pianista i pedagog; ur. 21 sierpnia 1875, Wyłkowyszki koło Suwałk; zm. 1 grudnia 1951, Buenos Aires. Do szkoły muzycznej i gimnazjum uczęszczał w Suwałkach. W 1894 wyjechał na studia do Petersburga, gdzie ukończył prawo na Uniwersytecie (1897). Odbył także studia pianistyczne pod kierunkiem Anny Jesipowej oraz z zakresu kompozycji i teorii muzyki u Anatolija Ladowa i Nikołaja Rimskiego-Korsakowa w Konserwatorium w Petersburgu, które ukończył w 1900 ze złotym medalem.
W 1900 otrzymał dyplom specjalny na III Międzynarodowym Konkursie im. Antona Rubinsteina w Wiedniu.
W 1901 koncertował w Warszawie, następnie udał się na tournée po Rosji. W Petersburgu grał wspólnie ze skrzypkiem Leopoldem Auerem. W 1902, nie przestając rozwijać kariery wirtuozowskiej, przyjął propozycję prowadzenia klasy fortepianu w Konserwatorium w Odessie. W 1905 został profesorem wyższego kursu gry fortepianowej w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie. W tym czasie często występował w Krakowie – sam oraz w duetach fortepianowych z Henrykiem Melcerem i Ignacym Friedmanem. W latach 1909-10 odbył podróż artystyczną po Niemczech i Austrii (m.in. Wiedeń, Berlin, Monachium), imponując bogatymi programami recitali oraz koncertów symfonicznych. 27 listopada 1909 w Berlinie w sali Blüthnera wykonał z orkiestrą trzy koncerty fortepianowe: Henryka Melcera (c-moll), Ludwiga van Beethovena (Es-dur) i Ferenca Liszta (Es-dur), a tydzień później dał recital złożony w przeważającej części z utworów Fryderyka Chopina. W 1910 był jurorem Konkursu Kompozytorskiego im. Fryderyka Chopina we Lwowie, na którym nagrodę za Sonatę fortepianową nr 1 c-moll op. 8 otrzymał Karol Szymanowski (podczas przesłuchania konkursowego utwór ten z rękopisu wykonał Lalewicz). W latach 1912-19 mieszkał w Wiedniu, gdzie uczył gry na fortepianie w Akademie für Musik und darstellende Kunst oraz koncertował (Praga, Salzburg, Graz, Linz, Berlin). W 1919 odmówił przyjęcia obywatelstwa austriackiego i powrócił do Lwowa. W 1921 wyjechał do Paryża, a stamtąd do Argentyny – zamieszkał w Buenos Aires. Do śmierci sprawował funkcję dyrektora oraz profesora klasy fortepianu w Conservatorio Nacional. Ostatni raz grał w Polsce w 1930, w 1948 odbył ostatnie tournée po Stanach Zjednoczonych i dokonał nagrań studyjnych dla Radio Corporation of America w Nowym Jorku (utwory Roberta Schumanna, Johannesa Brahmsa i Chopina).
Dysponował bogatym repertuarem, który zawierał wszystkie utwory Fryderyka Chopina oraz m.in. dzieła polskich kompozytorów: Melcera, Ignacego Jana Paderewskiego, Franciszka Brzezińskiego, Jadwigi Sarneckiej, Szymanowskiego, Juliusza Zarębskiego i innych.
Jerzy Lalewicz wykształcił wielu znanych pianistów – do jego uczniów należą m.in.: Zofia Dawidowicz, Kazimiera Libanówna, Paweł Kowalew, Zygmunt Dygat, Mieczysław Münz, Bronisław Poźniak, Józef Rosenstock, Artur Hermelin, Leopold Münzer, Leon Podolski, Artur Rodziński, Zygmunt Przeorski, Stanisław Schwarzenberg-Czerny, Kazimiera Drozdowska-Treterowa, Olga Stolfowa, Friedrich Wilcknens.
Staraniem najbliższych został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.