śpiewaczka (sopran); ur. 29 kwietnia 1929, Suchedniów; zm. 30 sierpnia 2016, Kąty. Studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Operowej w Poznaniu (1951-54) oraz w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie pod kierunkiem Stanisławy Zawadzkiej i Marii Halfterowej. Studia uzupełniające odbyła u Giorgia Favarettiego w Sienie (1958) i Toti dal Monte w Wenecji (1959-60). W 1956 zdobyła I nagrodę na Międzynarodowy Konkursie Śpiewaczym w s’Hertogenbosch w Holandii, którego jurorem była w następnych latach czterokrotnie.
W 1960 rozpoczęła ożywioną działalność koncertową. Występowała w wielu krajach europejskich, m.in. na festiwalach w Amsterdamie, Bergen, Salzburgu, Wiedniu, Berlinie, Edynburgu, Royan, Londynie, Lubljanie, Zagrzebiu, Paryżu, Florencji i Wenecji oraz w Stanach Zjednoczonych, Meksyku i Izraelu z orkiestrami pod batutą Hermanna Scherchena, Wolfganga Sawallischa, Igora Markevitcha, Witolda Lutosławskiego, Pierre’a Bouleza, Claudio Abbado, Zubina Mehty, Ernesta Boura, Michaela Gielena, Bruna Maderny. Szczególnie chętnie dawała jednak recitale i występowała na koncertach z towarzyszeniem zespołów kameralnych.
Repertuar Haliny Łukomskiej, obok nielicznych partii operowych (w 1967 i 1971 wystąpiła w Amsterdamie w operach Claudia Monteverdiego Orfeusz oraz Koronacja Poppei), obejmował głównie utwory solowe, koncerty i oratoria XVIII i XX wieku. Największe uznanie zyskały jej wykonania utworów XX wieku, a wśród nich wzorcowa interpertacja Cinq poèmes de Baudelaire i Ariettes oubliées Claude'a Debussy’ego (z Jerzym Godziszewskim, wydane przez Polskie Nagrania), pieśni Albana Berga, I i II Kantata Antona Weberna (wykonane podczas „Warszawskiej Jesieni”), Pli selon pli Pierre’a Bouleza (z orkiestrą BBC pod dyrekcją kompozytora, wydane przez firmę Columbia). Kunszt wokalny artystki, polegający na nieskazitelnej intonacji, uwidaczniał się zwłaszcza w utworach dla niej pisanych, m.in. przez męża Augustyna Blocha (Espressioni, Medytacje, Salmo gioioso), w których głos ludzki traktowany jest czysto instrumentalnie.
Dokonała wielu nagrań radiowych oraz płytowych dla firm fonograficznych Philips, Columbia, EMI, Polskie Nagrania, Harmonia Mundi.
Halina Łukomska sporadycznie zajmowała się pedagogiką. W 1986 prowadziła kursy mistrzowskie w Rubin Academy of Music w Jerozolimie.
Została laureatką wielu nagród, m.in. Nagrody Ministra Kultury i Sztuki (1965).

Pawlicki Zbigniew, Łukomska Halina, w: Encyklopedia Muzyczna PWM (część biograficzna pod red. Elżbiety Dziębowskiej), t. „klł”, PWM, Kraków 1997