skrzypek, pedagog, kameralista, dyrygent i działacz społeczny; ur. 9 lutego 1895, Poznań; zm. 7 sierpnia 1972, Poznań. Pochodził z rodziny o tradycjach muzycznych. Jego ojciec – Edwin Jahnke był zasłużonym działaczem, skrzypkiem i pedagogiem (w 1887 roku założył prywatną szkołę muzyczną, którą kierował do 1918 roku). Młody Zdzisław Jahnke wykazywał wielki talent muzyczny. Początkowo kształcił się u swego ojca, a od 1904 roku był uczniem Aleksandra Piecznikowa w gimnazjum w Berlinie. Od 1907 roku studiował w Konserwatorium w Genewie u Henri Marteau, a następnie ponownie w Konigliche Hochschule für Musik w Berlinie.
Dnia 25 października 1903 roku odbył się pierwszy występ estradowy Zdzisława Jahnkego w Poznaniu. Debiut w Filharmonii Warszawskiej w 1908 roku pod dyrekcją Zygmunta Noskowskiego rozpoczął karierę wirtuozowską Jahkego, który od tej pory często koncertuje w Polsce i Europie (odwiedzając m.in. Berlin, Wiedeń i Paryż).
W 1920 roku zostaje założony Kwartet Polski w składzie: Z. Jahnke – I skrzypce, T. Gonet – II skrzypce (w latach późniejszych W. Witkowski oraz L. Kwaśnik), T. Szulc – altówka, D. Danczowski – wiolonczela. Przeszło 25-letnia działalność tego zespołu (do 1948 roku), który reprezentował wybitny poziom artystyczny, występując w kraju i za granicą z repertuarem klasycznym, romantycznym i współczesnym, przyczyniła się do rozkwitu polskiej kameralistyki w okresie międzywojennym. Kwartet Polski miał w swym repertuarze m.in. około 50 kwartetów kompozytorów polskich.
Obok pracy artystycznej Zdzisław Jahnke zajmował się pedagogiką, brał czynny udział w organizacji życia muzycznego w Wielkopolsce i na Pomorzu. W 1920 roku objął klasę wirtuozowskiej gry na skrzypcach w Państwowej Akademii i Szkole Muzycznej (przemianowanej następnie na Państwowe Konserwatorium Muzyczne) w Poznaniu. Od 1929 roku piastował stanowisko dyrektora tej uczelni. Był współzałożycielem Miejskiego Konserwatorium Muzycznego w Bydgoszczy (1927). W okresie międzywojennym występował także jako dyrygent.
Okres okupacji Z. Jahnke spędził na ziemi kieleckiej, pracując jako urzędnik cukrowni w Częstocicach. Po II wojnie światowej organizował pierwsze koncerty symfoniczne w Poznaniu, będące zapowiedzią późniejszej działalności Filharmonii.
Po wyzwoleniu objął stanowisko profesora gry skrzypcowej w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu, w latach 1945-48 był rektorem tej uczelni, gdzie następnie przez szereg lat działał jako kierownik katedry instrumentów smyczkowych. Prowadził klasę skrzypiec, zespoły kameralne oraz orkiestrę symfoniczną. W trakcie swej wieloletniej działalności dydaktycznej w uczelni poznańskiej wykształcił przeszło 50 dyplomantów. Niestety, pogarszający się stan zdrowia ograniczał udział prof. Z. Jahnkego w kierowaniu Katedrą. Jednakże do ostatnich lat, chociaż unieruchomiony w domu, kształcił młodych skrzypków.
Dorobek prof. Z. Jahnkego to także liczne i cenne publikacje obejmujące utwory skrzypcowe, materiały pedagogiczne z literatury skrzypcowej, podręczniki gry. Edytorski plon profesora to opracowanie wykonawcze kilkuset utworów polskiej i światowej literatury skrzypcowej oraz wydanie (wraz z Z. Sitowskim) podręcznika Literatura skrzypcowa.
Prof. Z. Jahnke aktywnie uczestniczył w pracach Towarzystwa Muzycznego im. H. Wieniawskiego w Poznaniu. Był jurorem Międzynarodowego Konkursów Lutniczych i Skrzypcowych im. H. Wieniawskiego w Poznaniu w latach 1952 i 1957.
Za swe wybitne zasługi otrzymał szereg nagród i odznazceń – m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Nagrodę Artystyczną Miasta Poznania, Nagrodę SPAM.
Od 1976 roku odbywa się w Poznaniu Ogólnopolski Konkurs Skrzypków jego imienia.