kompozytor, pianista, pedagog i publicysta muzyczny; ur. 27 grudnia 1892, Ksawerynów; zm. 28 kwietnia 1979, Cincinnati (stan Ohio). Brat Wiktora Łabuńskiego. Ojciec utalentowanych braci był inżynierem i śpiewakiem amatorem, zaś matka Lidia Rogowska - pianistką. Po objęciu przez Stanisława Łabuńskiego stanowiska dyrektora jedynej fabryki lokomotyw w cesarskiej Rosji, rodzina przeniosła się do Moskwy. Feliks Łabuński gry na fortepianie uczył się od 8-ego roku życia pod okiem matki, kontynuował w latach 1902-09 pod kierunkiem Rocha Hilla w Moskwie. W latach 1911-15 studiował architekturę w Instytucie Politechnicznym w Petersburgu. Ale z wziązku z wybuchem I wojny światowej studiów tych nie ukończył: Łabuński został powołany do Korpusu Inżynieryjnego armii rosyjskiej i został zwolniony ze służby wojskowej dopiero w marcu 1918. Po powrocie do rodzimej Polski w 1921 Łabuński postanowił porzucić ideę kariery architekta. W latach 1921-22 kształcił się prywatnie u Lucjana Marczewskiego (teoria muzyki) w Zakopanem, a następnie od 1923 do 1924 roku w Konserwatorium Warszawskim w klasie Witolda Maliszewskiego (harmonia). W 1924 wyjechał do Paryża, gdzie do 1926 studiował muzykologię pod kierunkiem Georgesa Migota, w latach 1926-28 kompozycję i kontrapunkt w klasie Nadii Boulanger, od 1928 do 1930 orkiestrację u Paula Dukasa w École Normale de Musique. W 1927 wraz z Piotrem Perkowskim, Stanisławem Wiechowiczem i Stanisławem Czapskim założył w Paryżu Stowarzyszenie Młodych Muzyków Polaków, którego był, od 1927 do 1929, sekretarzem, w latach 1929-30 - wiceprzewodniczącym, a w latach 1930-34 - przewodniczącym. W 1928, dzięki pomocy Ignacego Jana Paderewskiego, otrzymał stypendium na dokończenie studiów.

Triptych Champétre Łabuńskiego, trzyczęściowa suita na orkiestrę, zdobyła II nagrodę na konkursie w Warszawie w 1931; jej prawykonania w Paryżu w 1932 dokonała Orkiestra Lamoureux pod batutą Alberta Wolffa.

W 1934 powrócił do Polski. Do 1936 pracował jako kierownik redakcji muzyki poważnej w Polskim Radiu. W 1935 został członkiem Zarządu Towarzystwa Wydawniczego Muzyki Polskiej i pełnił obowiązki przewodniczącego komisji muzyki współczesnej.

W 1936 Łabuński wyjechał do Stanów Zjednoczonych, w 1941 uzyskał obywatelstwo amerykańskie. Do 1945 mieszkał w Nowym Jorku, gdzie pracował w Polish Art Service (do 1938 na stanowisku kierownika działu muzyki, do 1940 pełnił funkcję dyrektora), wykładał kontrapunkt, analizę muzyczną i kompozycję w Marymount College w Tarrytown (1940-41), gościnnie m.in. na New York University, Columbia University w Nowym Jorku, Vassar College w Poughkeepsie, Curtis Institute of Music w Filadelfii, The National Council of Education w Ottawie, Université Laval w Quebecu. Ponadto zajmował się działalnością publicystyczną – prowadził akcję propagandową na rzecz polskiej muzyki współczesnej, pisał artykuły o życiu muzycznym w Polsce dla „Modern Music” i „Musical America” oraz różnych francuskich i polskich czasopism, przygotowywał audycje radiowe dla stacji CBS oraz NBC m.in. o muzyce polskiej. Od 1941 do 1944 był jednym z dyrektorów zarządu amerykańskiej sekcji Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (ISCM). Jego Suita na orkiestrę smyczkową – trzyczęściowa kompozycja – została zaprezentowana na spotkaniu ISCM, które odbyło się w San Francisco w sierpniu 1942 roku, i zdobyła wielką popularność w Stanach. Jednocześnie koncertował z recitalami, wykonując głównie własne utwory, w Nowym Jorku, Chicago, Filadelfii i Montrealu.

W 1945 przeniósł się do Cincinnati – tu pracował do 1964 roku jako profesor kompozycji, orkiestracji i form muzycznych w Cincinnati College of Music, w 1948 zainicjował Mid-West Symposium przeznaczone dla studentów kompozycji.

W 1951 Feliks Roderyk Łabuński otrzymał tytuł doktora honoris causa Chicago Music College, w 1969 - Nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego , w 1975 – Ohioana Citation od Ohioana Library Association za wybitne zasługi dla muzyki w stanie Ohio, w 1977 – Nagrodę American Society of Composers, Authors and Publishers.

Dwie pieśni na głos i fortepian (1929-31)

Triptyque champêtre, suita na orkiestrę (1931)

Olympic Hymn na chór męski i orkiestrę (1932)

Kantata polska na kwartet solistów, chór mieszany i orkiestrę (1932)

Ptaki na sopran i orkiestrę (1934)

Kwartet smyczkowy nr 1 (1935)

Divertimento na flet i fortepian (1936)

God’s Man, balet (1937)

Suita na smyczki (1941)

In memoriam, poemat symfoniczny na orkiestrę (1941)

Song without Words na sopran i orkiestrę smyczkową (1946)

There is no Death, kantata na sopran, chór mieszany i orkiestrę (1950)

Wariacje na orkiestrę (1951)

Elegia na orkiestrę (1954)

Symfonia H-dur w trzech częściach na orkiestrę (1956)

Xavieriana, fantazja na 2 fortepiany i orkiestrę (1956)

Divertimento na flet, obój, klarnet i fagot (1956)

Images of Youth, kantata na mezzosopran, baryton, chór dziecięcy i orkiestrę (1956)

Mass for Treble Voices to Honor the Holy Innocents for unison voices with organ (1957)

Nocturne na orkiestrę (1957)

Images of Youth, uwertura na orkiestrę (1958)

Symphonic Dialogues na orkiestrę (1960)

Kwartet smyczkowy nr 2 (1962)

Canto di aspirazione na orkiestrę (1963)

Salut à Nadia na orkiestrę dętą (1967)

Polish Renaissance Suite na orkiestrę (1967)

Music for Piano and Orchestra (1968)

Intrada festiva na orkiestrę dętą (1968)

Salut à Paris, suita baletowa na orkiestrę (1968)

Primavera na orkiestrę (1973)

Wierzbicki James , Traditional Values in a Century of Flux: The Music of Feliks Łabuński (1892-1979), w: "Polish Music Journal" 2001 vol. 4 nr 1

Burchard Maria, Łabuński Feliks Roderyk, w: Encyklopedia Muzyczna PWM (część biograficzna pod red. Elżbiety Dziębowskiej), t. „klł”, PWM, Kraków 1997