pianista, kameralista i pedagog; ur. 11 czerwca 1906, Kraków; zm. 25 października 1995, Kraków. Naukę gry na fortepianie rozpoczął w Instytucie Muzycznym w Krakowie w klasie Klary Czop-Umlaufowej, następnie był uczniem Józefa Śliwińskiego. Studia pianistyczne odbył pod kierunkiem Wiktora Łabuńskiego w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie (dyplom w 1928). W latach 1928-31 był uczniem i asystentem Egona Petriego w krakowskiej uczelni oraz w Musikhochschule w Berlinie. Pracował jednocześnie jako pedagog w Szkole Muzycznej Sabiny Kasparek we Lwowie. W latach 1931-33 uczył w Konserwatorium w Krakowie, od 1933 do 1939 udzielał prywatnych lekcji gry na fortepianie i prowadził kursy pedagogiczne w Krakowie, Lwowie i Bielsku.
Podczas II wojny światowej był nauczycielem we Lwowie, później wrócił do Krakowa, gdzie, ukrywając się przed gestapo, zajmował się tajnym nauczaniem oraz sporadycznie brał udział w konspiracyjnych koncertował. Po wojnie współorganizował Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną w Krakowie, pełniąc w niej kolejno funkcje: dziekana Wydziału Instrumentalnego (1945-47 oraz 1954-1955), kierownika Katedry Fortepianu (1963-78), prorektora (1963-66), rektora (1966-69) i ponownie prorektora (1975-78). W 1958 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Był jurorem międzynarodowych konkursów, w tym im. Fryderyka Chopina w Warszawie (1949, 1955, 1960, 1965, 1970), im. Roberta Schumanna w Zwickau (1956), w Pradze (1957), im. Ferruccio Busoniego w Bolzano (1958), im. Giovanniego Battisty Viottiego w Verceli (1961, 1962), ARD w Monachium (1966, 1968, 1970, 1972, 1975). W latach 1962-81, co roku w lecie, prowadził mistrzowskie kursy dla pianistów fińskich w Helsinkach, w latach 1977-78 kursy pianistyczne w Weimarze. Do jego uczniów należeli m.in.: Władysław Kędra, Janina Baster, Janusz Dolny, Marek Drewnowski, Adam Wodnicki, Marek Mietelski, Timo Mikkilä, Maire Hamaläinen i Lisa Suchanen Soinen.
Jan Hoffman koncertował jako solista i kameralista w kraju oraz za granicą (m.in. Holandia, Belgia, Niemcy). Jego obszerny repertuar obejmował także utwory kompozytorów współczesnych, zwłaszcza polskich, m.in. Witolda Lutosławskiego, Michała Spisaka, Antoniego Szałowskiego, wszystkie kompozycje fortepianowe Artura Malawskiego (był pierwszym wykonawcą jego Etiud symfonicznych na fortepian i orkiestrę). Występował wspólnie z Eugenią Umińską (skrzypce) oraz Józefem Mikulskim (wiolonczela), grając m.in. tria Wolfganga Amadeusa Mozarta, Ludwiga van Beethovena, Johannesa Brahmsa, Roberta Schumanna, zarejestrowane także dla Polskiego Radia. W 1950, z okazji 200. rocznicy śmierci Johanna Sebastiana Bacha, wraz ze Zbigniewem Drzewieckim, Bolesławem Woytowiczem i Janem Ekierem, grał w kraju i za granicą koncerty tego kompozytora na 2, 3 i 4 fortepiany (wydane przez Polskie Nagrania).
Poza działalnością estradową i pedagogiczną w latach 1926-68 współpracował z Polskim Radiem. Był współorganizatorem i członkiem Zarządu Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków SPAM, wiceprzewodniczącym (przez 12 lat) Zarządu Głównego i przewodniczącym rady naukowej Towarzystwa im. Fryderyka Chopina. Od 1949 opracował do wydania w Polskim Wydawnictwie Muzycznym 176 pozycji literatury fortepianowej – koncertowej i pedagogicznej (w tym wiele wspólnie ze Zbigniewem Drzewieckim i Adamem Riegerem) oraz cykle i wybory pieśni (razem ze Stanisławą Hoffmanową).
Jan Hoffman został uhonorowany wieloma wyróżnieniami, nagrodami i odznaczeniami, m.in. Nagrodą Państwową I stopnia (1950), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1955), Nagrodami Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1964, 1968 i 1986), tytułem Zasłużonego Nauczyciela PRL (1974), Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1980), Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1988).