Krauze Zygmunt
-
Kompozytor, Wykonawca
kompozytor i pianista; ur. 19 września 1938, Warszawa. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie grę na fortepianie w klasie Marii Wiłkomirskiej (dyplom w 1962) i kompozycję u Kazimierza Sikorskiego (dyplom w 1964). W tym samym roku został członkiem Związku Kompozytorów Polskich. Edukację muzyczną uzupełniał w Paryżu jako stypendysta Rządu Francuskiego, studiując w latach 1966-67 kompozycję pod kierunkiem Nadii Boulanger.
Jest laureatem nagród kokursów wykonawczych i kompozytorskich, m.in. w 1957 otrzymał I nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie Współczesnej Muzyki Fortepianowej w Łodzi, w 1965 – II nagrodę na Konkursie Młodych Związku Kompozytorów Polskich (za Kwartet smyczkowy nr 1 – 1965), w 1966 – I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie dla Wykonawców Muzyki Współczesnej "Gaudeamus” w Utrechcie.
W latach 1973-1974 przebywał w Berlinie jako artysta rezydent za zaproszenie Deutcher Akademischer Austauschdienst. Ponad 10 lat mieszkał i działał w Paryżu.
Od 1963 koncertuje jako pianista w Europie i Stanach Zjednoczonych na najważniejszych estradach, przeważnie z repertuarem współczesnym. Współpracował z takimi dyrygentami, jak Gary Bertini, Jan Krenz, Leif Segerstam, Kazimierz Kord, Kazuyoshi Akiyama, Ernest Bour, Hans Zender, Peter Eötvös, Antoni Wit czy Luca Pfaff. W 1967 założył w Warszawie zespół "Warsztat Muzyczny”, specjalizujący się w wykonawstwie najnowszej muzyki, którym kierował przez 25 lat. W skład grupy wchodziło czterech instrumentalistów: klarnecista – Czesław Pałkowski, puzonista – Edward Borowiak, wiolonczelista – Witold Gałązka i pianista – Zygmunt Krauze. Zespół występował do 1988, dając w sumie ok. 300 koncertów. Specjalnie dla "Warsztatu Muzycznego” powstało ponad 100 utworów, napisanych przez wybitnych kompozytorów z całego świata, m.in. L. Andriessena, M. Feldmana, M. Nymana, P. Nørgårda, M. Kagela, H. M. Góreckiego, W. Kilara, K. Serockiego i W. Szalonka.
Zygmunt Krauze był pierwszym w Polsce twórcą nowych form performance'ów - kompozycji (instalacji) muzyczno-przestrzennych, które realizował wspólnie z architektami: Teresą Kelm - w Galerii Współczesnej w Warszawie (1968, 1970), z Wiesławem Nowakiem i Janem Muniakiem - w Metzu (1987) oraz w Muzeum Sztuki Współczesnej w Łodzi (1988), a także w zabytkach: w zamku Eggenberg w Grazu (1974) i pałacu Rohan w Strasburgu. Osobnym rozdziałem w dorobku kompozytora jest muzyka unistyczna, której teoretyczne podstawy wywodzą się z malarstwa Władysława Strzemińskiego.
Dzieła sceniczne Krauze wystawiane były w takich teatrach, jak National Theater w Mannheim, Theatre National de la Colline w Paryżu, Staatsoper w Hamburgu, Teatr Wielki - Opera Narodowa w Warszawie, Opera Wrocławska, Warszawska Opera Kameralna, Théâtre du Capitole w Tuluzie, Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu, Opera Krakowska. W 2012 roku inscenizację opery Polieukt uhonorowano nagrodą Związku Krytyków Francuskich za najlepszy spektakl sezonu. Utwory Zygmunta Krauze wykonywane były na licznych festiwalach muzycznych w kraju i za granicą, jak również w renomowanych salach koncertowych: Wiener Konzerthaus, Concertgebouw w Amsterdamie, Bellas Artes w Mexico City, Palais de Festival w Cannes, Beethoveshalle w Bonn. Francuskie Stowarzyszenie zawodowe krytyków teatru, muzyki i tańca (Syndicat de la critique théâtre, danse et musique) przyznało Nagrodę za Najlepszą Premierę sezonu 2019/20 (Meilleure Création Musicale) Krauze za jego III Koncert fortepianowy "Okruchy pamięci”.
Wiele kompozycji Zygmunta Krauze zostało zarejestrowanych i wydanych na płytach Polskich Nagrań, DUX, ORF, Nonesuch, Thesis, Musical Observations (CP2), Collins Classics, Warner Classics, Recommended Records i EMI.
Oprócz działalności koncertowej Zygmunt Krauze zajmuje się także dydaktyką. Od 1965 roku prowadzi mistrzowskie kursy kompozytorskie, m.in. w Darmstadcie, Bazylei, Paryżu, Tokio, Sztokholmie, Jerozolimie, Pekinie, w Chengdu, Hongkongu, na uniwersytetach w Stanach Zjednoczonych (Yale, Columbia, Indiana w Bloomington i Południowej Kalifornii w Santa Barbara). W 1981 roku pełnił funkcję Visiting Professor na Uniwersytecie Yale w New Heaven, w 1996 nadano mu tytuł Eminent Corresponding Professor w Keimyung University w południowokoreańskim Daegu. W 2002 roku odebrał nominacje profesorską z rąk Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Pełni funkcję profesora Akademii Muzycznej w Łodzi, prowadząc klasę kompozycji (od 2002). W latach 2006-2010 roku wykładał jednocześnie na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. Znanego pedagoga uhonorowano doktoratami honoris causa Narodowego Uniwersytetu Muzycznego w Bukareszcie (2013) oraz Akademii Muzycznej w Łodzi (2015).
Zygmunt Krauze występuje również w roli organizatora życia muzycznego. Był członkiem Komisji Repertuarowej festiwalu "Warszawska Jesień" (1970-1981). Dzięki zaproszeniu Pierre’a Bouleza został w 1982 doradcą artystycznym Institut de Recherche de Coordination Acoustique Musique (IRCAM). W latach 1983-84 prowadził cotygodniowe audycje muzyczne w Radio France Musique. Współpracował z Telewizją Polską; w 1986 współtworzył serię filmów edukacyjnych Muzyka powstaje, za które otrzymał w 1987 Nagrodę Prezesa Polskiego Radia i Telewizji, a w latach 1988-89 – cykl 20 filmów poświęconych muzyce współczesnej Cisza i dźwięk. Od 2001 roku pełni funkcję dyrektora artystycznego Fundacji Ogrody Muzyczne, organizującej letni festiwal "Ogrody Muzyczne" na Zamku Królewskim w Warszawie oraz Międzynarodowy Kurs Kompozytorski SYNTHETIS w Radziejowicach. Regularnie zapraszany jest do grona jury międzynarodowych konkursów kompozytorskich w wielu krajach świata.
Należy do kompozytor Związku Kompozytorów Polskich i Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej; został mianowany Honorowym Członkiem tych organizacji (odpowiednio w 2011 i 2012 roku). W latach 1987-90 piastował stanowisko prezydenta Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (ISCM/SIMC), które mianowało go członkiem honorowym (1999). Od 1989 pełnił funkcję prezesa Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (polskiej sekcji ISCM), organizując w 1992 Światowe Dni Muzyki w Warszawie. Od 2003 do 2006 był prezesem Towarzystwa im. Witolda Lutosławskiego.
Krauze został uhonorowany wieloma wysokiej rangi nagrodami w Polsce i za granicą: w 1975 – Srebrnym Krzyżem Zasługi, w 1984 – tytułem Chevalier dans l’Ordre des Arts et des Lettres, przyznanym przez Rząd Francuski, w 1988 – Nagrodą Związku Kompozytorów Polskich, w 1989 – Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki, w 1994 – Złotym Medalem Chopina, przyznanym przez Towarzystwo im. Fryderyka Chopina w Warszawie, w 2004 – Złotym Krzyżem Zasługi, w 2005 – doroczną Nagrodą Ministra Kultury, w 2007 – Officier de la Legion d’Honeur (najwyższe wyróżnienie przyznawane przez Prezydenta Francji), w 2010 – Złotym medalem "Zasłużony Kulturze – Gloria Artis", w 2012 – Nagrodą Związków Krytyków Francuskich za operę Polieukt oraz Nagrodą „Koryfeusz Muzyki Polskiej 2012” w kategorii Osobowość Roku, w 2014 – Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Strona internetowa kompozytora: https://zygmuntkrauze.com/
Twórczość
Zygmunt Krauze to jeden z najważniejszych artystów swojego pokolenia. Jest często zapraszany do współpracy przez instytucje kulturalne z całego świata, tworząc dzieła na ich zlecenie. Najważniejsi partnerzy to: Ministerstwa Kultury Polski (m.in. program "Zamówienia kompozytorskie") i Francji, Radio Austriackie, Westdeutscher Rundfunk w Kolonii, Südwestrundfunk Radio w Baden-Baden, Fundacji Gulbenkiana w Lizbonie, Suntory Limited w Tokio, National Theater w Mannheim, Radio France oraz Polskie Radio.
Formy instrumentalne w twórczości Zygmunta Krauze to szeroki rozdział: od miniatur po kilkusetosobowe składy symfoniczne, orkiestry dęte, orkiestrę mandolinową, orkiestrę akordeonową, orkiestrę chińskich instrumentów. Będąc koncertującym pianistą, Zygmunt Krauze z powodzeniem wykonuje własne utwory.
Przykłady zastosowania unizmu, inspirowanego malarstwem współczesnym, znaleźć można w takich kompozycjach Zygmunta Krauze, jak: Polichromia (1968), Utwór na orkiestrę nr 1 (1969) czy Kwartety smyczkowe nr 2 (1970) i 3 (1982). O swojej fascynacji muzyką unistyczną kompozytor powiedział podczas jednego z wywiadów:
Brzmienie ma postać na tyle indywidualną, aby mogło wyróżnić się z chaosu innej muzyki i innych dźwięków. Wykonywany utwór muzyczny ma dla mnie znaczenie porządkujące czas. (...) Początek kompozycji jest od razu ekspozycją całej skali brzmieniowej i w trakcie trwania nie ukaże się nic obcego, nic nowego. Nie będzie niespodzianek. (...) Ta muzyka wiąże się z możliwością innego sposobu odbioru. Idealną sytuacją byłaby taka, w której muzyka trwałaby stale, a słuchacz przychodziłby w dogodnej dla siebie porze i odchodził w momencie, jaki uznałby za stosowny.
Inspiracją dla tworzenia muzyki teatralnej jest dla Zygmunta Krauze udział w projektach uznanych reżyserów. Efektem wieloletniej współpracy z argentyńskim reżyserem mieszkającym we Francji, Jorge Lavellim jest muzyczna ilustracja do przedstawień w Comédie-Française i Theatre National de la Colline w Paryżu, m.in.: Polieukt P. Corneille'a (1987), Operetka W. Gombrowicza (1988), Makbet E. Ionesco (1992), Merlin T. Dorsta (2005), Król Edyp Sofoklesa (2008) i Skąpiec Moliere'a.
Nie mniej istotną grupą utworów są dzieła chóralne i pieśni. Najważniejsze z nich, to kompozycje Bal w operze na chór kameralny i zespół 12 instrumentów do tekstu J. Tuwima z roku 2006 oraz Podróż Chopina na chór kameralny a capella lub z zespołem instrumentów ludowych, do tekstu listów Chopina, który miał swoje prawykonanie w 2010 roku. Warto także wymienić Pięć pieśni na baryton i fortepian do poezji T. Różewicza (2010) oraz La Terre (1995) na sopran i orkiestrę, do słów Yves'a Bonnefoy.
Kompozycje
- Trzy preludia na fortepian (1956)
- Pięć utworów na fortepian (1958)
- Preludium, intermezzo, postludium na fortepian (1958)
- Dwie inwencje na fortepian (1958)
- Sześć melodii ludowych na fortepian (1958)
- Siedem interludiów na fortepian (1958)
- Sonatina na fortepian (1958)
- Trio stroikowe na obój, klarnet i fagot (1958)
- Trzy etiudy na fortepian (1958)
- Temat z wariacjami na fortepian (1958)
- Monodia i fuga na fortepian (1959)
- Cztery tańce na fortepian (1959)
- Ohne Kontraste für Klavier (1960)
- Liczby pierwsze na dwoje skrzypiec (1961)
- Pantuny Malajskie na 3 flety i alt (mezzo-sopran) (1961)
- Pięć kompozycji unistycznych na fortepian (1963)
- Tryptyk na fortepian (1964)
- Kwartet smyczkowy nr 1 (1965)
- Esquisse na fortepian (1966-67)
- Entrée na klarnet, puzon, wiolonczelę i fortepian (1968)
- Polichromia na klarnet, puzon, wiolonczelę i fortepian (1968)
- Kompozycja Przestrzenno-Muzyczna Nr 1 na 6 taśm (1968)
- Utwór na orkiestrę Nr 1 (1969)
- Kwartet smyczkowy nr 2 (1970)
- Kompozycja Przestrzenno-Muzyczna Nr 2 na 2 taśmy (1970)
- Utwór na orkiestrę Nr 2 (1970)
- Fallingwater na fortepian (1971)
- Voices na 15 dowolnych instrumentów (1972)
- Folk Music na orkiestrę (1972)
- Stone Music na fortepian (1972)
- Gloves Music na fortepian (1972)
- Aus aller Welt stammende na 5 skrzypiec, 3 altówki i 2 wiolonczele (1973)
- One Piano Eight Hands for 4 musicians playing one upright piano out of tune (1973)
- Song for 4-6 optional melodic instruments (1974)
- Idyll na taśmę i 4 solistów grających na instrumentach ludowych (1974)
- Automatophone [wersja I] na 15 mechanizmów grających i 15 instrumentów szarpanych (1974)
- Fête galante et pastorale [wersja I] na 6 grup instrumentalnych i 13 taśm (1974)
- Soundscape na taśmę i 4 solistów grających na 4 cytrach, 4 melodikach, 8 fletach prostych, 8 dzwonkach owczych, 8 kieliszkach i 4 organkach (1975)
- Fête galante et pastorale [wersja II] na orkiestrę i 4 solistów grających na instrumentach ludowych (1975)
- Automatophone [wersja II] na 3 lub więcej mandolin, 3 lub więcej gitar lub więcej mechanizmów grających (1976)
- Koncert fortepianowy nr 1 (1976)
- Suite de dances et de chansons na klawesyn i orkiestrę (1977)
- Music Box Waltz for piano (1978)
- Ballada na fortepian (1978)
- Koncert skrzypcowy (1980)
- Gwiazda [wersja I], opera kameralna na 2 soprany, 2 mezzosoprany, alt, saksofon tenorowy, trąbkę, perkusję, akordeon, gitarę elektryczną, skrzypce i kontrabas (1981)
- Diptychos na organy (1981)
- Tableau vivant na orkiestrę kameralną (1982)
- Commencement pour clavecin solo (1982)
- Utwór na orkiestrę nr 3 (1982)
- Kwartet smyczkowy nr 3 (1982)
- Arabesque na fortepian i orkiestrę kameralną (1983)
- Quatuor pour la naissance pour clarinette, violon, violoncelle et piano (1984)
- Fête galante et pastorale [wersja III] na 13 grup instrumentalnych, 5 głosów i 13 taśm (1984)
- Je prefère qu’il chante pour basson (1984)
- Blanc-rouge / Paysage d’un pays na 2 masy orkiestrowe dęte, orkiestrę mandolinową i akordeonową oraz 6 perkusji (1985)
- Double Concerto for Violin, Piano and Orchestra (1985)
- Symfonia paryska na orkiestrę kameralną (1986)
- Rivière Souterraine [wersja I] na klarnet, puzon, wiolonczelę, fortepian, perkusję, gitarę, akordeon i 7 taśm (1987)
- Rivière Souterraine [wersja II] na 7 taśm (1987)
- From Keyboard to Score na fortepian (1987)
- Nightmare Tango na fortepian (1987)
- Siegfried und Siegmund na wiolonczelę i fortepian (1988)
- Pocztówka z gór na sopran, flet, obój, klarnet, wibrafon, skrzypce, altówkę, wiolonczelę i kontrabas (1988)
- La chanson du mal-aimé na fortepian (1990)
- Blue Jay Way na fortepian (1990)
- For Alfred Schlee with admiration na kwartet smyczkowy (1991)
- Kwintet fortepianowy (1993)
- Refren na fortepian (1993)
- Terra incognita na 10 instrumentów smyczkowych i fortepian (1994)
- Gwiazda [wersja II], opera w jednym akcie na sopran, mezzosopran, orkiestrę, chór i balet (1994)
- La Terre sur des poèmes de Yves Bonnefoy na sopran, fortepian i orkiestrę (1995)
- Rhapsod na orkiestrę smyczkową (1995)
- Pastorale na flet, obój, klarnet, fagot i róg (1995)
- Muzyka do spektakla telewizyjnego Abigel w reż. Izabelli Cywińskiej (1995)
- Koncert fortepianowy nr 2 (1995-96)
- Trois chansons pour 16 chanteurs mixtes (1997)
- Serenada na orkiestrę (1998)
- Pięć pieśni do słów Tadeusza Różewicza [wersja I] na baryton i fortepian (2000)
- Emille Bell na orkiestrę smyczkową (2000)
- Pięć pieśni do słów Tadeusza Różewicza [wersja II] na baryton i orkiestrę (2000)
- Adieu [wersja I] na orkiestrę symfoniczną (2001)
- Balthazar, opera w dwóch aktach na solistów, chór i orkiestrę (2001)
- Adieu [wersja II] na pianino solo i orkiestrę (2003)
- Iwona, księżniczka Burgunda, opera w czterech aktach na solistów, chór kameralny i orkiestrę (2004)
- Oda na flet, okarynę, 2 trąbki in C, gitarę i 3 tam-tamy (2004)
- La naissance et le deroulement d'un reve na fortepian (2005)
- Gwiazda [wersja III], opera w jednym akcie na sopran, komputer i dwóch operatorów (2006)
- Bal w operze na chór kameralny i zespół 12 instrumentów (2006)
- Fanfare na cztery trąbki (2007)
- Hymn do tolerancji na orkiestrę symfoniczną (2007)
- Aria, kompozycja przestrzenna z wykorzystaniem 63 głośników (2007)
- Pour El na klawesyn solo (2008)
- Fields and Hills-silence na dowolny zespół instrumentalny (2008)
- Polieukt, opera w 5 aktach na solistów, chór kameralny i orkiestrę (2010)
- El Avaro, utwór teatralny na zespół kameralny (2010)
- Podróż Chopina [wersja I] na chór kameralny a cappella (2010)
- Podróż Chopina [wersja II] na chór kameralny z zespołem instrumentów ludowych (2010)
- Listy [wersja I] na cztery fortepiany i orkiestrę (2010)
- Listy [wersja II] na dwa fortepiany, czterech pianistów i orkiestrę (2010)
- Canzona na zespół instrumentalny (2011)
- Pułapka, opera w 1 akcie (2011)
- Memories of the East na orkiestrę 80 chińskich instrumentów (2012)
- 11 Preludiów, preludia Fryderyka Chopina w opracowaniu na zespół instrumentalny oraz 9 interludiów autorskich (2012)
- Rivière Souterraine 2 na dźwięk elektroniczny i orkiestrę symfoniczną (2013)
- Olimpia z Gdańska, opera (2015)
- Idyll 2 na 3 głosy i 4 solistów grających na instrumentach ludowych (liry korbowe, złóbcoki, dudy, fujarki bieszczadzkie, dzwonki owcze) (2015)
- Pięć pieśni na baryton i zespół kameralny do poezji Tadeusza Różewicza (2015)
- Koncert na akordeon i orkiestrę (2016)
- Poemat Apollinaire'a na recytującego pianistę i 12 instrumentów (2016)
- Exodus 2016 na orkiestrę kameralną (2016)
- Preludia do "Bukolików" na orkiestrę (2016)
- Rondo na Fender Rhodes i orkiestrę smyczkową (2017)
- Francesco, kantata na chór, orkiestrę kameralną i organy (2018)
- Deklaracja na mezzosopran, baryton i orkiestrę kameralną (2018)
- Okruchy pamięci na klawesyn (2018)
- Portret kochanki na akordeon (2018)
- Yemaya – Królowa Mórz, opera familijna (2019)
- Koncert fortepianowy nr 3 "Okruchy pamięci" (2019)
- Exordium na baryton i orkiestrę symfoniczną (2020)
- Kopernik - Nasza Planeta na 6 głosów mieszanych i orkiestrę smyczkową (2020)
- Hejnał na carillon (2021)
- Tren pamięci Krzysztofa Pendereckiego na 2 fortepiany i kwartet smyczkowy (2021), wersja na fortepian i orkiestrę smyczkową (2023)
- Noc kruków, opera (2022)
- De ira, de dolore na dźwięk elektroniczny i osiem instrumentów (2022)
- Elegia na trio fortepianowe (2022)
- Rivière souterraine 3 na fortepian solo, dźwięk elektroniczny i orkiestrę kameralną (2023)
- IV Koncert fortepianowy (2023)
- Requiem na chór mieszany, czterech solistów i orkiestrę kameralną (2023)
- Trio smyczkowe (2024)
- Bona Sforza, opera dwuaktowa (2024)
- Ślub, opera w trzech aktach (2024)
- Słuchaj /Listen na sopran, klarnet, skrzypce, perkusję i fortepian (2024)
Muzyka filmowa
- Muzyka do filmu Przesłuchanie w reż. Władysława Ikonomowa (1960)
- Muzyka do filmu Pauza w reż. Jerzego Kosińskiego (1964)
- Muzyka do filmu Stradivari 66 w reż. Andrzeja Papuzińskiego (1966)
- Muzyka do filmu animowanego Czasoprzestrzenie w reż. Jerzego Wolena (1966)
- Muzyka do filmu Pasterze w reż. Barbary Sokolenko (1967)
- Muzyka do filmu Czerwony-rewolucyjny-warszawski w reż. Bohdana Kosińskiego (1968)
- Muzyka do filmu Mimetyzm w reż. Stefana Szlachtycza (1969)
- Muzyka do filmu Uwolnienie w reż. Andrzeja Szczygła (1970)
- Muzyka do filmu Horyzont w reż. Jana Kotowskiego (1970)
- Muzyka do filmu Tylko Beatrycze w reż. Stefana Szlachtycza (1975)
- Muzyka do filmu Kto da więcej co ja w reż. Stefana Szlachtycza (1977)
- Muzyka do filmu Mniejsze niebo w reż. Janusza Morgensterna (1980)
- Muzyka do filmu Rotem w reż. Agnieszki Arnold (2013)
Muzyka teatralna
- Muzyka do spektaklu telewizyjnego Potrójny nelson w reż. Stefana Szlachtycza (1985)
- Muzyka do spektaklu Polyeucte w reż. Jorge'a Lavelliego, na flet, flet arabski ney, waltornię, fortepian, perkusję, dzwony, harfę, kontrabas i taśmę (1987)
- Muzyka do spektaklu Le Public w reż. Jorge'a Lavelliego, na klarnet, trąbkę, puzon, gitarę elektryczną, perkusję, skrzypce, wiolonczelę i kontrabas (1988)
- Muzyka do spektaklu Réveille-toi, Philadelphie! w reż. Jorge Lavelli, na klarnet, puzon, harfę, akordeon, gitarę, fortepian, perkusję, skrzypce, kontrabas i taśmę (1988)
- Muzyka do spektaklu Opérette w reż. Jorge'a Lavelliego, na klarnet, trąbkę, puzon, fortepian, perkusję, skrzypce, wiolonczelę i kontrabas (1988)
- Muzyka do spektaklu Macbett w reż. Jorge'a Lavelliego, na chór mieszany 16 śpiewaków, klarnet, puzon, perkusję, syntezator, fortepian, rozstrojone pianino, skrzypce, wiolonczelę i kontrabas (1992)
- Muzyka do spektaklu Arloc ou Le grand voyage w reż. Jorge'a Lavelliego, na 10 instrumentów smyczkowych i perkusję (1996)
- Muzyka do spektaklu telewizyjnego Gwiazda w reż. Stefana Szlachtycza (1997)
- Muzyka do spektaklu Merlin w reż. Jorge'a Lavelliego, na orkiestrę smyczkową, trzy głosy, harfę, flet i perkusję (2005)
- Muzyka do spektaklu Edipo Rey w reż. Jorge'a Lavelliego, na chór i zespół kameralny (2008)
- Muzyka do spektaklu El Avaro w reż. Jorge'a Lavelliego, na flet, trąbkę, gitarę, fortepian, perkusję i wiolonczelę (2010)
Literatura
Homma Martina, Zygmunt Krauze, w: Komponisten der Gegenwart (Hg. Hanns-Werner Heister, Walter-Wolfgang Sparrer), edition text + kritik, München 1992-
Szczepańska Elżbieta, Duch czasu i niepowtarzalność, "Studio” 1996 nr 4
Szwajgier Krzysztof, Unistyczna twórczość Zygmunta Krauze, w: Muzyka polska 1945-1995 (red. Krzysztof Droba, Teresa Malecka, Krzysztof Szwajgier), Akademia Muzyczna w Krakowie, Kraków 1996
Szczepańska Elżbieta, Krauze Zygmunt, w: Encyklopedia Muzyczna PWM (część biograficzna pod red. Elżbiety Dziębowskiej), t. "klł”, PWM, Kraków 1997
Tarnawska-Kaczorowska Krystyna, Unizm dźwiękowy w twórczości Zygmunta Krauze, "Opcje” 1999 nr 4
Tarnawska-Kaczorowska Krystyna, Zygmunt Krauze. Między intelektem, fantazją, powinnością i zabawą, PWN, Warszawa 2001
Dybowski Stanisław, Krauze Zygmunt, w: Słownik pianistów polskich, Selene, Warszawa 2003
Miklaszewska Joanna, Polski minimalizm - mit czy rzeczywistość?, "Glissando" nr 7, grudzień 2005
Zygmunt Krauze o konkursach kompozytorskich, "Ruch Muzyczny" 2007 nr 3, s.14-15
Z muzyką polską dookoła świata [z Zygmuntem Krauze rozmawia Ewa Solińska], "Ruch Muzyczny" 2007 nr 23, s. 22-23