(Piotr Maria Lachert de Peslin), pianista, kompozytor, pedagog, poeta, pisarz; ur. 5 września 1938, Warszawa; zm. 18 września 2018, Pescara. W latach 1956-61 studiował grę na fortepianie w klasie prof. Jana Ekiera w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Edukację muzyczną uzupełniał podczas kursów mistrzowskich - u Vlado Perlemutera w Paryżu (1964-65), Marii Wiłkomirskiej w Łodzi (1966-67). Ponadto w latach 1967-68 studiował w klasie fortepianu Reimara Dahlgrüna w Hochschule für Musik w Hanowerze. Następnie (1968-69) kształcił się w Conservatoire Royale Bruxelles w zakresie kameralistyki u Louisa Pouleta oraz dyrygentury pod kierunkiem René Defosseza.

W 1961 roku otrzymał III nagrodę na Konkursie Pianistycznym im. I. J. Paderewskiego w Bydgoszczy (1961).

Po ukończeniu studiów w warszawskiej uczelni zajął się działalnością koncertową i pedagogiczną. W latach 1962-67 prowadził klasę fortepianu w Państwowym Liceum Muzycznym w Warszawie.

Od 1971 do 1991 roku był dyrektorem własnej szkoły (école de piano Piotr Lachert) w Brukseli i Hoeilaart. W latach 1976-79 pełnił funkcję doradcy artystycznego Instytutu Pedagogiki Muzycznej CEFCAM w Belgii.

W 1977 roku otrzymał obywatelstwo belgijskie.

Od 1978 roku prowadził kursy mistrzowskie w Belgii, Niemczech, Austrii, Polsce i we Włoszech, organizowane przez tak prestiżowe instytucje, jak m.in. European PianoTeachers Association (kongresy w Berlinie - 1983, Antwerpii – 1987 i Rzymie - 1992), International Society of Music Education (Belgia, Niemcy i Austria - 1979-1998), Centro Studi per la Didattica Strumentale e Musicale di Kamerton (1997-2003), Ministerstwo Kultury i Sztuki (1995-2000).

Od 1992 roku mieszkał we Włoszech. W latach 1992-2001 wykładał grę na fortepianie w Accademia Musicale w Pescarze. W latach 1993-1994 prowadził "Lezioni di Pianoforte a casa" w Italian TV (wyemitowano 20 odcinków). Był współautorem i propagatorem kreatywnej metody nauczania gry na fortepianie (Méthode créative pour piano) oraz współtwórcą alternatywnych programów nauczania muzyki.

Od 1971 zasiadał w jury wielu międzynarodowych konkursów – pianistycznych, m.in. w Brukseli, Paryżu, Antwerpii, Pescara, Padwie i Rimini, konkursu Ślśska Jesień Gitarowa w Tychach (2000) i kompozytorskich - w Rende, Pescarze, Katowicach i Lavello. W 1973 roku zainicjował w Brukseli Theatre Europeen de Musique Vivante!, którego był dyrektorem artystycznym do 1992 roku. W latach 1987-98 był dyrektorem konkursu "New Music for New Pianist", którego dwie pierwsze sesje odbyły się w Brukseli (w latach 80-tych XX wieku), a trzy następne w Pescarze we Włoszech. W 1997 roku założył konkurs "Premio Città di Pescara", który odbywał się co dwa lata, do 2005 roku (pięć edycji).

Obok działalności koncertującego pianisty, zajmował się także kameralistyką. W 1970 założył i do 1972 roku prowadził zespół barokowy „con moto ma giocoso”. Od 1992 roku był członkiem i dyrektorem artystycznym założonego przez siebie Ensemble Kamerton Abruzzo. Od 1969 roku wykonał ponad 300 recitali, brał udział w licznych audycjach radiowych i telewizyjnych, także w duecie ze swoją siostrą - skrzypaczką Hanną Lachert.

Jako kompozytor był autodydaktą. Pierwsze swoje utwory napisał w latach 70-tych XX wieku. Od tego czasu skomponował kilkaset kompozycji - utwory solowe (m.in. 17 sonat fortepianowych), zespołowe (m.in. 2 koncerty skrzypcowe, kwintety), 5 oper, 3 balety, muzykę do sztuk teatralnych, filmu oraz utwory pedagogiczne. Wiele z nich wykonywanych jest na całym świecie, podczas międzynarodowych festiwali i koncertów muzyki współczesnej, m.in. Gaudeamus, Tage für Neue Musik Stuttgart, Festival Nuova Musica Consonante – Bucaresti, New Music w Osace, ISCM Festival jako reprezentant Belgii (w Bonn – 1977 i Brukseli – 1981), Festival de Klagenfurt, Audio Art w Krakowie, Poznańska Wiosna Muzyczna i in. Ponad 90 kompozycji opublikowanych zostało przez takich wydawców, jak CeBeDeM i Alain Van Kerckhoven w Brukseli, Baerenreiter Verlag w Kassel, Chiola Music Press w Pescarze. W 1992 roku zdobył Trophée Royale (Belgia) w kategorii Muzyka Teatralna.

Piotr Lachert był uznanym poetą i pisarzem. Przyznano mu III nagrodę Łódzkiej Wiosny Poetów (1969). W 2004 otrzymał I nagrodę na konkursie poetyckim "D'Annunzio - Michetti" (Włochy) oraz dwukrotnie - w 2002 i 2005 roku - wyróżnienia w konkursie organizowanym przez Polish American Poetry Academy w Nowym Jorku. W 2008 roku ukazała się drukiem jego pierwsza książka po włosku Otto racconti erotici e quaranta no, sui tempi che non esistono più (Osiem opowiadań erotycznych i czterdzieści nie, o czasach, których już nie ma). Aktywnie zajmował się również publicystyką. Współpracował z periodykami muzycznymi w Belgii, Francji, Niemczech, Włoszech i w Polsce. W latach 1983 -1997 był wydawcą biuletynu i członkiem zarządu „Mensa Belgium - Luxemburg". W 1994 roku założył i następnie objął stanowisko dyrektora wydawnictwa Chiola Music Press w Pescarze.

Był członkiem Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków (1961-68), Belgijskiego Związku Kompozytorów (1978-87) oraz członkiem zarządu belgijskiej sekcji Mensa International (1984-89). Od 1981 roku należał do European Piano Teachers Association oraz był założycielem i prezesem stowarzyszenia Artistes Belges aux Artistes Polonais (Artyści Belgijscy Artystom Polskim). W 2005 roku założył i pełnił funkcję prezesa stowarzyszenia Porto - Autorita' Artistica w Pescarze (Włochy).

Został laureatem włoskiej nagrody Ghiroconda (1995), Médaille et Diplôme d’honneur SABAM – Belgiskiego Stowarzyszenia Autorów, Kompozytorów i Wydawców (Belgia, 1998). Wybrany został także Człowiekiem Roku 1992 przez International Biography Center w Oksfordzie.

Strona internetowa fundacji imienia artysty - www.lachertfoundation.eu

aktualizacja: 2012 (Zespół POLMIC), 2018 (wa)