kompozytor, muzykolog i pedagog; ur. 25 września 1912, Łódź; zm. 5 lipca 1999, tamże. W latach 1932-35 studiował w Konserwatorium Muzycznym Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej: grę na skrzypcach w klasie Alfreda Wiłkomirskiego oraz teorię muzyki i kompozycję pod kierunkiem Feliksa Wrobla i Grażyny Bacewicz. Także w 1935 ukończył jako ekstern Państwowe Konserwatorium Muzyczne w Warszawie.
Jeszcze w 1934 rozpoczął pracę jako nauczyciel śpiewu i muzyki w Gimnazjum im. księdza Ignacego Skorupki w Łodzi. W tym czasie był również recenzentem „Kuriera Polskiego” i „Muzyki Polskiej”. W marcu 1940 wraz z rodziną został wysiedlony do Sandomierza, gdzie prowadził nauczanie na tajnych kompletach. W latach 1942-44 dojeżdżał do Krakowa, gdzie na tajnym nauczaniu studiował muzykologię u Zdzisława Jachimeckiego na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pracę magisterską obronił w 1947.
W 1945 powrócił do Łodzi i brał udział m.in. w organizowaniu Filharmonii i Związku Zawodowego Muzyków. Od marca do grudnia 1945 pracował w Filharmonii Łódzkiej jako I skrzypek, od grudnia 1945 jako dyrektor administracyjny i kierownik artystyczny, od 1949 do 1954 jako dyrektor naczelny. W latach 1945-49 był przewodniczącym Zarządu Okręgowego Związku Zawodowego Muzyków oraz wiceprezesem Zarządu Głównego. Od 1947 do 1993 prowadził wykłady w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi, gdzie od 1960 do 1978 piastował równocześnie funkcję dziekana Wydziału Kompozycji, Teorii Muzyki i Dyrygentury. W 1970 na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Łódzkiego uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych.
Roman Iżykowski został uhonorowany wieloma nagrodami i odznaczenia, m.in. Krzyżem Walecznych (1946), Złotym Krzyżem Zasługi (1958), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1964), Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki II stopnia (1967), Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1975), Krzyżem Armii Krajowej (1998).