muzykolog, kompozytor i pedagog; ur. 7 stycznia 1885, Gniezno, zm. 29 lipca 1964, Toruń. Studiował w latach 1903-09 w Królewskiej Akademii Muzycznej w Berlinie kompozycję u Maxa Brucha i Roberta Kahna oraz równolegle na Uniwersytecie Berlińskim muzykologię u Hermanna Kretzschmara i Johanessa Wolfa. Stopień doktora uzyskał w 1910 na podstawie dysertacji Hasses Oratorien im musikhistorischen Zusammenhange (opublikowana pt. Die Oratorien von Johann Adolf Hasse w Lipsku w 1912). W latach studiów działał w kołach robotniczych Berlina, wydając następnie 60 Arbeitslieder do słów własnych. W latach 1909-18 był redaktorem działu muzycznego „Königsberger Allgemeine Zeitung” w Królewcu. W 1919 nie przyjął propozycji kierowania berlińskim dwutygodnikiem "Die Musik". Przeniósł się do Poznania, gdzie w 1920 był wicedyrektorem Państwowej Akademii i Szkoły Muzycznej (przyszłego Państwowego Konserwatorium Muzycznego). Był recenzentem „Kuriera Poznańskiego” (1920-1928). W 1921 podjął pracę na poznańskim Uniwersytecie. W 1922 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego i objął kierownictwo Katedry Muzykologii. W tym samym roku wystąpił z inicjatywą zakupienia fonografu i założenia archiwum fonograficznego. Dzięki jego staraniom w 1930 powstało przy Katedrze Muzykologii w Poznaniu pierwsze w Polsce Regionalne Archiwum Fonograficzne RAF umożliwiające stosowanie w badaniach polskiego folkloru najnowszych metod badawczych. W latach 1928-31 pełnił funkcję prezesa Polskiego Towarzystwa Muzykologicznego. W 1936 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1938-39 pełnił funkcję dziekana Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu w Poznaniu. Wykładał gościnnie w Berlinie, Frankfurcie, Pradze, Bratysławie. W latach międzywojennych otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Białego Lwa (1930) oraz Złoty Krzyż Zasługi (1936).
W 1939 został aresztowany przez Gestapo pod zarzutem działalności antyniemieckiej, a fragmenty jego publikacji (w których dowodził polskości Pomorza i Kaszub) znalazły się na zorganizowanej w Poznaniu wystawie Wrogowie Rzeszy. Zwolniono go dzięki interwencji żony (niemieckiej śpiewaczki). Pozostawał pod nadzorem policji. Pracował jako archiwista w Bibliotece im. Raczyńskich w Poznaniu. W 1941 podpisał niemiecką listę narodową.
Po wojnie oskarżono go o współpracę z hitlerowcami i działanie na szkodę Polski. Po głośnym procesie i stwierdzeniu braku dowodów współpracy, za podpisanie Volkslisty otrzymał wyrok 3 lat więzienia, utraty mienia i praw obywatelskich. Po złagodzeniu wyroku uzyskał ułaskawienie, a ostatecznie w 1960 sąd zarządził zatarcie wcześniejszego skazania. Kamieński został jednak odsunięty od pracy w środowisku akademickim. Zamieszkał w Toruniu, gdzie uczył w latach 1949-57 w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej. W latach pięćdziesiątych prowadził indywidualne badania nad muzyką ludową Kaszub i zarejestrował 150 płyt miękkich.

Łucjan Kamieński założył i kierował Katedrą Muzykologii na Uniwersytecie w Poznaniu. Jego działalność naukowa i dydaktyczna obejmowała prowadzenie prac z zakresu rozwijającej się muzykologii porównawczej (jako jeden z pierwszych w świecie Kamieński posłużył się w 1934 roku terminem „etnomuzykologia”.) Po powstaniu Regionalnego Archiwum Fonograficznego, kierowany przez niego ośrodek poznański stał się najważniejszym miejscem systematycznego zbierania i opracowywania polskiego folkloru. Od 1934 roku Kamieński posługiwał się nową techniką nagrań na płytach żelatynowych. Zajmował się dokumentowaniem polskiego folkloru Wielkopolski, następnie innych regionów: Pomorza, Mazowsza, Śląska, Pienin. W Archiwum znalazły się również nagrania muzyki ludów pierwotnych i kultur orientalnych, pozyskane dzięki wymianie z Archiwum w Berlinie oraz zbiór nagrań folkloru szwedzkiego. Do 1939 roku zgromadzono w nim około 4 tysięcy fonogramów, z których większość zaginęła jednak w latach wojennych. Zachowały się jedynie transkrypcje pieśni z Kaszub południowych opublikowane w 1936 roku w tomie Pieśni ludu pomorskiego.
Kamieński wypracował nowoczesne metody badań etnograficznych i dokumentowania polskiego folkloru. Stworzył model pracy terenowej, ustanawiając przy tym zasadę bardzo uszczegółowionego opisu zbieranych materiałów (Pieśni z Kaszub Południowych, 1936). Wykształcił model pracy badawczej dla kolejnych pokoleń polskich etnomuzykologów. W badaniach pieśni ludowej (Monografia pieśni zmówinowej z Kaszub Południowych, 1935) na równi traktował jej warstwę muzyczną i słowną, za podstawę klasyfikacji biorąc całość logomeliczną, a nie tylko melodię (jak na przykład Bela Bartók). W prowadzonych badaniach interesował go problem genezy i ewolucji gatunków muzycznych oraz całych regionów kulturowych.
Spośród hipotez badawczych Kamieńskiego niektóre utraciły już aktualność. Kamieński opierał się na teorii dyfuzji kulturowej, zakładającej, że wytwory kultury rozprzestrzeniają się poza jej granice zarówno w przestrzeni geograficznej, jak i społecznej. Sugerował istnienie w kulturze pomorskiej i kaszubskiej wpływów szwedzkich. Przemiany pierwotnej polskiej pentatoniki w skalę durową łączył z wpływem skandynawskiej „kultury bazunowej”.
W postawie Kamieńskiego i w prowadzonych przez niego badaniach zaznaczał się kult polskości. Rekonstruowanie rozwoju pieśni ludowej na terenach Pomorza, Kaszub i Wielkopolski służyło udowodnieniu istnienia w tych regionach źródeł polskiej kultury. Prace z zakresu muzykologii historycznej (jak badania postaci Jana Stobeusza z Grudziądza) ukazywały powiązania kompozytorów działających w niemieckim obszarze kulturowym z kulturą polską. Zajął się historią tańców polskich, analizując rozwój poloneza w II połowie XVIII wieku.
Łucjan Kamieński był inicjatorem powstania oraz - w latach 1928-31 - prezesem pierwszej organizacji zrzeszającej polskich muzykologów - Polskiego Towarzystwa Muzykologicznego (funkcje wiceprezesów sprawowali Adolf Chybiński oraz Zdzisław Jachimecki). PTM miało wspierać rozwój naukowy polskiej muzykologii, reprezentować ją w międzynarodowych organizacjach muzykologicznych. Zakładano wydawanie zabytków muzyki polskiej oraz prac naukowych. Wobec braku zgodnej współpracy środowiska naukowego i w obliczu zbyt ambitnie zakreślonych celów stowarzyszenia, ogromne zaangażowanie Kamieńskiego nie wystarczyło dla zrealizowania żadnej znaczącej inicjatywy w ramach stowarzyszenia. Nie powiodło się przeprowadzenie w środowisku muzykologicznym ankiety na temat głównych zadań polskiej muzykologii. W planach pozostało zorganizowanie I Zjazdu Muzykologów Polskich w Poznaniu w 1931 roku. Działalność stowarzyszenia została zawieszona.
Łucjan Kamieński jest twórcą polskiej etnomuzykologii. Stworzył on - obok Adolfa Chybińskiego i Zdzisława Jachimeckiego - naukowe podstawy nie ukształtowanej jeszcze polskiej muzykologii.