skrzypek, dyrygent i pedagog; ur. 29 stycznia 1911, Lwów; zm. 1 maja 1979, Los Angeles. Naukę gry na skrzypcach rozpoczął w wieku 5 lat pod kierunkiem ojca Adolfa, dyrygenta i dyrektora teatru we Lwowie. Następnie uczył się w klasie Moritza Wolfstahla w Konserwatorium Lwowskim. Tu też w 1919 zadebiutował. Dalsze studia odbył u Roberta Pollacka w Akademie für Musik w Wiedniu (1922-26) i Carla Flescha w Berlinie (1928-29).
Światową karierę rozpoczął występem w Wiedniu w 1925, w 1926 grał we Włoszech przed papieżem Piusem XI oraz parą królewską. Przez następne trzy lata koncertował w Ameryce Północnej i Południowej, a także w Europie. W latach 1929-31 był koncertmistrzem orkiestry symfonicznej w Królewcu, od 1931 do 1936 orkiestry w Göteborgu. W 1935 został laureatem IX nagrody na I Konkursie Skrzypcowym im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu. W latach 1936-37 uczył gry na skrzypcach w Instytucie Muzycznym we Lwowie.
Od 1937 mieszkał w Stanach Zjednoczonych. W latach 1937-42 prowadził orkiestrę filharmoniczną w Los Angeles. Od 1945 do 1950 pełnił obowiązki koncertmistrza, dyrektora, a także sporadycznie dyrygował orkiestrą symfoniczną Towarzystwa Radiofonii Amerykańskiej w Nowym Jorku. Nie zaprzestał też koncertowania – występował na całym świecie, także w Polsce, grając często z pianistą Władysławem Szpilmanem. Był najbardziej ceniony za interpretacje sonat Ludwiga van Beethovena, Johannesa Brahmsa, Césara Francka, koncertów skrzypcowych Wolfganga Amadeusa Mozarta oraz partit i sonat solowych Johanna Sebastiana Bacha. W 1962, wspólnie ze Szpilmanem, założyli Warszawski Kwintet Fortepianowy w składzie: Bronisław Gimpel (I skrzypce), Tadeusz Wroński (II skrzypce), Stefan Kamasa (altówka), Aleksander Ciechański (wiolonczela) i Władysław Szpilman (fortepian). Zagraniczny debiut Kwintetu miał miejsce w Wigmore Hall w Londynie w styczniu 1963.
W 1967 Bronisław Gimpel został profesorem School of Fine Arts przy Uniwersytecie w Connecticut.
Nagrał wiele płyt dla takich wytwórni fonograficznych, jak Brunswick, Vox, Polskie Nagrania, ostatnią – z sonatami Francka i Claude’a Debussy’ego – ze Szpilmanem w 1978 (Polskie Nagrania).