dyrygent i kompozytor; ur. 21 marca 1900, Łódź; zm. 5 marca 1973, Liverpool. Pochodził z rodziny bogatych łódzkich włókniarzy. Naukę gry na skrzypcach rozpoczął jako dziecko – jego nauczycielką była Róża Schindler-Suess. W wieku 14 1at został członkiem nowo utworzonej Orkiestry Symfonicznej w Łodzi, a w 1919 wystąpił z jej towarzyszeniem w Koncercie skrzypcowym Camille’a Saint-Saënsa. Następnie studiował dyrygenturę pod kierunkiem Emila Młynarskiego oraz kompozycję u Juliusza Wertheima w Konserwatorium Warszawskim, które ukończył po roku nauki. Ponadto od 1918 do 1921 odbył studia z zakresu filozofii na Uniwersytecie Warszawskim. W 1921 wyjechał do Berlina, gdzie kontynuował naukę u Wertheima oraz Friedricha Ernsta Kocha (teoria muzyki) w Hochschule für Musik.

W 1923 zadebiutował w Berlinie jako dyrygent – poprowadził koncert, w programie którego znalazły się jego własne kompozycje. Na zaproszenie Wilhelma Furtwänglera kilkakrotnie dyrygował koncertami w Filharmonii Berlińskiej. W 1933, zmuszony do opuszczenia Niemiec, wyjechał do Włoch – tu uczył kompozycji i orkiestracji w Scuola Superiore di Musica w Mediolanie. W latach 1937-38 był dyrygentem orkiestry Filharmonii w Charkowie. W 1939 zamieszkał w Clarens w Szwajcarii, a w 1947 przyjął obywatelstwo tego kraju. W 1940 rozpoczął współpracę z Orchestre de la Suisse Romande w Genewie, w 1943 objął kierownictwo festiwali muzycznych w Lozannie.

Po II wojnie światowej prowadził ożywioną działalność artystyczną. W 1946, na zaproszenie Arturo Toscaniniego, wziął udział w koncertach inaugurujących otwarcie po wojnie Teatro alla Scali (dyrygował m.in. Uwerturą Antoniego Szałowskiego). Rok później zadebiutował w Anglii z Philharmonia Orchestra, w latach 1954-55 był głównym kapelmistrzem Royal Liverpool Philharmonic Orchestra. Koncertował w całej Europie (m.in. w 1955 odbył tournée z Israel Philharmonic Orchestra), a także w Ameryce Południowej.

W 1958 wystąpił po raz pierwszy w Stanach Zjednoczonych z Philadelphia Orchestra. Od 1958 do 1963 był dyrektorem muzycznym Dallas Symphony Orchestra, w latach 1964-66 zajmował podobne stanowisko w Bernie. W 1967 objął kierownictwo (po Ernescie Ansermecie) Orchestre de la Suisse Romande i piastował je do 1970. Koncertował również w Polsce – z Orkiestrą Filharmonii Narodowej (z którą w 1963 wystąpił na festiwalu w Montreux) i Wielką Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia.

Zmarł nagle podczas próby z Royal Liverpool Philharmonic Orchestra.

Z bogatego dorobku kompozytorskiego Pawła Kleckiego (napisał m.in. 4 symfonie, koncerty fortepianowe i skrzypcowe, utwory kameralne oraz pieśni) większość uległa zniszczeniu w czasie wojny.

aktualizacja: 2008 (Małgorzata Kosińska)

• Kwartet smyczkowy a-moll op. 1 (1923)
• Cztery pieśni op. 2 na głos i fortepian (1923)
• Trzy pieśni nocne op. 3 na głos i fortepian (1923)
• Trzy preludia op. 4 na fortepian (1923)
• Trzy pieśni op. 6 na głos i fortepian (1923)
• Sinfonietta e-moll op. 7 na orkiestrę (1923)
• Fantazja c-moll op. 9 na fortepian (1924)
• Kwartet smyczkowy nr 2 c-moll op. 13 (1925)
• Osiem pieśni op. 15 na głos i fortepian (1926)
• Trio fortepianowe D-dur op. 16 (1926)
• Symfonia d-moll op. 17 na orkiestrę (1927)
• Symfonia nr 2 g-moll op. 18 na głos i orkiestrę (1927)
• Koncert skrzypcowy op. 19 (1928)
• Wariacje orkiestrowe op. 20 (1929)
• Introduction und Rondo op. 21 na skrzypce i fortepian (1930)
• Koncert fortepianowy op. 22 (1930)
• Kwartet smyczkowy nr 3 d-moll op. 23 (1931)
• Capriccio op. 24 na orkiestrę (1931)
• Muzyka koncertowa op. 25 na orkiestrę (1932)
• Sonata skrzypcowa op. 26 (1933)
• Mała partita op. 27 na fortepian (1933)
• Trio smyczkowe op. 29 (1934)
• Suita liryczna op. 30 na orkiestrę (1938)
• Symfonia nr 3 op. 31 na orkiestrę (1939)
• Trio na flet, skrzypce i wiolonczelę op. 32 (1940)
• Concertino op. 34 na orkiestrę (1940)
• Wariacje na temat E. Jacques Dalcroze’a op. 37 na orkiestrę (1940)