kompozytor, dyrygent i pedagog; ur. 8 września 1911, Sosnowiec; zm. 29 listopada 1992, Łódź. W 1936 ukończył Państwowe Konserwatorium Muzyczne w Warszawie, gdzie studiował kompozycję pod kierunkiem Piotra Rytla, dyrygenturę w klasie Waleriana Bierdiajewa oraz grę na fortepianie u Margerity Trombini-Kazuro. W latach 1936-38 był asystentem Bierdiajewa. Dyrygował koncertami symfonicznymi w Warszawie, Krakowie, Wilnie, Berlinie i Stockholmie. Edukację muzyczną uzupełniał w 1938 na kursie dyrygenckim w „Mozarteum” w Salzburgu.

Za swoją twórczość kompozytorską otrzymał wiele nagród, m.in. w 1951 – Nagrodę Państwową III stopnia za Symfonię nr 1 B-dur (1948) i Suitę nr 2 „Suitę taneczną” na orkiestrę symfoniczną (1950), w 1955 – nagrodę na II Festiwalu Muzyki Polskiej za Suitę nr 1 „Tańce polskie” na orkiestrę symfoniczną (1947), w 1968 – nagrodę na konkursie chóralnym w Łodzi za pieśń na chór mieszany pt. Siedem strof o słowikach (1968), a w 1975 – nagrodę na XVI Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu za muzykę do Operetki Witolda Gombrowicza.

W latach 1938-39 był kierownikiem Chóru im. Stanisława Moniuszki i współpracował z zespołami orkiestrowymi Polskiego Radia w Łodzi. Podczas niemieckiej okupacji w czasie II wojny światowej czynnie udzielał się w oddziałach ruchu oporu. Po wojnie wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi, od 1959 jako profesor nadzwyczajny, prowadząc zajęcia z kompozycji, dyrygentury, instrumentacji i czytania partytur. W latach 1945-70 dyrygował Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Łódzkiej, Orkiestrą Ludowego Instytutu Muzycznego, Orkiestrą Polskiego Radia w Łodzi oraz orkiestrą studencką Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Łodzi. Był członkiem łódzkiego Stowarzyszenia Przyjaciół Opery, pod patronatem którego do 1961 roku działała łódzka trupa operowa. Przez wiele lat pełnił funkcję przewodniczącego Oddziału Związku Kompozytorów Polskich w Łodzi. W twórczości Kiesewettera dominował styl neoklasyczny i neoromantyczny. W jego bogatym dorobku na pierwszy plan wysuwają się utwory orkiestrowe, ważne miejsce zajmuje muzyka teatralna i filmowa, którą wyróżnia barwna orkiestracja.

Tomasz Kiesewetter został uhonorowany trzykrotnie Nagrodą I stopnia Ministra Kultury i Sztuki (1967, 1974, 1981). Otrzymał Złoty Krzyż Zasługi (1954), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1964), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1975), Order Sztandaru Pracy I klasy (1985), a także Medal 10-lecia Polski Ludowej, Medal 40-lecia Polski Ludowej, Odznakę tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”, Odznakę „Zasłużony Działacz Kultury” i Honorową Odznakę miasta Łodzi.

Menuetto na małą orkiestrę symfoniczną (1933)

Kwartet smyczkowy nr 1 D-dur (1933)

Fugi na organy (1934)

Concerto grosso na orkiestrę (1934)

Tempo di marcia na orkiestrę symfoniczną (1934)

Przygody żeglarza Sindbada, poemat symfoniczny (1936)

Stabat Mater, oratorium na sopran, chór żeński i organy (1944)

Suita nr 1 „Tańce polskie” [wersja I] na orkiestrę symfoniczną (1947)

Symfonia nr 1 B-dur (1948)

Trzy pieśni w stylu ludowym na głos i fortepian (1949)

Krzesany w stylu góralskim na orkiestrę (1949)

Walc na orkiestrę (1949)

Koncert na altówkę i orkiestrę D-dur (1950)

Suita nr 2 „Suita taneczna” na orkiestrę symfoniczną (1950)

Suita nr 3 „Suita w stylu dawnych baletów” na małą orkiestrę symfoniczną (1951)

Kwintet na instrumenty dęte B-dur (1951)

Uwertura olimpijska na orkiestrę (1952)

Symfonia nr 2 D-dur (1952)

Suita nr 1 „Tańce polskie” [wersja II] na wielką orkiestrę dętą (1952)

Trzy mazurki na fortepian (1953)

Suita nr 4 „Notatki z podróży” na orkiestrę (1953)

Kwartet smyczkowy nr 2 C-dur (1953)

Stańczyk (Królewski błazen), balet w 3 aktach w 4 obrazach (1954)

Igraszki z diabłem, polka na małą orkiestrę symfoniczną (1955)

Suita nr 1 „Tańce polskie” [wersja III] na orkiestrę mandolinową (1955)

Wesoły tramwajarz, galop na orkiestrę (1957)

Symfonia nr 3 (1958)

Sonatina na fortepian (1959)

Espana na fortepian solo z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej (1960)

Caballero, ole! na orkiestrę symfoniczną (1960)

Suita nr 5 „Zagłoba Swatem” na orkiestrę (1961)

Koncert „w dawnym stylu” na organy i orkiestrę smyczkową (1961)

Bal samotnych, operetka w 3 aktach (1963)

Porwanie, teatrada muzyczna w dawnym stylu na kanwie ballady Antoniego Edwarda Odyńca (1964)

Suita nr 6 „Cyrk” na wielką orkiestrę symfoniczną (1966)

Bajka o żołnierzu tułaczu [wersja I], uwertura na orkiestrę dętą (1967)

Tryptyk na baryton lub głos średni z towarzyszeniem orkiestry lub fortepianu (1968)

Sonatina na klarnet z fortepianem (1968)

Baśń o szklanej górze, uwertura na 4 akordeony, kontrabas i perkusję (1968)

Siedem strof o słowikach na chór mieszany (1968)

Orkiestro, zaśpiewaj o sobie, kantata na solistów, chór mieszany i wielką orkiestrę symfoniczną (1969)

L’Improvisatione na harfę (1970)

Nokturn na wielką orkiestrę dętą (1970)

Opowieść o dziurawym bębnie, uwertura na orkiestrę (1971)

Koncert organowy nr 2 (1979)

Messa a quatro tromboni (1984)

„Mozartowski” koncert wiolonczelowy (1991)

Preludium i toccata C-dur na organy (1991)

Suite des danses excentriques na dwa fortepiany (1992)

Jasińska Danuta, Kiesewetter Tomasz, w: Encyklopedia Muzyczna PWM (część biograficzna pod red. Elżbiety Dziębowskiej), t. „klł”, PWM, Kraków 1997