pianista, kompozytor, dyrygent i pedagog; ur. 14 kwietnia 1895, Petersburg (Rosja); zm. 26 stycznia 1974, Kansas City (stan Missouri). Brat Feliksa Roderyka Łabuńskiego. Naukę gry na fortepianie rozpoczął w wieku 6 lat u Adolfa Jaroszewskiego w Moskwie. W 10-tym roku życia wstąpił do Konserwatorium w Petersburgu, gdzie uczył się w klasie fortepianu Leonida Nikołajewa, później Feliksa Blumenfelda. W zakresie kameralistyki kształcił się pod kierunkiem Wasilija Safonowa, a dziedzinie teorii i kompozycji u Wasilija Kalafatiego oraz Jāzepsa Vītolsa. Studiował również matematykę w Uniwersytecie Petersburskim. W 1918 przyjechał do Warszawy i pobierał lekcje dyrygentury u swego przyszłego teścia, Emila Młynarskiego.
W 1919 zamieszkał w Krakowie, gdzie do 1928 był profesorem fortepianu w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego. Pracował również w tym czasie jako pedagog fortepianu w Konserwatorium Sabiny Kasparkowej we Lwowie. Równocześnie regularnie koncertował z recitalami i z towarzyszeniem orkiestr pod batutą Emila Młynarskiego, Grzegorza Fitelberga, Hermanna Abendrotha w Polsce (Warszawa, Kraków, Lwów, Wilno, Katowice), jak również za granicą – m.in. w Anglii, Rumunii i we Francji. W latach dwudziestych XX wieku opublikował też w Polsce swe pierwsze kompozycje na fortepian, nagradzane często na konkursach czasopisma „Muzyka”.
W 1928 artysta wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Tego samego roku zadebiutował w Carnegie Hall w Nowym Jorku, w 1929 wystąpił w Minneapolis, Nashville, Chicago, Nowym Jorku i Toronto oraz odbył tournée artystyczne po Stanach Zjednoczonych jako solista i akompaniator Ady Sari. Do 1931 jednocześnie prowadził klasę fortepianu w Nashville Conservatory. Następnie przeniósł się do Memphis – tu w latach 1931-1937 uczył gry na fortepianie w Bohlmann School of Music, która to uczelnia otrzymała później nazwę Memphis College of Music.
Od 1934 do 1935 przebywał w Polsce. Grał kilkakrotnie w Warszawie i Poznaniu, a także w małych miejscowościach w ramach działalności Organizacji Ruchu Muzycznego (ORMUZ), prowadził koncerty jako dyrygent, m.in. z Orkiestrą Filharmonii Warszawskiej i Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia.
Nastęnie powrócił do Stanów Zjednoczonych. W 1937 objął klasę fortepianu Konserwatorium w Kansas City, będąc w latach 1941-1958 równocześnie jego dyrektorem. Do końca życia był aktywny jako pianista-wirtuoz oraz zajmował się pracą pedagogiczną, później jako emerytowany profesor i artysta-rezydent University of Missouri-Kansas City (UMKC). Opublikował nagrania płytowe muzyki Fryderyka Chopina.
Wiktor Łabuński w 1935 otrzymał tytuł doktora honoris causa Curtis Institute of Music w Filadelfii, a w roku 1971 otrzymał prestiżowy tytuł Honorowego Członka Kansas City Musical Club.
Wiktor Łabuński komponował przez całe życie, lecz kompozycja nie była nigdy w centrum jego zainteresowań. Większość dojrzałych kompozycji Wiktora Łabuńskiego pozostaje dziś w rękopisach zdeponowanych po jego śmierci w bibliotece University of Missouri-Kansas City. Popularnością w USA cieszyły się jego utwory pedagogiczne oraz aranżacje na dwa fortepiany popularnych utworów muzyki klasycznej. Styl muzyczny Łabuńskiego oparty jest na estetyce francuskiego i rosyjskiego neoklasycyzmu.
aktualizacja: 2008 (Małgorzata Kosińska), 2020 (Sławomir Dobrzański)
Richard Belanger, Wiktor Labunski: Polish-American Musician in Kansas City 1937-1974, Ed.D. Dissertation, Columbia University Teachers College, New York 1982
Stanisław Dybowski, Słownik pianistów polskich, Selena, Warszawa 2003
O nas
Nasze projekty
Dusza dźwięków
Encyklopedia
Kalendarz wydarzeń
Nasze patronaty
Szukaj
