatru Wielkiego w Łodzi, dyrektora muzycznego Państwowej Opery we Wrocławiu, dyrektora naczelnego oraz artystycznego Orkiestry i Chóru Polskiego Radia i Telewizji w Krakowie, dyrygenta Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie (od 1991), dyrektora muzycznego Teatru Wielkiego w Poznaniu (1995-97) oraz dyrektora naczelnego i artystycznego Filharmonii Poznańskiej (1998-2004). Z poznańskimi zespołami odbył wiele tournées, jak również uczestniczył w krajowych i międzynarodowych festiwalach muzycznych. Ponadto współpracował z takimi orkiestrami, jak Orkiestra Filharmonii Narodowej, Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia, Sinfonia Varsovia, Izrael Symphony Orchestra, Braunschweig Orchester, Beethoven Halle Orchester, Berliner Kammerorchester, Orquestra Clássica do Porto, Orquestra Sinfonica do Estado de São Paulo, Orquestra Sinfonica Brasileira, Istanbul State Symphony Orchestra, a także śpiewkami – Ewą Podleś, Paata Burchuladze, Jose Curą, Geganem Grigorianem, Andrzejem Dobberem, Olgą Psiecznik, Małgorzatą Walewską i instrumentalistami – Julianem Rachlinem, Dimitrim Sitkovesky’m, Antonio Menezesem, Ivanem Monighettim, Dang Thai Sonem, Nelsonem Goernerem, Garrickiem Ohlssonem, Jewgienijem Buschkovem, Konstantym Andrzejem Kulką.
José Maria Florêncio ma na swoim koncie prawykonania utworów muzyki współczesnej, m.in. opery Electra Mikisa Theodorakisa, kantaty Holocaust Marty Ptaszyńskiej oraz dzieł dedykowanych jemu osobiście przez kompozytorów polskich, francuskich, izraelskich i brazylijskich. Dokonał też wielu nagrań fonograficznych. Płyta wydana przez DUX z koncertami na klarnet i orkiestrę Jaquesa Bondona oraz Henriego Tomasiego, z udziałem Orkiestry Filharmonii Poznańskiej, została oceniona pięcioma diapazonami, czyli najwyższą oceną fonograficzną we Francji i otrzymała tytuł Płyty Roku 2004.
Artysta za swoją działalność został uhonorowany wieloma nagrodami i odznaczeniami, m.in. dwukrotnie nagrodą Srebrna Łódka za najlepsze spektakle teatralne roku (wystawione na scenie Teatru Wielkiego w Łodzi) – Ernani Giuseppe Verdiego (1992) i Cavalleria Rusticana Pietro Mascagniego (1993), nagrodą krytyków muzycznych São Paulo dla najlepszego dyrygenta roku 1992 oraz prestiżową nagrodą Sereia de Ouro (1997) brazylijskiej telewizji Globo.
José Maria Florêncio prowadził kursy mistrzowskie w Konserwatorium Moskiewskim. Obecnie sprawuje funkcję dyrygenta Orquestra Sinfonica do Teatro Municipal de São Paulo oraz pełni obowiązki zastępcy dyrektora artystycznego w Operze Bałtyckiej w Gdańsku.

aktualizacja: wrzesień 2008