pianista, publicysta muzyczny i pedagog; ur. 16 października 1900, Warszawa; zm. 4 września 1987, Warszawa. W latach 1915-19 uczył się gry na fortepianie po kierunkiem Juliusza Wertheima. W 1919 został przyjęty do Konserwatorium Warszawskiego do klasy fortepianu Zbigniewa Drzewieckiego, z którym pracował 5 lat. Studia kontynuował w Paryżu u Ricardo Viñesa.
W latach 1926-34 występował z recitalami w Filharmonii Warszawskiej, Polskim Radiu oraz Konserwatorium Warszawskim, biorąc udział m.in. w tzw. środach chopinowskich. Koncertem, który odbył się 20 lutego 1934 (w programie utwory m.in. Johanna Sebastiana Bacha, Roberta Schumanna, Johannesa Brahmsa, Maurice’a Ravela, Aleksandra Skriabina), artysta zawiesił działalność estradową.
Od 1931 do 1944 był profesorem klasy fortepianu w Konserwatorium Warszawskim. W latach II wojny światowej, mimo wcześniejszych deklaracji, co jakiś czas grywał w kawiarni Bolesława Woytowicza oraz w domu Stefana Wiśniewskiego, jednego z dyrektorów fabryki czekolady „Wedel”.
W latach 1935-68, z przerwą w okresie wojny, Roman Jasiński związany był z Polskim Radiem – początkowo jako kierownik redakcji muzycznej, później zastępca dyrektora muzycznego, od 1948 do 1968 pełnił funkcję naczelnego redaktora muzycznego. Ponadto redagował i prowadził audycje radiowe, w tym cykl Rozmaitości muzyczne – ok. 800 audycji (1952-81). Jako przedstawiciel Polskiego Radia prezentował na corocznych przesłuchaniach Trybuny Kompozytorów UNESCO w Paryżu utwory kompozytorów polskich, m.in. Witolda Lutosławskiego, Tadeusza Bairda, Kazimierza Serockiego, Grażyny Bacewicz, Krzysztofa Pendereckiego.
Zajmował się także działalnością publicystyczną – pisał artykuły, które ukazywały się w „Gazecie Polskiej”, „Pionie” i „Wiadomościach Literackich” (do 1939), od 1960 prowadził w „Ruchu Muzycznym” stałą rubrykę pt. Przegląd prasy sprzed 50 lat. Jest autorem trzech książek: Na przełomie epok. Muzyka w Warszawie (1910-1927) – PIW Warszawa 1979, Koniec epoki. Muzyka w Warszawie (1927-1939) – PIW Warszawa 1986, Rozmaitości muzyczne – PWM Kraków 1989.