dyrygent i kompozytor; ur. 21 marca 1900, Łódź; zm. 5 marca 1973, Liverpool. Pochodził z rodziny bogatych łódzkich włókniarzy. Naukę gry na skrzypcach rozpoczął jako dziecko – jego nauczycielką była Róża Schindler-Suess. W wieku 14 1at został członkiem nowo utworzonej Orkiestry Symfonicznej w Łodzi, a w 1919 wystąpił z jej towarzyszeniem w Koncercie skrzypcowym Camille’a Saint-Saënsa. Następnie studiował dyrygenturę pod kierunkiem Emila Młynarskiego oraz kompozycję u Juliusza Wertheima w Konserwatorium Warszawskim, które ukończył po roku nauki. Ponadto od 1918 do 1921 odbył studia z zakresu filozofii na Uniwersytecie Warszawskim. W 1921 wyjechał do Berlina, gdzie kontynuował naukę u Wertheima oraz Friedricha Ernsta Kocha (teoria muzyki) w Hochschule für Musik. W 1923 zadebiutował w Berlinie jako dyrygent – poprowadził koncert, w programie którego znalazły się jego własne kompozycje. Na zaproszenie Wilhelma Furtwänglera kilkakrotnie dyrygował koncertami w Filharmonii Berlińskiej. W 1933, zmuszony do opuszczenia Niemiec, wyjechał do Włoch – tu uczył kompozycji i orkiestracji w Scuola Superiore di Musica w Mediolanie. W latach 1937-38 był dyrygentem orkiestry Filharmonii w Charkowie. W 1939 zamieszkał w Clarens w Szwajcarii, a w 1947 przyjął obywatelstwo tego kraju. W 1940 rozpoczął współpracę z Orchestre de la Suisse Romande w Genewie, w 1943 objął kierownictwo festiwali muzycznych w Lozannie. Po II wojnie światowej prowadził ożywioną działalność artystyczną. W 1946, na zaproszenie Arturo Toscaniniego, wziął udział w koncertach inaugurujących otwarcie po wojnie Teatro alla Scali (dyrygował m.in. Uwerturą Antoniego Szałowskiego). Rok później zadebiutował w Anglii z Philharmonia Orchestra, w latach 1954-55 był głównym kapelmistrzem Royal Liverpool Philharmonic Orchestra. Koncertował w całej Europie (m.in. w 1955 odbył tournée z Israel Philharmonic Orchestra), a także w Ameryce Południowej. W 1958 wystąpił po raz pierwszy w Stanach Zjednoczonych z Philadelphia Orchestra. Od 1958 do 1963 był dyrektorem muzycznym Dallas Symphony Orchestra, w latach 1964-66 zajmował podobne stanowisko w Bernie. W 1967 objął kierownictwo (po Ernescie Ansermecie) Orchestre de la Suisse Romande i piastował je do 1970. Koncertował również w Polsce – z Orkiestrą Filharmonii Narodowej (z którą w 1963 wystąpił na festiwalu w Montreux) i Wielką Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia.
Zmarł nagle podczas próby z Royal Liverpool Philharmonic Orchestra.
Z bogatego dorobku kompozytorskiego Pawła Kleckiego (napisał m.in. 4 symfonie, koncerty fortepianowe i skrzypcowe, utwory kameralne oraz pieśni) większość uległa zniszczeniu w czasie wojny.

aktualizacja: wrzesień 2008

Kwartet smyczkowy a-moll op. 1 (1923)

Cztery pieśni op. 2 na głos i fortepian (1923)

Trzy pieśni nocne op. 3 na głos i fortepian (1923)

Trzy preludia op. 4 na fortepian (1923)

Trzy pieśni op. 6 na głos i fortepian (1923)

Sinfonietta e-moll op. 7 na orkiestrę (1923)

Fantazja c-moll op. 9 na fortepian (1924)

Kwartet smyczkowy nr 2 c-moll op. 13 (1925)

Osiem pieśni op. 15 na głos i fortepian (1926)

Trio fortepianowe D-dur op. 16 (1926)

Symfonia d-moll op. 17 na orkiestrę (1927)

Symfonia nr 2 g-moll op. 18 na głos i orkiestrę (1927)

Koncert skrzypcowy op. 19 (1928)

Wariacje orkiestrowe op. 20 (1929)

Introduction und Rondo op. 21 na skrzypce i fortepian (1930)

Koncert fortepianowy op. 22 (1930)

Kwartet smyczkowy nr 3 d-moll op. 23 (1931)

Capriccio op. 24 na orkiestrę (1931)

Muzyka koncertowa op. 25 na orkiestrę (1932)

Sonata skrzypcowa op. 26 (1933)

Mała partita op. 27 na fortepian (1933)

Trio smyczkowe op. 29 (1934)

Suita liryczna op. 30 na orkiestrę (1938)

Symfonia nr 3 op. 31 na orkiestrę (1939)

Trio na flet, skrzypce i wiolonczelę op. 32 (1940)

Concertino op. 34 na orkiestrę (1940)

Wariacje na temat E. Jacques Dalcroze’a op. 37 na orkiestrę (1940)