Skip to main content

Krauze Zygmunt

Krauze Zygmunt

  • Kompozytor, Wykonawca

kompozytor i pianista; ur. 19 września 1938, Warszawa. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie grę na fortepianie w klasie Marii Wiłkomirskiej (dyplom w 1962) i kompozycję u Kazimierza Sikorskiego (dyplom w 1964). W tym samym roku został członkiem Związku Kompozytorów Polskich. Edukację muzyczną uzupełniał w Paryżu jako stypendysta Rządu Francuskiego, studiując w latach 1966-67 kompozycję pod kierunkiem Nadii Boulanger.

Jest laureatem nagród kokursów wykonawczych i kompozytorskich, m.in. w 1957 otrzymał I nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie Współczesnej Muzyki Fortepianowej w Łodzi, w 1965 – II nagrodę na Konkursie Młodych Związku Kompozytorów Polskich (za Kwartet smyczkowy nr 1 – 1965), w 1966 – I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie „Gaudeamus” dla Wykonawców Muzyki Współczesnej w Utrechcie.

Ponad 10 lat mieszkał i działał w Paryżu.

Od 1963 koncertuje jako pianista w Europie i Stanach Zjednoczonych na najważniejszych estradach, przeważnie z repertuarem współczesnym. Współpracował z takimi dyrygentami, jak Gary Bertini, Jan Krenz, Leif Segerstam, Kazimierz Kord, Kazuyoshi Akiyama, Ernest Bour, Hans Zender, Peter Eötvös, Antoni Wit czy Luca Pfaff. W 1967 założył w Warszawie zespół „Warsztat Muzyczny”, specjalizujący się w wykonawstwie najnowszej muzyki, którym kierował przez 25 lat. W skład grupy wchodziło czterech instrumentalistów: klarnecista – Czesław Pałkowski, puzonista – Edward Borowiak, wiolonczelista – Witold Gałązka i pianista – Zygmunt Krauze. Zespół występował do 1988, dając w sumie ok. 300 koncertów. Specjalnie dla „Warsztatu Muzycznego” powstało ponad 100 utworów, napisanych przez wybitnych kompozytorów z całego świata, m.in. L. Andriessena, M. Feldmana, M. Nymana, P. Nørgårda, M. Kagela, H. M. Góreckiego, W. Kilara, K. Serockiego i W. Szalonka.

Zygmunt Krauze był pierwszym w Polsce twórcą nowych form tzw. performance, kompozycji (instalacji) muzyczno-przestrzennych, które realizował wspólnie z architektami: Teresą Kelm - w Galerii Współczesnej w Warszawie (1968, 1970), z Wiesławem Nowakiem i Janem Muniakiem - w Metzu (1987) oraz w Muzeum Sztuki Współczesnej w Łodzi (1988), a także w naturalnej scenerii zamku Eggenberg w Grazu (1974) i pałacu Rohan w Strasburgu. Osobnym rozdziałem w dorobku kompozytora jest muzyka unistyczna, której teoretyczne podstawy wywodzą się z malarstwa Władysława Strzemińskiego.

Dzieła sceniczne Krauze wystawiane były w takich teatrach, jak: National Theater w Mannheim, Theatre National de la Colline w Paryżu, Staatsoper w Hamburgu, Teatr Wielki - Opera Narpdpwa w Warszawie, Opera Wrocławska, Warszawska Opera Kameralna, Théâtre du Capitole w Tuluzie. W 2012 roku inscenizację opery Polieukt uhonorowano nagrodą Związku Krytyków Francuskich za najlepszy spektakl sezonu. Utwory Zygmunta Krauze wykonywane były na licznych festiwalach muzycznych w kraju i za granicą, jak również w renomowanych salach koncertowych: Wiener Konzerthaus, Concertgebouw w Amsterdamie, Bellas Artes w Mexico City, Palais de Festival w Cannes, Beethoveshalle w Bonn. Francuskie Stowarzyszenie zawodowe krytyków teatru, muzyki i tańca (Syndicat de la critique théâtre, danse et musique) przyznało Nagrodę za Najlepszą Premierę sezonu 2019/20 (Meilleure Création Musicale) Krauze za jego III Koncert fortepianowy „Okruchy pamięci”.

Wiele kompozycji Zygmunta Krauze zostało zarejestrowanych i wydanych na płytach Polskich Nagrań, DUX, ORF, Nonesuch, Thesis, Musical Observations (CP2), Collins Classics, Warner Classics, Recommended Records i EMI.

Oprócz działalności koncertowej Zygmunt Krauze zajmuje się także pedagogiką. Od 1965 roku prowadzi seminaria i mistrzowskie kursy kompozytorskie, m.in. w Darmstadcie, Bazylei, Paryżu, Tokio, Sztokholmie, Jerozolimie, Pekinie, w Chengdu, Hong Kongu, na uniwersytetach w USA (Yale, Columbia, Indiana w Bloomington i Południowej Kalifornii w Santa Barbara). W latach 1973-1974 przebywał w Berlinie jako artysta rezydent za zaproszenie Deutcher Akademischer Austauschdienst. W 1981 roku pełnił funkcję Visiting Professor na Uniwersytecie Yale w New Heaven, 1996 roku otrzymał zaś tytuł Eminent Corresponding Professor w Keimyung University w południowokoreańskim Daegu. Od 2002 roku pełni funkcję profesora Akademii Muzycznej w Łodzi, prowadząc klasę kompozycji. Od 2006 do 2010 roku wykładał jednocześnie na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. Znanego pedagoga uhonorowano doktoratami honoris causa Narodowego Uniwersytetu Muzycznego w Bukareszcie (2013) oraz Akademii Muzycznej w Łodzi (2015).

Działalność organizatora życia muzycznego rozpoczęła się dla Zygmunta Krauzego w 1970 roku, gdy został członkiem Komisji Repertuarowej festiwalu "Warszawska Jesień": pełnił tę funkcję przez kolejne 11 lat. W 1982 roku na zaproszenie Pierre’a Bouleza został doradcą artystycznym Institut de Recherche de Coordination Acoustique Musique (IRCAM). W latach 1983-84 prowadził cotygodniowe audycje muzyczne w Radio France Musique. W 1986 współtworzył serię filmów edukacyjnych w Telewizji Polskiej pod tytułem Muzyka powstaje, za które otrzymał w 1987 Nagrodę Prezesa Polskiego Radia i Telewizji, a w latach 1988-89 – cykl 20 filmów poświęconych muzyce współczesnej pod nazwą Cisza i dźwięk. W latach 1987-90 był Prezydentem Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (ISCM/SIMC), które mianowało go członkiem honorowym (1999). Od 1989 pełnił funkcję prezesa Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (polskiej sekcji ISCM), organizując w 1992 Światowe Dni Muzyki w Warszawie.  Od 2003 do 2006 pełnił funkcję prezesa Towarzystwa im. Witolda Lutosławskiego. Jako jeden z najważniejszych artystów swojego pokolenia, kompozytor został mianowany Honorowym Członkiem Związku Kompozytorów Polskich (2011) oraz Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (2012).

Od 2001 roku jest dyrektorem artystycznym Fundacji Ogrody Muzyczne, organizującej letni festiwal "Ogrody Muzyczne" na Zamku Królewskim w Warszawie oraz Międzynarodowy Kurs Kompozytorski SYNTHETIS w Radziejowicach. Regularnie zasiada w jury międzynarodowych konkursów kompozytorskich w wielu krajach świata.

Krauze został uhonorowany kilkoma wysokiej rangi nagrodami w Polsce i za granicą: w 1975 – Srebrnym Krzyżem Zasługi, w 1984 – tytułem Chevalier dans l’Ordre des Arts et des Lettres, przyznanym przez Rząd Francuski, w 1988 – Nagrodą Związku Kompozytorów Polskich, w 1989 – Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki, w 1994 – Złotym Medalem Chopina, przyznanym przez Towarzystwo im. Fryderyka Chopina w Warszawie, w 2004 – Złotym Krzyżem Zasługi, w 2005 – doroczną Nagrodą Ministra Kultury, w 2007 – Officier de la Legion d’Honeur (najwyższe wyróżnienie przyznawane przez Prezydenta Francji), w 2010 – Złotym medalem "Zasłużony Kulturze – Gloria Artis", w 2012 – Nagrodą Związków Krytyków Francuskich za operę Polieukt oraz Nagrodą „Koryfeusz Muzyki Polskiej 2012” w kategorii Osobowość Roku, w 2014 – Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

aktualizacja: 2002 (mk), 2016 (ab), 2022 (wa)
 

Strona internetowa kompozytora: www.zygmuntkrauze.com

Twórczość

Zygmunt Krauze to jeden z najważniejszych artystów swojego pokolenia.

Formy instrumentalne w twórczości Zygmunta Krauze to szeroki rozdział: od miniatur, po kilkusetosobowe składy symfoniczne, orkiestry dęte, orkiestrę mandolinową, orkiestrę akordeonową, orkiestrę chińskich instrumentów. Szczególnie uprzywilejowanym instrumentem jest w każdym przypadku fortepian. Będąc koncertującym pianistą, Zygmunt Krauze z powodzeniem wykonujw własne utwory.

Przykłady zastosowania unizmu znaleźć można w takich kompozycjach Zygmunta Krauze, jak: Polichromia (1968), Utwór na orkiestrę nr 1 (1969) czy Kwartety smyczkowe nr 2 (1970) i 3 (1982). O swojej fascynacji muzyką unistyczną kompozytor powiedział podczas jednego z wywiadów:

Brzmienie ma postać na tyle indywidualną, aby mogło wyróżnić się z chaosu innej muzyki i innych dźwięków. Wykonywany utwór muzyczny ma dla mnie znaczenie porządkujące czas. (...) Początek kompozycji jest od razu ekspozycją całej skali brzmieniowej i w trakcie trwania nie ukaże się nic obcego, nic nowego. Nie będzie niespodzianek. (...) Ta muzyka wiąże się z możliwością innego sposobu odbioru. Idealną sytuacją byłaby taka, w której muzyka trwałaby stale, a słuchacz przychodziłby w dogodnej dla siebie porze i odchodził w momencie, jaki uznałby za stosowny.

Inspiracją dla tworzenia muzyki teatralnej jest dla Zygmunta Krauze udział w projektach uznanych reżyserów. Efektem wieloletniej współpracy z argentyńskim reżyserem mieszkającym we Francji, Jorge Lavellim jest muzyczna ilustracja do przedstawień w Comédie-Française i Theatre National de la Colline w Paryżu, m.in.: Polieukt P. Corneille'a (1987), Operetka W. Gombrowicza (1988), Makbet E. Ionesco (1992), Merlin T. Dorsta (2005), Król Edyp Sofoklesa (2008) i Skąpiec Moliere'a.

Nie mniej istotną grupą utworów są dzieła chóralne i pieśni. Najważniejsze z nich, to kompozycje z ostatnich lat - Bal w operze na chór kameralny i zespół 12 instrumentów do tekstu J. Tuwima z roku 2006 oraz Podróż Chopina na chór kameralny a capella lub z zespołem instrumentów ludowych, do tekstu listów Chopina, który miał swoje prawykonanie w 2010 roku. Warto także wymienić Pięć pieśni na baryton i fortepian do poezji T. Różewicza (2010) oraz La Terre (1995) na sopran i orkiestrę, do słów Yves'a Bonnefoy.

Zygmunt Krauze jest często zapraszany do współpracy przez zagraniczne instytucje kulturalne. Niemal każda jego kompozycja powstała na zlecenie. Najważniejsi partnerzy to: Ministerstwa Kultury Polski i Francji, Radio Austriackie, Westdeutscher Rundfunk w Kolonii, Südwestrundfunk Radio w Baden-Baden, Fundacji Gulbenkiana w Lizbonie, Suntory Limited w Tokio, National Theater w Mannheim, Radio France oraz Polskie Radio. Takie utwory, jak Rzeka podziemna, Preludia do "Bukolik", Deklaracja, Yemaya - Królowa Mórz, Rondo na fortepian Rhodesa i orkiestrę smyczkową, Kopernik - Nasza Planeta, Exordium powstały w ramach programu "Zamówienia kompozytorskie", realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca.

Kompozycje

Trzy preludia na fortepian (1956)

Pięć utworów na fortepian (1958)

Preludium, intermezzo, postludium na fortepian (1958)

Dwie inwencje na fortepian (1958)

Sześć melodii ludowych na fortepian (1958)

Siedem interludiów na fortepian (1958)

Sonatina na fortepian (1958)

Trio stroikowe na obój, klarnet i fagot (1958)

Trzy etiudy na fortepian (1958)

Temat z wariacjami na fortepian (1958)

Monodia i fuga na fortepian (1959)

Cztery tańce na fortepian (1959)

Ohne Kontraste für Klavier (1960)

Liczby pierwsze na dwoje skrzypiec (1961)

Pantuny Malajskie na 3 flety i alt (mezzo-sopran) (1961)

Pięć kompozycji unistycznych na fortepian (1963)

Tryptyk na fortepian (1964)

Kwartet smyczkowy nr 1 (1965)

Esquisse na fortepian (1966-67)

Entrée na klarnet, puzon, wiolonczelę i fortepian (1968)

Polichromia na klarnet, puzon, wiolonczelę i fortepian (1968)

Kompozycja Przestrzenno-Muzyczna Nr 1 na 6 taśm (1968)

Utwór na orkiestrę Nr 1 (1969)

Kwartet smyczkowy nr 2 (1970)

Kompozycja Przestrzenno-Muzyczna Nr 2 na 2 taśmy (1970)

Utwór na orkiestrę Nr 2 (1970)

Fallingwater na fortepian (1971)

Voices na 15 dowolnych instrumentów (1972)

Folk Music na orkiestrę (1972)

Stone Music na fortepian (1972)

Gloves Music na fortepian (1972)

Aus aller Welt stammende na 5 skrzypiec, 3 altówki i 2 wiolonczele (1973)

One Piano Eight Hands for 4 musicians playing one upright piano out of tune (1973)

Song for 4-6 optional melodic instruments (1974)

Idyll na taśmę i 4 solistów grających na instrumentach ludowych (1974)

Automatophone [wersja I] na 15 mechanizmów grających i 15 instrumentów szarpanych (1974)

Fête galante et pastorale [wersja I] na 6 grup instrumentalnych i 13 taśm (1974)

Soundscape na taśmę i 4 solistów grających na 4 cytrach, 4 melodikach, 8 fletach prostych, 8 dzwonkach owczych, 8 kieliszkach i 4 organkach (1975)

Fête galante et pastorale [wersja II] na orkiestrę i 4 solistów grających na instrumentach ludowych (1975)

Automatophone [wersja II] na 3 lub więcej mandolin, 3 lub więcej gitar lub więcej mechanizmów grających (1976)

Koncert fortepianowy nr 1 (1976)

Suite de dances et de chansons na klawesyn i orkiestrę (1977)

Music Box Waltz for piano (1978)

Ballada na fortepian (1978)

Koncert skrzypcowy (1980)

Gwiazda [wersja I], opera kameralna na 2 soprany, 2 mezzosoprany, alt, saksofon tenorowy, trąbkę, perkusję, akordeon, gitarę elektryczną, skrzypce i kontrabas (1981)

Diptychos na organy (1981)

Tableau vivant na orkiestrę kameralną (1982)

Commencement pour clavecin solo (1982)

Utwór na orkiestrę nr 3 (1982)

Kwartet smyczkowy nr 3 (1982)

Arabesque na fortepian i orkiestrę kameralną (1983)

Quatuor pour la naissance pour clarinette, violon, violoncelle et piano (1984)

Fête galante et pastorale [wersja III] na 13 grup instrumentalnych, 5 głosów i 13 taśm (1984)

Je prefère qu’il chante pour basson (1984)

Blanc-rouge / Paysage d’un pays na 2 masy orkiestrowe dęte, orkiestrę mandolinową i akordeonową oraz 6 perkusji (1985)

Double Concerto for Violin, Piano and Orchestra (1985)

Symfonia paryska na orkiestrę kameralną (1986)

Rivière Souterraine [wersja I] na klarnet, puzon, wiolonczelę, fortepian, perkusję, gitarę, akordeon i 7 taśm (1987)

Rivière Souterraine [wersja II] na 7 taśm (1987)

From Keyboard to Score na fortepian (1987)

Nightmare Tango na fortepian (1987)

Siegfried und Siegmund na wiolonczelę i fortepian (1988)

Pocztówka z gór na sopran, flet, obój, klarnet, wibrafon, skrzypce, altówkę, wiolonczelę i kontrabas (1988)

La chanson du mal-aimé na fortepian (1990)

Blue Jay Way na fortepian (1990)

For Alfred Schlee with admiration na kwartet smyczkowy (1991)

Kwintet fortepianowy (1993)

Refren na fortepian (1993)

Terra incognita na 10 instrumentów smyczkowych i fortepian (1994)

Gwiazda [wersja II], opera w jednym akcie na sopran, mezzosopran, orkiestrę, chór i balet (1994)

La Terre sur des poèmes de Yves Bonnefoy na sopran, fortepian i orkiestrę (1995)

Rhapsod na orkiestrę smyczkową (1995)

Pastorale na flet, obój, klarnet, fagot i róg (1995)

Muzyka do spektakla telewizyjnego Abigel w reż. Izabelli Cywińskiej (1995)

Koncert fortepianowy nr 2 (1995-96)

Trois chansons pour 16 chanteurs mixtes (1997)

Serenada na orkiestrę (1998)

Pięć pieśni do słów Tadeusza Różewicza [wersja I] na baryton i fortepian (2000)

Emille Bell na orkiestrę smyczkową (2000)

Pięć pieśni do słów Tadeusza Różewicza [wersja II] na baryton i orkiestrę (2000)

Adieu [wersja I] na orkiestrę symfoniczną (2001)

Balthazar, opera w dwóch aktach na solistów, chór i orkiestrę (2001)

Adieu [wersja II] na pianino solo i orkiestrę (2003)

Iwona, księżniczka Burgunda, opera w czterech aktach na solistów, chór kameralny i orkiestrę (2004)

Oda na flet, okarynę, 2 trąbki in C, gitarę i 3 tam-tamy (2004)

La naissance et le deroulement d'un reve na fortepian (2005)

Gwiazda [wersja III], opera w jednym akcie na sopran, komputer i dwóch operatorów (2006)

Bal w operze na chór kameralny i zespół 12 instrumentów (2006)

Fanfare na cztery trąbki (2007)

Hymn do tolerancji na orkiestrę symfoniczną (2007)

Aria, kompozycja przestrzenna z wykorzystaniem 63 głośników (2007)

Pour El na klawesyn solo (2008)

Fields and Hills-silence na dowolny zespół instrumentalny (2008)

Polieukt, opera w 5 aktach na solistów, chór kameralny i orkiestrę (2010)

El Avaro, utwór teatralny na zespół kameralny (2010)

Podróż Chopina [wersja I] na chór kameralny a cappella (2010)

Podróż Chopina [wersja II] na chór kameralny z zespołem instrumentów ludowych (2010)

Listy [wersja I] na cztery fortepiany i orkiestrę (2010)

Listy [wersja II] na dwa fortepiany, czterech pianistów i orkiestrę (2010)

Canzona na zespół instrumentalny (2011)

Pułapka, opera w 1 akcie (2011)

Memories of the East na orkiestrę 80 chińskich instrumentów (2012)

11 Preludiów, preludia Fryderyka Chopina w opracowaniu na zespół instrumentalny oraz 9 interludiów autorskich (2012)

Rivière Souterraine 2 na dźwięk elektroniczny i orkiestrę symfoniczną (2013)

Olimpia z Gdańska, opera (2015)

Idyll 2 na 3 głosy i 4 solistów grających na instrumentach ludowych (liry korbowe, złóbcoki, dudy, fujarki bieszczadzkie, dzwonki owcze) (2015)

Pięć pieśni na baryton i zespół kameralny do poezji Tadeusza Różewicza (2015)

Koncert na akordeon i orkiestrę (2016)

Poemat Apollinaire'a na recytującego pianistę i 12 instrumentów (2016)

Exodus 2016 na orkiestrę kameralną (2016)

Preludia do "Bukolików" na orkiestrę (2016)

Rondo na Fender Rhodes i orkiestrę smyczkową (2017)

Francesco, kantata na chór, orkiestrę kameralną i organy (2018)

Deklaracja na mezzosopran, baryton i orkiestrę kameralną (2018)

Okruchy pamięci na klawesyn (2018)

Portret kochanki na akordeon (2018)

Yemaya – Królowa Mórz, opera familijna (2019)

Koncert fortepianowy nr 3 "Okruchy pamięci" (2019)

Exordium na baryton i orkiestrę symfoniczną (2020)

Kopernik - Nasza Planeta na 6 głosów mieszanych i orkiestrę smyczkową (2020)

Hejnał na carillon (2021)

Tren pamięci Krzysztofa Pendereckiego na 2 fortepiany i kwartet smyczkowy (2021)

Noc kruków, opera (2022)

Muzyka filmowa

Muzyka do filmu Przesłuchanie w reż. Władysława Ikonomowa (1960)

Muzyka do filmu Pauza w reż. Jerzego Kosińskiego (1964)

Muzyka do filmu Stradivari 66 w reż. Andrzeja Papuzińskiego (1966)

Muzyka do filmu animowanego Czasoprzestrzenie w reż. Jerzego Wolena (1966)

Muzyka do filmu Pasterze w reż. Barbary Sokolenko (1967)

Muzyka do filmu Czerwony-rewolucyjny-warszawski w reż. Bohdana Kosińskiego (1968)

Muzyka do filmu Mimetyzm w reż. Stefana Szlachtycza (1969)

Muzyka do filmu Uwolnienie w reż. Andrzeja Szczygła (1970)

Muzyka do filmu Horyzont w reż. Jana Kotowskiego (1970)

Muzyka do filmu Tylko Beatrycze w reż. Stefana Szlachtycza (1975)

Muzyka do filmu Kto da więcej co ja w reż. Stefana Szlachtycza (1977)

Muzyka do filmu Mniejsze niebo w reż. Janusza Morgensterna (1980)

Muzyka do filmu Rotem w reż. Agnieszki Arnold (2013)

Muzyka teatralna

Muzyka do spektaklu telewizyjnego Potrójny nelson w reż. Stefana Szlachtycza (1985)

Muzyka do spektaklu Polyeucte w reż. Jorge Lavelli, na flet, flet arabski ney, waltornię, fortepian, perkusję, dzwony, harfę, kontrabas i taśmę (1987)

Muzyka do spektaklu Le Public w reż.Jorge Lavelli, na klarnet, trąbkę, puzon, gitarę elektryczną, perkusję, skrzypce, wiolonczelę i kontrabas (1988)

Muzyka do spektaklu Réveille-toi, Philadelphie! w reż. Jorge Lavelli, na klarnet, puzon, harfę, akordeon, gitarę, fortepian, perkusję, skrzypce, kontrabas i taśmę (1988)

Muzyka do spektaklu Opérette w reż. Jorge Lavelli, na klarnet, trąbkę, puzon, fortepian, perkusję, skrzypce, wiolonczelę i kontrabas (1988)

Muzyka do spektaklu Macbett w reż. Jorge Lavelli, na chór mieszany 16 śpiewaków, klarnet, puzon, perkusję, syntezator, fortepian, rozstrojone pianino, skrzypce, wiolonczelę i kontrabas (1992)

Muzyka do spektaklu Arloc ou Le grand voyage w reż. Jorge Lavelli, na 10 instrumentów smyczkowych i perkusję (1996)

Muzyka do spektaklu telewizyjnego Gwiazda w reż. Stefana Szlachtycza (1997)

Muzyka do spektaklu Merlin w reż. Jorge Lavelli, na orkiestrę smyczkową, trzy głosy, harfę, flet i perkusję (2005)

Muzyka do spektaklu Edipo Rey w reż. Jorge Lavelli, na chór i zespół kameralny (2008)

Muzyka do spektaklu El Avaro w reż. Jorge Lavelli, na flet, trąbkę, gitarę, fortepian, perkusję i wiolonczelę (2010)

Literatura

Homma Martina, Zygmunt Krauze, w: Komponisten der Gegenwart (Hg. Hanns-Werner Heister, Walter-Wolfgang Sparrer), edition text + kritik, München 1992-

Szczepańska Elżbieta, Duch czasu i niepowtarzalność, „Studio” 1996 nr 4

Szwajgier Krzysztof, Unistyczna twórczość Zygmunta Krauze, w: Muzyka polska 1945-1995 (red. Krzysztof Droba, Teresa Malecka, Krzysztof Szwajgier), Akademia Muzyczna w Krakowie, Kraków 1996

Szczepańska Elżbieta, Krauze Zygmunt, w: Encyklopedia Muzyczna PWM (część biograficzna pod red. Elżbiety Dziębowskiej), t. „klł”, PWM, Kraków 1997

Tarnawska-Kaczorowska Krystyna, Unizm dźwiękowy w twórczości Zygmunta Krauze, „Opcje” 1999 nr 4

Tarnawska-Kaczorowska Krystyna, Zygmunt Krauze. Między intelektem, fantazją, powinnością i zabawą, PWN, Warszawa 2001

Dybowski Stanisław, Krauze Zygmunt, w: Słownik pianistów polskich, Selene, Warszawa 2003

Miklaszewska Joanna, Polski minimalizm - mit czy rzeczywistość?, "Glissando" nr 7, grudzień 2005

Zygmunt Krauze o konkursach kompozytorskich, "Ruch Muzyczny" 2007 nr 3, s.14-15

Z muzyką polską dookoła świata, Z Zygmuntem Krauze rozmawia Ewa Solińska, "Ruch Muzyczny" 2007 nr 23, s. 22-23

Polmic

Rynek Starego Miasta 27
00-272 Warszawa
e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

tel: +48 785 370 000

Wsparcie projektu

Modernizacja strony odbywa się dzięki wsparciu Ministra Edukacji i Nauki w ramach programu Nauka dla społeczeństwa II.

Logo Ministerstwa NiSW program Nauka dla społeczeństwa

Nasze social media



© All rights reserved. POLMIC
Do góry